Senegal przed pandemią odwiedzało ~1.4 mln. turystów rocznie.
Maroko przed pandemię odwiedzało ~12 mln. turystów rocznie.
Będąca po środku Mauretanię przed pandemią odwiedzało… (tu bardzo trudno o wiarygodne dane, ale najlepsze co udało mi się znaleźć wg. francuskiej izby turystyki) … 1.5-17 tys. turystów rocznie.
Jest to proste to wytłumaczenia patrząc na przeszłą sytuację polityczną kraju i praktycznie zerowy marketing turystyczny. Jednak po krótkiej wizycie w tym saharyjskim kraju, uważam, że jest to skrajne niezasłużone i Mauretania jest istną perełką znalezioną gdzieś pomiędzy pustynnymi wydmami.
Spodziewałem się bardzo dzikiego kraju, gdzie brakuje wody, jedzenie jest paskudne, dróg nie ma, a jakiekolwiek resztkowe usługi turystyczne są ekstremalnie drogie.
Tymczasem jest to kraj bezpieczny, tani, z pysznymi owocami morza, świetnymi drogami, przyjaznymi ludźmi, którzy nie są napastliwi wobec białego turysty (może minimalnie, ale w bardzo konkretnych miejscach).
Przy niewielkiej grupie, wyprawę na Saharę można zorganizować za bardzo przyzwoite pieniądze, a wrażenie z wydm, oaz czy napotkanej burzy pisakowej są niesamowite. Szkoda organizować wyprawę do tego kraju zaliczając jedynie stolicę i pociąg.
Jeśli miałbym się czegoś czepiać, to pogody, bo jednak upały dają popalić. (Ale można wybrać sobie lepszą porę na wyjazd niż najgorętszy miesiąc w roku).
Dla mnie jedno z największych – obok Mozambiku – podróżniczych zaskoczeń w życiu.
Dla osób z zacięciem biznesowym oddaje za darmo pomysł, ale organizować wycieczki do Mauretanii, sprzedając je jako ‘ekstremalne wyprawy do kraju, który odwiedza 15000 turystów rocznie’ i kasować po 3000-4000 EUR za tydzień. Do kraju, który jest tani i przyjazny.
Polecam gorąco jak temperatury na Saharze w październiku.
| Załączniki: |
| dune.jpg [ 39.1 KiB | Obejrzany 897 razy ] |
