We wrześniu odpuściliśmy sobie sławny, opuszczony basen, który teraz robi za gorące źródełko. Jak się potem okazało woda cieplejsza jest w wannie. Tym razem chciałam tam dotrzeć i zobaczyć czym się tak wszyscy zachwycają. Był to pierwszy dzień naszego wyjazdu, a wtedy pogoda była idealna. W lutym było cieplej, niż we wrześniu. Aby dostać się do celu trzeba poświęcić na spacer 15-20 minut. Słońce świeci, trawa lśni, a po drodze pojawiła się przeszkoda w postaci rzeki. Nie wiem czemu, ale oceniliśmy, że najlepiej będzie przejść górą, gdzie jak się okazało woda jest rwąca, a kamienie za śliskie i za ostre, aby na nich stanąć. Michał się nie poddał i jako pierwszy postanowił przeprawić się na drugą stronę. Szybki skok na kamień okazał się lądowaniem w lodowatej rzece. Cóż, przynajmniej był na drugiej stronie, ale minus taki, że do bagażu podręcznego nie było szans zapakowania butów na zmianę. Pozostało suszenie w naszych noclegowniach i ratowanie się workami. Wróciliśmy stroną, gdzie było płytko i zgrabnie jak sarenki szybko byliśmy już po właściwej stronie. Widoki na trasie przypominały trochę Tatry, a pogoda była iście hiszpańska.
Basen Seljavellir uznawany jest za opuszczony. Jako fanka tego typu miejsc mogę powiedzieć, że niewiele jest w nim pustki, ale dobra. Sama postanowiłam zostać obserwatorem i fotografem, ponieważ woda była letnia. Już we wrześniu miewałam traumę po wyjściu z ciepełka do okropnego zimna. Większość ekipy odważyła się i zanurzyła w niezbyt ciepłej wodzie. W sumie mieliśmy szczęście, bo do końca wyjazdu nie byłoby sensu iść w te strony, a co dopiero zażyć rześkiej kąpieli. Pogoda na Islandii zdecydowanie jest nieprzewidywalna i to ona czasami wyznacza co dziś będziemy oglądać, a co zostanie nam odebrane (np. jaskinia lodowa).
Więcej na http://polaczkropki.pl/index.php/2017/0 ... -islandia/
| Załączniki: |
| DSC_5420.jpg [ 196.03 KiB | Obejrzany 1823 razy ] |
