Czy oglądaliście kiedyś filmy wędrówki, takie jak "Into the wild?", "Wild" czy "A Walk in the Woods"? Jeśli tak, to zapewne po ich obejrzeniu przepełniała Was, tak jak i mnie, nieodparta chęć wyruszenia w samotną wędrówkę. Wędrówkę celem pokonania swych ograniczeń, pokazania że jesteśmy w stanie przejść te kilkaset (albo i chociaż kilkadziesiąt) kilometrów zdani tylko na własne siły. Wędrówki w poszukiwaniu piękna otaczającego nas świata, doświadczenia jego ogromu i majestatu. Czy w końcu wędrówki celem poszerzenia swej świadomości – by pozbawieni szumu informacyjnego zalewającego nas na co dzień, mieć w końcu czas zajrzeć wgłąb własnej duszy.
Za mną takie marzenie chodziło już od jakiegoś czasu, w tym roku miałem okazję je w końcu zrealizować. Można by nawet powiedzieć, że przypadkowo, relacja ta mogłaby się bowiem równie dobrze nazywać "Ucieczka przed tacierzyństwem"
Do ojcostwa podobno człowiek nie jest się w stanie przygotować, nie ważne że go wyczekiwał i układał sobie plany. Ja na pewno przygotowany się nie czuję. Z początku koncept nowej osoby w rodzinie wydaje się po prostu zupełnie abstrakcyjny. Można wszystko sobie racjonalnie poukładać, ale wraz z rosnącym brzuchem żony perspektywa zmienia się diametralnie. Chociażby perspektywa na podróże. Po przeczytaniu mnóstwa artykułów naukowych, byliśmy pewni że w ciąży podróżować będziemy o ile zdrowie pozwoli co najmniej do 8 miesiąca. Początkowo szło nam nawet dobrze, podczas majowych trekingów po parkach narodowych zachodniego wybrzeża USA nawet nie zauważyliśmy różnicy. Ale już bliżej czerwca nawet łagodniejsze norweskie fiordy zaczynały być problematyczne. Z wejścia na Troltungę żona z powodów kondycyjnych musiała niestety zrezygnować. Ostatecznie jednak to nie wydolność fizyczna pokrzyżowała nam wyjazdowe plany. Na nic bowiem wiedza medyczna o braku przeciwwskazań do nawet długich lotów samolotem, kiedy w grę wchodzą najzwyklejsze w świecie obawy ciężarnej kobiety. I tak zdesperowany musiałem oglądać przemijanie kolejnych rewelacyjnych promocji lotniczych, a zaplanowany na wrzesień urlop stanął pod dużym znakiem zapytania. Na szczęście żona świetnie rozumiała moje frustracje i drogą konsensusu ustaliliśmy, że w takim wypadku mogę pojechać na krótki wypad tam gdzie ona i tak by nie chciała pojechać.
To było to! Wreszcie pojawiła się możliwość zrealizowania tkwiącej od dawna z tyłu głowy myśli o długiej pieszej wędrówce po odludnych terenach. Długich miesięcy by iść Appalachian czy Pacific Coast Trail nie miałem, pozostało więc wybranie się w miejsce odludne, najlepiej położone gdzieś w Arktyce. Od czasu przeczytania forumowej relacji BooBooZB marzyło mi się wyruszenie na Arctic Trail na Grenlandii. Niestety z marzeniami jest tak, że nie można na ich realizację zbyt długo czekać, bo w międzyczasie może np. zbankrutować jedyny tani przewoźnik latający na Grenlandię
Obecnie koszty lotów w tamte rejony wykraczają poza moje możliwości finansowe, marzenie to trzeba było odłożyć więc na później i wziąć się za to drugie, bardziej dostępne – przejście lapońskiego szlaku królewskiego - Kungsleden.cdn
choć wolałabym zjeść cały torcik od razu 
Na szczęście tego dnia trasa jest nieco trudniejsza – zapuszczam się w coraz wyższe partie gór. Kiedy więc na skutek zwiększonego obciążenia powracają dolegliwości – wracam i ja na ziemię. Tak to już chyba jest gdy duch chce a ciało nie może 
