Cześć
Zapraszam na moja relację z wyjazdu do Japonii, która skończyła się miesiąc temu. Niektórzy z Was mogą ją już znać z innego forum lotniczego, ale odbyła się dzięki fly4free, okazjom które tutaj znalazłem i zasadom szukania tanich lotów jakich tu się nauczyłem, dlatego zamieszczam ją także tutaj. Relacja ma format trip report znany z zagranicznych forów. Jestem pasjonatem latania, dlatego też jest w niej wiele o samych przelotach - jeżeli komuś się te kawałki nudzą to pomijajcie je śmiało
Enjoy.Wstęp
Moje podróże lotnicze bazują przede wszystkim na promocjach znalezionych w Internecie, staram się latać w dalekie zakątki Świata nie wydając na loty za dużo pieniędzy. Tym razem trafiło na promocję Aeroflotu, która pozwoliła mi kupić bilet na trasie FCO-SVO-NRT-SVO-CDG za około 1200 zł, czyli co tu dużo gadać… za półdarmo. Cała moja wycieczka będzie wyglądała tak:
Lista lotów:
12.06 WAW – MXP Air One (ADH) AP561 (na bilecie Alitalii) Airbus A320 716 mi
12.06 MXP-FCO Alitalia (AZA) AZ1023 Airbus A321 318 mi
13.06 FCO-SVO Aeroflot (AFL) SU264 Airbus A321 1493 mi
13.06 SVO-NRT Aeroflot (AFL) SU264 Airbus A330-300 4676 mi
22.06 NRT-SVO Aeroflot (AFL) SU261 Airbus A330-300 4676 mi
22.06 SVO-CDG Aeroflot (AFL) SU261 Airbus A320 1529 mi
23.06 CDG-LTN Easyjet (EZY) U22432 Airbus A319 236 mi
23.06 LTN-WAW Wizzair (WZZ) W61306 Airbus A320 907 mi
Do przelecenia 14 551 mil ^ ^
Na miejscu:
Japonia jest drogim krajem, a ja nie chciałem sobie samemu dać się zrujnować, więc będę mieszkał w hostelach. Skosztuję też przyjemności mieszkania w łóżku kapsułowym. Przemieszczanie się po kraju ułatwi JR Pass, czyli bilet umożliwiający podróżowanie turystom po niemal dowolnymi pociągami spółki JR (takie ichnie PKP). Wyjątkiem są najszybsze z najszybszych pociągów Shinkansen - Nozomi. Tygodniowy JR Pass kosztuje około 250 euro i jest dostępny tylko poza granicami Japonii. W Polsce można zamówić go przez Internet – za kilkanaście dodatkowych ojro kurier Fedexu przynosi go w ciągu dwóch dni roboczych do domu. Tak naprawdę Pass zwraca się po wykonaniu jednej, góra dwóch wycieczek Shinkansenami, więc spodziewajcie się, że na forum lotniczym będę starał się też dużo pisać o pociągach i o wrażeniach z podróży nimi, zwłaszcza że Japonia to kraj, który z nich słynie.
Starałem się dość skrupulatnie zaplanować ten wyjazd, a owocem tego jest taka trasa:
14-15.06 Tokio
16.06 Nikko (jednodniowy wypad z Tokio)
17-18.06 Kyoto
19.06 Nara (jednodniowy wypad z Kyoto)
20.06 Hiroshima (wycieczka do Miyajimy)
21.06 Hiroshima i powrót do Tokyo
Przygotowania i to co się da
Wszystkie hostele i hotele zostały zabookowane z dużym wyprzedzeniem przez Booking.com, pora zacząć on-line check-in’y. Przynajmniej tak chciałem… Jako, że należę do tych którzy wolą siedzieć w samolocie przy oknie, a nie znoszą być upchnięci gdzieś w głębi zawsze poluję na możliwość on-line check inu tak szybko jak tylko się da, żeby dostać swoje wypatrzone miejsce. Niestety, w przypadku zaplanowanych przeze mnie lotów ze sporym wyprzedzeniem dało się tylko odprawić na dwa z nich. Odcinek WAW-MXP wykonywany przez Air One, albo z włoska airone jak kto woli (czapla), oraz odcinek CDG-LTN wykonywany przez Easyjet’a. W przypadku tego pierwszego zadziałał na stronie przewoźnika kod rezerwacji ze strony Alitalii, na której to bilet został zakupiony. Odprawa poszła bardzo sprawnie, a miejsce 4A zostało potwierdzone (moje! Haha! ). W przypadku Easyjeta sytuacja wyglądała troszkę inaczej, gdyż ten przewoźnik dopiero testuje funkcję przydziału miejsc swoim pasażerom w samolotach na trasach z CDG. Nie ma możliwości wybrania miejsc – przy pobieraniu karty pokładowej maszyna losująca zwalnia blokadę i szczęśliwym numerkiem okazało się 16A .
Wszystkie pozostałe loty mają możliwość dokonania odprawy on-line dopiero na 24h przed odlotem, a więc będę na nie polował później.
Dzień 1 - podróż (WAW-MXP-FCO)
No to pora ruszać w drogę Na lotnisko postanowiłem się udać pociągiem, żeby przetestować nowe połącznie. Do Zachodniego mam z domu rzut beretem, więc decyzja była prosta. Bilet jednorazowy zakupiony, pora pakować się do SKMki:
Wrażenia? Mieszane… sam pociąg – super! Stacja na lotnisku – super! Ale czemu on jedzie tyle czasu??? Ten pociąg się wlókł niemiłosiernie. Jedyny odcinek na którym przyśpieszył, to był tunel tuż przy stacji końcowej.
Szybkie sprawdzenie FIDSa i już wiem, że Airone ma otwarty check-in w strefie E nowej części terminala (tuż obok British Airways). Drop-off wykonany bez problemu, proszę o odprawę od razu do Rzymu. Pani coś kombinuje w komputerze, kręci nosem i nic… bagaż dostał piękną naklejkę FCO, ale ja sam niestety nie zostaję odprawiony. Trudno, myślę – będzie trzeba się zgłosić w Mediolanie do transfer desku… „Wyjście numer 1, życzymy miłego lotu”. (echhh… będzie autobus…)
Security check poszedł sprawnie i bezproblemowo. Mając trochę wolnego czasu przeszedłem cały pirs, by pocykać foty co ciekawszych samolotów. Z ciekawszych rzeczy był tylko samolot Republiki Włoskiej, kołujący do startu.
Godzina 12:00 zbliżała się nieubłaganie, więc nadeszła pora boardingu. PAXów było niewielu, więc sprawnie poszło – znalazłem się w pierwszym autobusie jadącym na stanowisko oddalone, przy którym stał nasz Airbus A320-200.
Obok nas Sierra Papa – Lima Papa Erro… znaczy się Echo. Boeing 767 LOT-u.
Oraz gość z Rosji
Wnętrze samolotu Airone prezentuje się szaro. Samolot ma cztery lata, ale fotele wyglądają na już zmęczone. W zagłówkach znajduje się zaślepka w miejscu której kiedyś znajdował się ekran od IFE. Niestety Airone, jako przewoźnik nisko-kosztowy, ma bardzo gęsto ustawione rzędy foteli. Mimo mojego niedużego wzrostu (167 cm), wcale nie miałem dużo miejsca.
W oczekiwaniu na drugą dostawę PAXów spod gate’a, zapytałem (przemiłą jak się okazało) szefową pokładu, czy mógłbym zrobić zdjęcie kokpitu. Ta zapytała Pierwszego Oficera, który był w tym momencie w kokpicie i zgoda została otrzymana Zamieniłem kilka słów z F/O imieniem Fabio i zestresowany zrobiłem zdjęcie:
Niestety pod światło… No ale cóż. W kokpicie jeszcze nigdy nie byłem i łapy mi się trzęsły jak cholera.
Chwilę później dojechały kolejne dwa autobusy i boarding tym samym został zakończony. Load factor bardzo nędzny – około 50%. Ale nie ma tego złego co by na dobre wyszło. Cała przestrzeń 4ABC – DLA MNIE!!!
Startujemy z RWY15 zaraz po LO do Nowego Yorku, który przyjmował pasażerów na pokład obok nas. Sam lot spokojny i bezproblemowy. Fotele były całkiem wygodne. Jak to w LCC jedzenia null, na pocieszenie zjadłem jabłko z Grójca, które dostałem na Lotnisku Chopina w ramach promocji polskiego rolnictwa.
Po godzinie i 50 minutach lotu lądujemy na MXP, aby busem pojechać do terminalu 1. I tu zaczęły się schody… w autobusie miły komunikat, że lotnisko zaprasza do skorzystania z transfer desku „ViaMilano”, który załatwi wszystkie sprawy transferowe za nas i nawet jeżeli mamy bagaż nadany do MXP, natychmiast go przetransferuje na kolejny lot. Brzmi dobrze… ale… wchodzimy do hali odbioru bagażu, w której znajduje się 10 takich stanowisk „ViaMilano”… wszystkie zamknięte. No nic, udaję się schodami transferowymi na poziom odlotów, by znaleźć inne. Znalazłem, owszem, ale im dłużej na nie patrzyłem, tym bardziej one też były zamknięte.
W końcu w informacji pani mi powiedziała, że to Alitalia, no problemo, wydrukują mi kartę pokładową przy boardingu… Jednak przy moich perypetiach z brakiem możliwości wykonania check-in’u online (bo nie znajdowało mojego biletu (!?!?)) nie chciałem zwlekać tyle czasu, żeby później wyszło że jest problem z moją rezerwacją. Nie myśląc długo, wyszedłem z terminalu i poszedłem do hali check-in, gdzie znalazłem stanowisko Alitalii, w którym w końcu dostałem kartę pokładową na mój lot do Rzymu – miejsce 9A (okno!). Tym samym musiałem wypić co miałem w plecaku, bo czekała mnie ponowna kontrola bezpieczeństwa.
Ogólnie Terminalu 1 w MXP nie lubię. Jest ciasno i dość ciemno - nie będzie to mój ulubiony port przesiadkowy, dodatkowo informacja w którym gacie będzie boarding pojawia się na FIDSach dość późno, więc nie wiadomo gdzie iść po przylocie jeżeli jest się w transferze. Na razie w moim rankingu króluje AMS
Boarding na lot odbywał się w części A terminalu 1, a konkretniej w satelicie tego terminala. Obok nas ustawił się E170 LOT-u, a jeszcze dalej A320 LH. Co ciekawe, na locie Lufthansy sprawdzali wszystkim bagaż podręczny w sizerze i zebrał się spory stosik bagażu odesłany do luku.
Na 40 minut przed planowanym czasem wylotu pojawiła się Pani – agent handlingowy, żeby przeprowadzić boarding na lot Alitalii AZ1023 do Rzymu, jednak Pani nie była w stanie tego zrobić gdyż ustawił się do niej około 30-osobowy ogonek osób z transferu, które potrzebowały dokonać odprawy i dostać karty pokładowe. (ja wiedziałem, że tak będzie!). Efekt – chaos przy właściwym boardingu, a część pasażerów, ze świeżo wydrukowanymi kartami dostała informacje gdzie mają usiąść ustnie, bo miejsca się nie chciały na kartach wydrukować.
A tu nasz „orzeł” EI-DSJ:
O samym samolocie i locie dużo pisać nie będę, bo wnętrze było IDENTYCZNE jak w poprzednim dzisiejszym locie. Jedyna różnica, to „IFE” o ile tak można nazwać ekran na którym się wyświetlają 4 kanały pseudo-TV i na którym nie można wyświetlić mapy lotu. Dla mnie IFE bez mapy i parametrów lotu to nie IFE i koniec kropka.
Co zauważalne, zwiększył się pitch. Jako ciekawostkę mogę powiedzieć, że samolot miał w swojej historii epizod z Airone, dlatego też na fotelach jest znajoma czapla.
In minus: załoga, która w zasadzie zniknęła zaraz po starcie. Owszem, był serwis, który oferował do wyboru: wodę gazowaną, wodę niegazowaną, herbatę lub kawę. Nic więcej. Cały lot odbył się z włączoną sygnalizacją „zapiąć pasy”. Wszystkie procedury i komunikaty wygłaszane przez CC identyczne jak w Airone. W zasadzie poza rozstawem foteli i boardingiem z autobusu nie ma żadnej różnicy w twardym produkcie.
W Fiummicino wylądowaliśmy punktualnie.
Po wylądowaniu w FCO i odebraniu bagażu (tak, doleciał!) złapałem taksówkę i dojechałem do pobliskiego hotelu. Tutaj udało mi się dokonać odprawy online na kolejne odcinki. Niestety Aeroflot pozwolił mi wybrać miejsce tylko na pierwszym z nich, na drugim maszyna losująca wybrała sama, ale szczęśliwie - wszystko przy oknie.
Dzień drugi
Po pobudce i bardzo dobrym śniadaniu okraszonym sokiem „z zielonych jabłek”, którego kolor był taki jak skórka wyżej wymienionych owoców (o zgrozo!), hotelowy shuttle bus zawiózł mnie prosto pod terminal 3 Aeroporto di Leonardo da Vinci Roma Fiummicino.
Tam krótki rzut oka na FIDSa i znajduję stanowisko check-in Aeroflotu. Odprawa była prowadzona na trzech stanowiskach i co ciekawe lot jest wyświetlany od razu jako Tokio via Moscow. Oba odcinki tego przelotu dzielą ten sam numer rejsu – SU264. Bagaż został bezproblemowo odprawiony do Tokio, a ja z dwoma kartami pokładowymi w ręku udałem się do kontroli bezpieczeństwa, przy której stał naprawdę długi ogonek. Bramka G13 z której odbywa się lot ulokowana jest w satelicie, do której jedzie się zautomatyzowanym Sky Trainem.
Jak się okazało mój lot i BA do LHR były chyba jedynymi wąskokadłubowcami przycumowanymi do satelity.
Co mi się bardzo spodobało to koncepcja, że całe górne piętro przeznaczone było dla pasażerów, a bramki nie znajdowały się przy ścianie zewnętrznej budynku. Po sprawdzeniu karty pokładowej wchodziło się na schody ruchome, które zjeżdżały na dół do samolotu.
A tu ciekawy error
Wójek Bill jest wszędzie:
Moją pierwszą dzisiejszą „srebrną strzałą” jest Airbus A321 o rejestracji VQ-BED. Samolot posiada prawdziwą biznes klasę z szerokimi, skórzanymi fotelami w układzie 2-2. Oraz ekonomiczną o bardzo przyjemnym odstępie między wygodnymi, niebieskimi fotelami.
W czasie lotu steward obsługujący moją część kabiny zaserwował mi puszkę coca-coli oraz pełny „staroświecki” zestaw obiadowy. Do wyboru miałem rybę, albo baraninę – wybrałem to drugie, gdyż fanem ryb nie jestem (tak, wiem… jadę do Japonii).
Baranina została podana z ziemniaczkami oraz szparagami. Oprócz tego w zestawie były dwa plastry kurczaka na zimno na sałacie z plasterkiem sera na wierzchu, mała bułeczka i kromka (pół kromki?) chleba razowego. Na deser dwa rosyjskie mini-batoniki – jeden smakował identycznie jak Snickers, drugi bardzo podobnie do Marsa. W sumie się najadłem i byłem zadowolony, gdyż smak dania był całkiem niezły. Dodam, że alkohol był w postaci wina białego i czerwonego, nalewanego do kubeczka prosto z kartonu
LF na odcinku FCO-SVO 80-90% w Y, 60% w C.
Moskwa przywitała nas deszczem, a żeby zapewnić pasażerom dodatkowe atrakcje Rosjanie zapewnili nam disembarking przez busa. Wszystko odbyło się na szczęście bardzo sprawnie.
Po chwili znalazłem się w pachnącym nowością terminalu D. Bez żadnego problemu znalazłem się w strefie gate’ów. Trzy terminale moskiewskiego lotniska tworza wspólny airside, dzięki czemu spacerkiem można dotrzeć z dowolnej bramki pod każdą inną. Jest prosto, jasno, czysto i czytelnie. To lubię!
A tu terminal E:
Swoją drogą cztery zaparkowane nieopodal siebie jumbo Transaero robią naprawdę kolosalne wrażenie. Szkoda, że nie zrobiłem zdjęcia – widziałem je podczas lądowania.
Dwie godziny w oczekiwaniu na boarding na drugi lot spędziłem buszując w Internecie i rozmawiając ze znajomymi na Skypie. SVO udostępnia wszystkim pasażerom darmowe Wi-Fi! I tak powinno być na każdym lotnisku. Jedyne czego mi brakuje na lotnisku w Moskwie to gniazdek do podłączenia laptopów czy innych ładowarek. Można się ratować podłączając się do gniazdek za automatami sprzedającymi colę i batoniki, albo…
Burger King zapewni Ci gniazdko pod każdym stolikiem
Czas zleciał mi bardzo szybko, a tutaj w głośnikach komunikat, że zapraszają pasażerów mojego lotu na pokład. Więc idę do bramki. Droga zajęła mi może z 5 minut, a tu pod bramką już prawie nikogo nie ma. Wchodzę na pokład, a tam też słabo. LF tego lotu jest katastrofalny, bo wynosi około 30-40% w Y. Do C nie zaglądałem. Gdy kupiłem bilety na ten lot bardzo się ucieszyłem, że będę leciał A330-300, gdyż znalazłem wcześniej zdjęcia jak wygląda klasa Y w „nowym” Aeroflocie. Oto ono:
Niestety, rzeczywistość pokazała nieco co innego. Tkanina obijająca fotele jest w stanie średnim, jak nie w słabym. Zająłem swoje miejsce 13A (w samym przodzie kabiny Y) i już kolejny zonk – mój ekran był w trakcie ładowania Linuxa, którego oczywiście nigdy nie załadował. Nici więc z IFE sobie pomyślałem. Wrrr… Na dodatek obok mnie, na 13B usiadł Japończyk, który ma wyraźny problem ze świeżością oddechu. Wystarczyło, że ziewnął - nawet w nie moją stronę - i od razu było mi niedobrze. Po starcie korzystając z super oświetlenia chmur za oknem wykonałem kilka zdjęć…
I od razu po zgaszeniu sygnalizacji „zapiąć pasy” wyskoczyłem jak z procy szukać innego miejsca. Poszukiwania zakończyły się na 35K przy oknie, gdzie miejsce obok mnie jest WOLNE!
Po chwili CC roznieśli nam „menu”. Szkoda, że jest ono drukowane na śliskim papierze typu pierwsza lepsza ultoka, gdyż to by mogło odwracać uwagę, od tego że menu i tak się sprowadza do „cziken” czy „fisz”, a tak przypomina mi ono menu z „chińczyka” nieopodal mojego bloku. W tej kwestii powinni się nauczyć jak przygotować menu od AF. No ale dość marudzenia, oto co będziemy dzisiaj jedli:
Jeżeli czytaliście w miarę uważnie tę relację, to wiecie co wybrałem
:
Kurczak całkiem niezły, niestety bułka była twarda jak bela. Wynagrodzili mi to pysznym deserem Niebo w gębie.
Zaraz po serwisie udało mi się odkryć jak wygląda wnętrze fotela lotniczego. Widzieliście kiedyś?
A teraz kładę się spać, żeby być w stanie coś jutro zwiedzić w Tokio. Co ciekawe lecimy na tyle na północy, że przesuwamy się wzdłuż granicy dnia polarnego. Za oknami ani przez moment nie będzie podczas tego lotu ciemno. Śniadanie i koniec lotu opiszę już jako dzień trzeci tej wyprawy
A w Japonii jest tak super… no nic, trzeba się pakować do pociągu i w drogę. Do przejechania tego dnia mam ponad 800 km Shinkansenami, trasa ta zajmuje około 5 godzin. Podróż podzieliłem na dwa odcinki. Do Shin-Osaki jadę pociągiem Shinkansen Sakura, by przesiąść się na Shinkansena Hikari, który zawiezie mnie prosto do Tokyo. Celem było zaliczenie większej ilości typów Shinkansenów i…. udało się! 
