Podtytuł relacji : 4 500 km, 92 godziny w aucie:)
Wprawdzie tym razem podczas naszej podróży nawet nie zobaczyliśmy samolotu, ale odwiedziliśmy tyle miejsc, że chciałabym się tym z Wami podzielić:) Poza tym, mam nadzieję, że kolega Marcin dopisze parę zdań na temat prowadzenia auta w każdym z odwiedzonych krajów. Ja nie mogę - tzn. mogę, ale byłby to bardzo krótki opis : "O nie, nieeee...Gdzie jedziesz???...Spokojnie...spokojnie...nie ma mnie tu...nie ma mnie tu...."
Czas pobytu : 25.07 - 9.08
Odwiedzone miejsca : Serbia, Kosowo, Macedonia, Albania, Czarnogóra, Bośnia i Hercegowina, Chorwacja, Węgry.
Uczestnicy wycieczki : kolega Marcin, Opel Astra, dwa przewodniki i ja
Ponieważ do naszego ostatniego wyjazdu przygotowaliśmy się bardzo gruntownie i wiadomo, co z tego wyszło (patrz : Maroko), tym razem postanowiliśmy powrócić do ulubionego sposobu podróżowania, czyli "idź na żywioł". Dużą nadzieję pokładaliśmy w przewodnikach, które zakupiłam dzień przed wyjazdem - jeden to "Bałkany", a drugi "Albania". Natomiast wyjątkowo dobrze przyłożyliśmy się tym razem do pakowania
Chyba pierwszy raz w życiu jechaliśmy tylko we dwójkę dosyć dużym autem, co okazało się pułapką Po tylu razach ograniczania ilości bagażu, wreszcie poczułam się jak w raju Nie będę Wam wymieniać wszystkich niepotrzebnych rzeczy, które zabraliśmy, kierując się zasadą "a, co tam. Mamy miejsce". Napomknę tylko o 3 (słownie : trzech) dużych grach planszowych, które zabrałam na wypadek, gdyby nam się nudziło wieczorami Wyjechaliśmy o 3 w nocy. Droga mijała dość szybko (szczególnie dla kogoś, kto mógł spać na fotelu pasażera
Słowacja, Węgry. Pierwszy nocleg chcieliśmy spędzić już w Serbii, więc kupiliśmy winietę na węgierską autostradę (ważna miesiąc - 22 euro). Przed samą granicą wzięliśmy autostopowiczów i był to niestety ostatni raz, kiedy mogliśmy kogoś podwieźć (to jest nie do uwierzenia, jak szybko rzeczy z bagażnika puchną i przemieszczają się na tylne siedzenia :/ i na całe auto :/ bałam się, że w końcu zabraknie miejsca i dla mnie :/ 
Waluta w Serbii to dinar. 5 zł = ok. 142 dinary serbskie.
Parę dni przed wyjazdem zarezerwowaliśmy na booking.com pierwszy nocleg - w Nowym Sadzie. Koszt : 2200 dinarów za dwuosobowy pokój ze śniadaniem. Mieliśmy świadomość, że mamy ambitny plan na odwiedzenie tylu krajów i bardzo mało czasu. Jedyną sensowną opcją było więc szukanie noclegów na bieżąco - w zależności od tego, czy w danym miejscu będzie się nam podobało, czy nie. Co do Nowego Sadu nie mieliśmy wątpliwości - w końcu w przewodniku stało jak byk " jedno z najładniejszych miejsc w kraju"
Znaleźliśmy nasz hostel - przy samej drodze, stosunkowo niedaleko od centrum, pokoik mały, ale przyjemny. Szybki prysznic i ruszyliśmy zwiedzać.
Pani z naszego hostelu objaśniła nam, że do centrum najłatwiej dostać się autobusem. Faktycznie - ok. 10 min jazdy, bilet 55 dinarów, kupowany u kierowcy.
To chyba sieciówka, bo w wielu miejscach widzieliśmy te piekarnie.
Centrum Nowego Sadu.
W Serbii warto znać język rosyjski, a przynajmniej cyrylicę.
Centrum Nowego Sadu rzeczywiście jest bardzo ładne. Odrestaurowane, oświetlone, mnóstwo kawiarni i kawiarenek, kolorowych parasolek...Troszeczkę się jednak zawiedliśmy na naszym przewodniku. Oczekiwaliśmy raczej czegoś innego - klimatów, jakiejś takiej "prawdziwości" (hm...teraz już wiem, jak dużo prawdy jest w przysłowiu "uważaj, czego sobie życzysz, bo może się spełnić"
Zazwyczaj tego szukamy podczas naszych podróży. Zjedliśmy więc tylko pizzę (2 kawałki + cola - 510 dinarów) i postanowiliśmy się nieco oddalić od centrum.
Im dalej od głównego deptaku, tym było dla nas ładniej.
Planowaliśmy odwiedzić też twierdzę Petrovaradin, do której trzeba dojść mostem nad Dunajem.
Jednak gdy przeszliśmy most, naszą uwagę przykuły małe uliczki, które wyglądały bardzo prawdziwie i bardzo "nie-turystycznie". I tak jakoś się stało, że zamiast skręcić w prawo, do twierdzy, skręciliśmy w lewo
I pewnie tak byśmy spokojnie napawali się tymi widokami, gdyby nie pewien płot, który bardzo nas zaciekawił.
Niestety, ten napis obudził w nas żyłkę detektywistyczną, adrenalina podskoczyła, no i cóż mogę powiedzieć?
Sesja fotograficzna trwałaby dłużej, gdyby nie fakt, że podglądając wnętrze przez nieco spróchniałe i rozklekotane deski płotu, zauważyliśmy żołnierza, który dość energicznie zaczął się zbliżać w kierunku bramki. Trzeba jednak przyznać, że budynek robił bardzo mroczne wrażenie - jak XIX-wieczne obrośnięte winoroślami dworki, w których szaleni naukowcy robią swoje zakazane eksperymenty.
Ruszyliśmy dość szybko przed siebie.
Dowód na to, jak szybko JA ruszyłam przed siebie - fotograf został dobrych parę metrów z tyłu
Po przejściu tunelu okazało się, że właściwie jesteśmy na boku twierdzy. I że ta twierdza jest naprawdę olbrzymia. I że jej boki zdecydowanie nie są do zwiedzania. Fragmenty murów połączone były zarośniętą siatką. W ten sposób odgrodzony został ogromny teren, pełen górek, zarośli, zdziczałych drzew...
Z chodnika widać było tabliczki na siatce. Oczywiście ostrzegawcze. Nie wiem dlaczego nam się tak dzieje, ale niestety zazwyczaj w takich sytuacjach reagujemy odruchowo, tzn. jeśli chcesz nas koniecznie gdzieś zaprosić, wywieś tabliczkę : zakaz wstępu:/ a najlepiej : pod kara śmierci :/ reagujemy wtedy instynktownie :/
I oczywiście przedarliśmy się z chodnika przez trawy pod siatkę, na kolejną pozorowaną sesję zdjęciową (czyli uparta dziewczyna koniecznie-och-koniecznie musi mieć zdjęcie pod tą właśnie siatką. I kropka. A tabliczki? Jakie tabliczki? Nic o tym nie wiem I gdy się tak wdzięcznie wyginałam na prawo i lewo, kątem oka zauważyłam ruch za siatką. I usłyszałam przenikliwy gwizd. Mały punkcik w oddali zaczął się bardzo szybko przemieszczać w naszym kierunku i po paru sekundach pod siatką przeczołgał się duży pies. Lubię zwierzęta i pochlebiam sobie, że dużo wiem o ich zachowaniu. Ten nie wyglądał na przyjaźnie nastawionego. Poznałam to po warczeniu, skakaniu i próbach ugryzienia :/
Ruch na chodniku jakby zamarł. Przechodnie przeszli na drugą stronę ulicy i zniknęli. A kątem oka cały czas widzieliśmy stojącą na wzgórzu, daleko za siatką, nieruchomą postać...Pierwsze sekundy były straszne. Pies dociskał nas do siatki, odcinając drogę odwrotu. Wiem, że psy wyczuwają strach, więc siłą woli zmuszałam się do myślenia o czymś przyjemnym (w tym przypadku był to mój kot - nie wiem, czy to był najlepszy pomysł Po chwili jednak zauważyliśmy ciekawą rzecz - pies warczał, był ewidentnie niezbyt przyjaźnie do nas nastawiony, próbował gryźć skacząc, jednak zawsze w ostatnim momencie się wycofywał, nie dotykając nas nawet zębami. Powoli - powoli zaczęliśmy się wycofywać. Gdy doszliśmy (i otarliśmy pot z karków) do chodnika, pies momentalnie zniknął za siatką. Postać na wzgórzu zniknęła dopiero wtedy, gdy wchodziliśmy z powrotem do tunelu, którym tu przyszliśmy. I wtedy uświadomiłam sobie, że po raz pierwszy w życiu ktoś mnie poważnie poszczuł psem. I oczywiście miał do tego pełne prawo - po co pchaliśmy się tam, gdzie nie trzeba. Jednak do tej pory mój podziw budzi fakt, jak doskonale ten pies był wyszkolony. Nie dostał polecenia : ugryź (na szczęście) i nie zrobił tego, ale cofał zęby dosłownie sekundę przed uderzeniem w ciało. 
W bezpieczniejszym rejonie - to "legalne" wejście do twierdzy.
Cóż mogliśmy więcej zrobić? Trzeba było wrócić do turystycznego centrum.
I odreagować przeżyty stres
Przepiękna uliczka, na której znajdują się knajpki stylizowane na standardowe lokale z różnych stron świata - był i irlandzki pub, i włoska knajpka. A 4 sztuki antystresowego napoju kosztowały 700 dinarów
C.D.N.
. Czekam na kolejne czesci.
