Pabloo powinienem mieć jakieś zdjęcia, później wstawię. Niestety zdjęcia nie są wysokiej jakości ponieważ są to wycięte kadry z filmu. Miałem ze sobą tylko kamerę Xiaomi. Jezioro jest niesamowite, zwłaszcza wieczorem kiedy nie było już nikogo i zostałem sam.
Czas na kolejny dzień, najtrudniejszy ale takie dni zostają w pamięci na zawsze i zostaje po nich nauka.
Dzień 7
Wyspałem się lepiej niż w domu. Szybkie śniadanie i byłem już w drodze. Czułem się trochę jak w Dolinie Kościeliskiej, szeroki szlak wzdłuż strumienia. Z tą różnicą, że w Kościeliskiej są tłumy ludzi a tutaj praktycznie pusto. Tylko dwie grupy turystów na koniach minęły mnie w ciągu drogi, niestety minęły mnie też samochody co trochę psuje odczucia, ale na szczęście tylko dwa razy. Po drodze minąłem miejscowych, konie pasły się na łące a oni zrywali coś przy strumieniu, przypominało to trochę szczaw lancetowaty ( takie długie, duże liście). Spytali tylko dokąd idę i dalej byłem tylko ja i otaczająca mnie przyroda. Lekkie schody zaczęły robić się kiedy miałem skręcić z drogi, na mapie widziałem, że szlak w dolinę Telety odbija za strumieniem i idzie się wzdłuż niego. Przeprawiłem się przez strumień i zacząłem się zastanawiać czy może to tu trzeba skręcić, była ścieżka wzdłuż strumienia ale coś mi nie pasowało. Zjadłem snickersa i sprawa się rozwiązała. Widocznie głodny nie jestem sobą  Spojrzałem na mapę i na otaczające mnie góry, na podstawie porównania rozmieszczenia szczytów stwierdziłem, że to nie tu; choć też do końca nie byłem pewny, ale ruszyłem dalej. W końcu doszedłem do dużo większego strumienia, który przecinał szlak. Przeprawić się przez niego było by ciężko, na szczęście był most. Tuż obok mostku stała jakaś opuszczona chatka a obok niej kręcił się facet na koniu. Podszedłem i spytałem się czy to droga do Telety, niestety jak mantrę odpowiadał mi, że on tylko po rosyjsku. Fakt, nie znam rosyjskiego ale jak wcześniej powiedziałem ludziom ze strumienia, że idę do Telety to od razu zrozumieli, a ten nic. Stwierdziłem, że na pewno mnie rozumie; tylko nie chce pomóc albo miał jakiś bardzo zły dzień i był zły na wszystkich; nie wiem. Skręciłem w ścieżkę, w sumie to za mostkiem kończyła się też szeroka droga, która wiodła od samego sanatorium więc nie ma problemu ze znalezieniem tej ścieżki, ale ja wtedy tego nie wiedziałem.
Szlak wiódł wzdłuż strumienia, raz dalej raz bliżej ale cały czas było słychać jego obecność. Na pierwszej polanie minąłem starą jurtę i przy niej osła, mój pierwszy i ostatni osioł w Kirgistanie  Droga wiodła lekko w górę, ale szło mi się bardzo przyjemnie choć momentami trochę ciekło z czoła. Idąc miałem cały czas myśl czy na pewno to jest dobra droga i czy będę wiedział kiedy skręcić na przełęcz. Z tą myślą minąłem kolejną polanę gdzie były widoczne resztki po jurtach. Za kolejnym zakrętem wyłoniła się wreszcie dolina w całej okazałości. Po środku wiła się rzeka, dookoła zielone łąki gdzie pasły się krowy i konie. Dookoła wysokie ośnieżone szczyty – CUDO. To właśnie głównie dla takich widoków tu przyjechałem, takie widoki widziałem na relacji Washingtona i chciałem to zobaczyć na własne oczy i Udało Się. Szedłem z otwartymi ustami chłonąłem te widoki całym ciałem. Z transu wybudził mnie byk, który stał mi na drodze. Nie boję się zwierząt, nie lekceważę ich ale raczej nie odczuwam z ich strony zagrożenia; ale ten byk był inny nie dzielił ze mną pozytywnego nastawienia.
Załącznik: Komentarz do pliku: Ścieżka  photo 23 kopia.jpg [ 253.91 KiB | Obejrzany 15094 razy ]
Postanowiłem nie sprawdzać, czy dobrze czytam mimikę zwierząt i wolałem obejść go lekkim łukiem. Po drodze zatrzymywałem się wielokrotnie i rozglądałem, chciałem zapamiętać ten widok. Było już po 16 i zacząłem się zastanawiać nad dalszą drogą; myślałem, czy nie rozbić się gdzieś tutaj i jutro ruszać na przełęcz; ale cały czas męczyła mnie myśl czy to na pewno dobra droga. Jak bym został na noc to nie spałbym spokojnie bo cały czas miałbym to w głowie. Podczas gdy siedziałem i rozmyślałem do mojego plecaka zeszły się wszystkie krowy i byki z okolicy. Chyba myślały, że je zabiorę/wydoję czy coś. Muczały i schodziło się ich więcej, niestety musiałem je rozczarować kiedy odchodziłem bo rozeszły się bez pośpiechu. Zapomniałem jeszcze napisać, że nie tylko krowy towarzyszyły mi podczas moich rozmyślań. To właśnie wtedy zobaczyłem pierwsze susły, najpierw słyszałem gwizd z kilku miejsc w dolinie i dwa susły ale daleko. Po chwili kiedy siedziałem zobaczyłem susła jakieś 5-7 metrów ode mnie. Okazało się, że siedzę tuż obok nor; zostałem w bezruchu i przez kilka minut przyglądałem się tym tłuściutkim milusińskim.
Załącznik: Komentarz do pliku: Krowy  photo 24 kopia.jpg [ 315.41 KiB | Obejrzany 15094 razy ]
Do końca dnia została bliżej niż dalej kiedy znalazłem ścieżkę prowadząco w górę. Tutaj już pot leciał po oczach, droga pięła się w górę; w końcu przełęcz telety ma około 3700 m n.p.m. Nie pamiętam ile dokładnie, a nie mam przy sobie mapy. Cały czas nie byłem pewien czy idę tą drogą, która planowałem wcześniej, ale widziałem, że kierunek jest dobry. Po drodze minąłem kilka piramidek z kamieni co poprawiło mi humor, czyli jednak ktoś tędy chodzi Kiedy przeciąłem strumień wzdłuż, którego prowadziła ścieżka zaczął pojawiać się śnieg. Na początku było go nie wiele, jedynie pojedyncze placki. W końcu placki zaczęły się powiększać, przez co straciłem szlak i szedłem na wyczucie. Przede mną widziałem wzniesienie, myślałem, że to już przełęcz i już tylko w dół, ale nie. Gdy wdrapałem się na górę, zobaczyłem trochę niepokojący mnie widok, teraz to ziemia/skały były pojedynczymi plackami – nie dobrze. Czas mnie gonił, przerwy trwały tylko chwilę na złapanie oddechu. Znalazłem wydeptaną w śniegu ścieżkę, zacząłem zapadać się po kolana; droga stawała się coraz bardziej męcząca. Ścieżka w pewnym momencie zniknęła kiedy przechodziłem przez duże rumowisko skalne. Nie było mowy, żeby się tu rozbić; nie miałem do czego przyczepić mojej pałatki i byłem pewien, że na tej wysokości w nocy trząsłbym się jak galareta; brnąłem dalej. W pewnym momencie zacząłem zapadać się po pas, było ciężko, ale za chwilę okazało się, że może być jeszcze gorzej.
Trzeba było bardzo uważać, często mijało się duże skały; część wystawała ponad śniegiem. Łatwo było skręcić/złamać nogę, przy skałach można było można nieźle wpaść, ponieważ śnieg był tylko na wierzchu a dalej było pusto. Minąłem ,,pola skalne’’ i przed sobą miałem już tylko śnieg.
Od razu przypomniała mi się Norwegia – jeden z kryzysowych momentów, kiedy brnąłem przez śnieg, musiałem czołgać się po śniegu kiedy przechodziłem nad rzeczkami żeby się nie zapaść i praktycznie nie czułem palców. Nie było to miłe doświadczenie i przeczuwałem, że tu też może być ciężko; ale nie aż tak bo chociaż jest ciepło. Szedłem dalej, zmęczony zarówno psychicznie i fizycznie. W końcu się zaczęło robić niebezpiecznie, zapadałem się prawie po pachy, były momenty gdzie więcej mnie było pod śniegiem niż nad. Chciałem zdjąć plecak i pchać go przed sobą, żeby się tak nie zapadać, ale to nic nie dawało. Powiem szczerze, że miałem już różne myśli, byłem naprawdę wykończony. Doszedłem do stromego podejścia, gdzie pod warstwą śniegu były kamienie, które dodatkowo utrudniały podejście. Liczyłem, że to już jest przełęcz i za nią jest zielona dolina, tylko o tym teraz marzyłem – braku śniegu. Po wejściu na górę, rozwiały się moje marzenia. Przede mną było morze śniegu. Do zachodu słońca zostało nie wiele czasu, więc nie miałem czasu na rozczulanie się nad sobą i ruszyłem w dół. Nie było łatwo, cały czas się zapadałem, ale już ,,tylko’’ do pasa. W końcu doszedłem do wyspy bez śniegu, jednak droga też nie była łatwa bo szedłem bo zboczu i cały czas spod nóg leciały mi kamienie, ale i tak było lepiej niż na śniegu. W oddali widziałem okrągłe otwory w śniegu, po chwili zobaczyłem biegnącego tłuściocha w kierunku otworu; były to nory świstaków; dodało mi to trochę sił. Już widziałem trawę ale do przejścia miałem jeszcze jakieś 200 metrów w śniegu, to było bardzo długie i ciężkie 200 metrów, znowu byłem praktycznie cały pod śniegiem, przemieszczałem się wolniej od ślimaka. Przy wyciąganiu nóg pomagałem sobie rękami, myślałem już, że nie dojdę. Ale się UDAŁO Byłem wykończony, ale cały czas nie miałem za bardzo miejsca gdzie się rozbić, szedłem w dół doliny aż wreszcie doszedłem do pierwszych świerków i tam postanowiłem spędzić noc. Byłem wykończony, prawie nie czułem nóg, przez całą drogę szedłem w krótkich spodenkach, piszczele były całe czerwone i każdy dotyk bolał, chyba je lekko odmroziłem. Nie miałem sił i czasu żeby wcześniej zmieniać spodnie na długie, a dodatkowo wolałem nie moczyć kolejnych ubrań bo wiedziałem, że w nocy po całym dniu muszę założyć coś suchego. Dzięki czemu do śpiwora wszedłem w suchym ubraniu. Zjadłem gorący kubek, kawałek lepioszki i jeszcze kisiel i usnąłem; wykończony ale wesoły, że przeżyłem.
Następnym razem dodam jeszcze kilka zdjęć, żeby nie zanudzać tylko tekstem. Rozpisałem się strasznie, ale dzień był niezwykły.
Wydatki:
0
CDN |
Mam kilka swoich marzeń podróżniczych, ale jeżdżę tam gdzie pojawiają się tanie bilety i tak właśnie było z tym wyjazdem. Pewnego dnia wszedłem na fly4free (zresztą jak każdego dnia) i zobaczyłem na forum informacje o lotach do Astany za 700 zł LOT-em. Puls przyśpieszył, umysł pracował na wyższych obrotach. Szybko sprawdziłem, czy do Kazachstanu potrzebna jest wiza i w jakim terminie najlepiej jechać. Okazało się, że wiza jest niepotrzebna a pogoda jest dobra do połowy czerwca (potem już gorąco). Szybkie spojrzenie w kalendarz i stwierdziłem, że najbardziej odpowiada mi termin 4-18.06 - akurat 15 Boże Ciało więc czerwona kartka, czyli o jeden dzień urlopu mniej, a jest to u mnie dobro deficytowe; jak zapewne u większości użytkowników. Emocje były tym większe, że miał to być mój pierwszy lot liniami tradycyjnymi i do tego LOTem; a nie jak zawsze Wizz czy Ryan.