Dzień 5/6 Tokio
W tym poście całościowo zbiorę tokijskie, dwudniowe, hilighty do zobaczenia/kulinaria/nocleg/inne. Dnia siódmego planuję opisać Asakuzę ze świątynią Sensoji. Ale zaczniemy od banku w WTC 
Jadę kolejką na Daimon, wysiadam pod World Trade Centre. Pomny doświadczeń z Kobe gdzie chciałem kupić trochę jenów staram zająć się sprawą przed 15.00 (obrazek niżej – bankowcy kończyli pracę gdy ja jadłem jeszcze śniadanie..  ).
Na parterze WTC oddział banku Mizuho, wchodzę. Exchange na 2gim piętrze idę, obsługa od razu pyta mnie przy ostatnim stopniu schodka czy Exchange. Tak, Exchange. Tu kolejka więc zaprasza do swojego innego oddziału głębiej budynku. Idę za poradą. A tu inna bajka. Wita mnie szereg 4 stanowisk oddzielonych przepierzeniami, każdy jest jakby mini lożą. Klientela jakby z wyższych sfer, wszyscy pod krawatem, apaszką a ja z polarem.. Przyjemnie. Zaproszono mnie do jednej z lóż. Bardzo uśmiechnięta bankierka pyta ile waluty chcę wymienić. €45 odrzekłem, no cóż nie będę dziś ich najlepszym klientem. Podstawia miseczkę. Kładę moje euro. Prosi o wypełnienie druczku z imieniem, nazwiskiem, adresem – hotelu pokojem. Pani przepisuje tą kartkę na swoją karteczkę te same dane. Skrupulatnie zauważa, że nie wpisałem numeru pokoju. A no tak, jak ja mogłem wpisać numer pokoju jak się jeszcze tam nie pojawiłem.. uśmiechów nie ma końca.  Przynosi książkę, taki plik kartek A4 związanych sznurkiem , to kursy walut. Mam szczęście euro na pierwszej stronie. Pokazuje palcem kurs , ja go akceptuję jako że nie taki bandycki jak na dworcu w Hanedzie. Zabiera tackę na zaplecze. Wtedy odsłania się bankowa machineria, za jej plecami 40, 50 stanowisk bankierskich, jak z serialu z USoA z lat 80. Każdy ma biurko, biurka w rzędach prostopadle do pierwszej linii lóż. Moja pani znika na parę minut więc mam możliwość obserwacji czym się zajmują. Przekładają papiery, spięte zszywaczem, podobne druczki dla moich. Jeśli każdy plik oznacza jedną transakcję podobną do mojej to jest to bardzo daleko od kaizenów i sangenshugi, którymi piorą/prali głowę w Polsce. Armia księgowych, z nawilżaczami powietrza. Cool. Wtedy moja pani przelicza każdy nominał osobno przez maszynę do liczenia, 20tki osobno dwa razy, 5tkę osobno dwa razy. Zgadza się 45. Wraca do mnie potwierdzić że dałem 45. Tak dałem 45. Idzie na zaplecze. Wraca po 3-4 minutach z jenami. Kładzie je na tackę. Na odwrocie mojego kwitka pisze 1 x ¥5000, 1x ¥1000. Kiwnięciem głowy upewnia się czy akceptuje sposób wydania jenów. Kiwam głową, no przecież zaraz piątkę rozmienia kupując bilety do hotelu. Po akceptacji pani kasjerka przelicza całą kwotę , kładzie na tackę i skinieniem ręki prosi o sprawdzenie zawartości tacki. Kiwam głową że ok, tak przecież na oko były dwa banknoty i drobne. Oburącz podaj mi kopertę – ja oburącz ją przyjmuję, tak otwierana po krótszym boku logo banku. Kopertę oglądam, pani gestem ręki czterema palcami złączonymi pokazuje że otrzymane pieniądze mogę do niej schować. Tak też robię. Gdybym miał garnitur schowałbym sobie kopertę do wewnętrznej kieszeni, ale nie mam więc wpycham kopertę do kieszeni polara. Ukłon pani , plecak na plecy i w drogę. Magicznym sposobem, gdy ja się ubieram panie przelatuję biurka i pojawia się przy drzwiach aby mnie pożegnać. Wow. Szczęka opadła mi dopiero po wyjściu z wieżowca, wcześniej podtrzymywałem ją ręką.
Tak dokonałem ‘transakcji’ w tokijskim światowym centrum handlu WTC
Misterium !!
Podmieniając moje €45 czułem się jak klient private bankingu z dedykowanym concierge. Oni chyba tak lubią. Ale musi to być drogie w procesie.
Jadę sobie dalej metrem.
Wychodzę z metra, w drodze do hostelu zastają mnie Święta Bożego Narodzenia
Wybieram ANNE hostel, http://www.j-hostel.com/asakusabashi/?language=en
Trafnie, bo czysto, łatwo trafić i toalety mają podgrzewane deski, z funkcji bidetu nie korzystam. Z tego relax room’u płyną słowa tej relacji, towarzystwo w większości amerykańskie wymienia poglądy na temat tego co warto zobaczyć w Tokio. Padają teksty ‘robo restaurant’, ‘private karaoke room’. Sól ziemi. Niektórych spotykam w Burger Kingu na dole podczas mojego polowania na KURO Pearl – ‘here we don’t serve black ones, sorry’ musiała przyjść kierowniczka zmiany. Trudno, znajdę gdzie indziej.
Kolacja w restauracji z automatem, wybieram hit Nr.1 trochę w ciemno. Po zapłaceniu automat wydaje shokken – bilet na każde danie, kelner go zgarnia przy stoliku i zanosi do kuchni.
Jedzenie okazuje się później być najpewniej hanbaagu teppan teishoku , hanbaagu-mielony kotlecik, teppan-zestaw, teishoku –żelazna patelnia. Czyli zestaw z mielonym kotletem na żelaznej patelni. Z kawałkami smażonej polędwicy , nie wykryłem jakiej bo smażonej na mocno aromatycznym prażonym lub karmelizowanym czosnku. Ryż, drobiowy rosół, makaron, 2 frytki, piwo, woda. Danie ¥690 (20,5zł) piwo ¥360 (10,7zł)
Deser już na ulicy
Ryba-wafel taiyaki , taki gofr nadziewany czerwoną fasolą azuki,odgryzłem już kawałek głowy..
Nieopodal hotelu tarasy Sumida-Gawa nad rzeką– widok na Sky Tree
Nazajutrz wybrałem się w kierunku Imperial Palace ; fosa się zowie Gaisenbori
Przejście przez bramę Sotosakurada-mon
Jakiś Japończyk wziął na wycieczkę swoją Godzillę. Pozuje mu do zdjęć  . W sumie też mam pasażera w plecaku, ale jeszcze z niego nie wyszedł.
Na wzgórzu Imperial Palace
Zwrot w stronę centrum
Wszedłem na teren wschodnich ogrodów pałacowych, wejście za free. Również za darmo wejdziecie na wystawę upamiętniającą wyprawę cesarza Akihito w 1953 roku. Głównym celem była koronacja Elżbiety II, ale po drodze odwiedził jeszcze Hawaje, Kanadę, Stany i kontynentalną Europę. Niektóre zdjęcia zrobił wtedy 19 letni cesarz sam, niektóre są kolorowe. Poza podróżą wystawa prezentów od koronowanych głów, polski akcent zdjęcie z Janem Pawłem 2 i obraz mozaika od niego. Zakaz robienia zdjęć.
Trawniki ogrodów wschodnich – widok na Don Jon base
Ruszam pod świątynie Zojoji, brama wiodąca do niej
Zojoji temple – z roku 1393
Tokyo Tower
Stacja benzynowa, obsługa nalewa paliwo , a gdy klient płaci szmatkami wyciera szyby
Tokyo Tower z lepszej perspektywy
Zaczyna się ściemniać, na to czekałem – jadę metrem do Tokyo Metropolitan Government, na 34.piętrze mają darmową platformę widokową.
Barierki w metrze
34. piętro – widok z części południowej
Zjeżdżam na dól i wjeżdżam drugą windą do części północnej
Japończycy w pracy
Powoli robi się ciemno
Budynek NTT Docomo i podświetlona już Tokyo Tower
Mimo późnej pory jadę na Tsukiji – targ rybny i setki rybnych lokali w sąsiedztwie
Po drodze stacja benzynowa – tu bagnety dystrybutorów zwisają z góry
Giełda zamknięta
W okolicznych knajpach ceny wyższe niż w Kobe
Wracam do hotelu,  ciekawostka; poniżej zdjęcie z tokijskiego metra jak na kraj w którym obowiązuje ruch lewostronny ludzie ustawiają się po lewej – wyprzedza się z prawej. Tej regule w myśl zasady chcemy być trochę inni niż reszta kraju nie hołdują mieszkańcy okolic Osaki, w Kobe wszyscy trzymali się prawej, a wyprzedzali po lewej.
Dziś Taiyaki ze słodkim ziemniakiem Sarsumaimo
 |
