Japonia była ostatnim krajem na mojej liście życzeń. 58. odwiedzonym przeze mnie. Nigdy nie miałem po drodze, ale jak trafił się błąd Austrian do Szanghaju to postanowiłem dokupić za aviosy przelot do Japonii.
Szybko pożałowałem i zamiast planowanych 15 dni, po tygodniu (dzięki Bogu i swojej zaradności miałem wolne mile M&M) kupiłem bilet powrotny HND-MUC-WAW, co okazało się najbardziej atrakcyjną częścią podróży.
Żeby było sprawiedliwie, nie będę porównywał Japonii do mojej ukochanej Brazylii, bo to zupełnie inne kraje. Porównam z pobliskimi Pekinem i Szanghajem. Zwróćcie proszę uwagę, że relację pisze doświadczony podróżnik na którym uwagi typu „ale nie byłeś na górze Fuji, więc co Ty możesz wiedzieć o Japonii” nie robią wrażenia. Nie byłem, bo po Andach mam uraz do gór wszelakich i nie czułem takiej potrzeby. Z mojego punktu widzenia nic nie straciłem.
Co bym zrobił, gdybym przed wylotem wiedział to, co wiem teraz?
1. Gdybym miał ciśnienie tą część Azji, poleciałbym do Pekinu lub
2. Ponieważ ogólnie za Azją nie przepadam poleciałbym do Fortalezy i za te pieniądze, które straciłem w Japonii bawiłbym się jak sułtan, i jeszcze by mi zostało.
Czy coś jednak było fajne? Owszem:
1. Pociągi shinkansen.
2. Wołowina Kobe
3. Hiroszima
4. Brak napiwków
Ale po kolei:
W Tokio (NRT) ląduję wieczorem. Immigration przechodzę szybko, bez głupich pytań. Ptem staję w długiej kolejce aby zamienić kupiony w Warszawie voucher (ok. 1700zł za 15 dni) na Japan Rail Pass, co jest najlepszym sposobem poruszania się po tym kraju. Po dłuuuugim staniu wreszcie go mam i wsiadam w pociąg do Tokio. Pociąg dojeżdża do stacji głównej w stolicy Japonii. Dobrą chwilę rozkminiam różnice między metrem a pociągami JR i wreszcie dojeżdżam do stacji Ginza. Jakość mapki z informacji turystycznej jest taka, że zrezygnowany wsiadam w taksówkę i za 700 metrów przejechane do hotelu płacę 30zł.
Hotel Mercure Ginza jest w miarę przyzwoity. Duży plus, że w tym samym budynku jest Mc Donalds. Jako złoty członek dostaję upgrade do pokoju wielkości mojej łazienki w Warszawie. Podobno jak na Japonię i tak duży… Normalnie kosztuje to ok. 800zł za dobę, ja płacę 450zł. Tyle, co ulubiony Sofitel Lisboa Liberdade (5 gwiazdek) i 2 razy więcej niż za Mercure W Pekinie czy Tokio, w których pokoje miałem większe.
Tokio jest nudne jak flaki z olejem. Łatwe do poruszania, bezpieczne. Wszystkie ulice takie same. „Dzielnica uciech” sprawia, że wybucham śmiechem. Ci ludzie naprawdę płacą 540zł za coś takiego…
Poza tym widuję wiele salonów gier. Ciężko zrozumieć o co chodzi, ale hałas i smród papierosów sprawiają, że nie mam czasu im się przyglądać. Wyglądają jak zombie. Być może w kraju, w którym sporo ludzi umiera z przepracowania jest to jakaś forma rozrywki?
Kolejnym rozczarowaniem jest jedzenie. Sushi nie gorsze niż w Warszawie (ceny podobne) za to dużo gorsze niż w Sao Paulo. Przyzwoite są te ich rosoły (udon) z wielkimi kluchami, po 26zł za miskę.
Podoba mi się ilość maszyn. Na każdym kroku, wszystko można załatwić niemal bez kontaktu z człowiekiem. Nawet w niektórych restauracjach nie ma kelnerów. Przed wejściem jest maszyna. Klika się na rosół, wpłaca kasę a otrzymane pokwitowanie daje kucharzowi.
Ogromnie zachwyciła mnie wołowina Kobe. Za to, co na zdjęciu (+ jedno dodatkowe piwo) zapłaciłem co prawda 360zł ale nie żałuję. Niesamowity, trudny do opisania smak.
Piwo w markecie, w puszce półlitrowej to wydatek ok. 12zł. Czasem dychę. Najlepiej wchodziło mi Yebisu, w takich złotych puszkach. W knajpie małe piwo to ok. 20zł a półlitrowe 32… Dla porównania w Chinach, w knajpie, za butelkę 0,6 Tsingtao płaciłem 6zł… Moja ulubiona grillowania kałamarnica to w Szanghaju 6zł. W Tokio 36…
Ludzie… Oni są autystyczni nawet w porównaniu z Chińczykami. W Chinach udaje się nawiązać kontakt czy rozmowę, nawet jak ja mówię po polsku a oni po chińsku. Uśmiechną się, okazują jakieś zaciekawienie, pomogą w barze, gdzie wszystko jest po chińsku. Dla Japończyków turysta nie istnieje. Owszem, zapytanie o coś pracownicy czy to knajpy czy kolei odpowiedzą i o dziwo znają angielski. Będą grzeczni. Poprawni tacy. Ale to nie Pekin, gdzie jak kelnerka znała kilka słów po angielsku to ucięliśmy sobie pogawędkę. Do tego wszędzie ich pełno. Kraj niesamowicie zatłoczony i co chwila muszę uważać, żeby któregoś nie rozdeptać. Ruch niby lewostronny ale na chodnikach czy w przejściach podziemnych nie jest to zbyt rygorystycznie przestrzegane. Cały czas się czuję jak na londyńskiej Oxford Street. Z tym, że na Oxford Street nie ma tylu kiczowatych reklam…
A co do czystości na ulicach:
Część osób uważa, że innymi krajami można się tylko zachwycać, nie można krytykować. Ja uważam inaczej. Śmieję się z ludzi, którzy umierają z przepracowania w tak bogatym kraju. Którzy poświęcają część urlopu z szacunku dla pracodawcy. Którzy gdy podróżują to robią tripy typu 7 europejskich stolic w 7 dni. Ludzi, którzy jedzą surową koninę…
Japonki… Boże, jakie one są brzydkie!!! Zaniedbane (brak manicure, pedicure), z koszmarnie krzywymi zębami. W dodatku zupełnie nieczułe na moje podobieństwo do Bruce’a Willisa. Porażka…
OK., teraz coś pozytywnego:
Zawsze byłem fanem filmu Między Słowami. Większość akcji dzieje się w hotelu Park Hyatt Tokio. 1000 euro za noc nie zapłacę, ale wjechać do baru gdzieś ok. 50 piętra mogę. 60zł za małe piwo ale widok sprawia, że nie marudzę. Robię najfajniejsze zdjęcia z całej podróży.
Cale szczescie nie zalujesz wydanych 360zl na wolowine. Wlasnie takich Polakow nie chce spotykac podczas podrozy po swiecie. W zalaczniku przesylam Japonke, oczywiscie "zaniedbana i z krzywymi zebami" 
