Iran 2014- czyli zmieniamy stereotypy
Natchniony pozytywnym oddźwiękiem po zeszłorocznej relacji -->
zea-abu-dhabi-dubaj-szardza-fudzaira,214,37568 postanowiłem po raz kolejny podzielić się z wami informacjami, tym razem dotyczącymi Iranu. W szczególności wpływ na to miały jednak błędne informacje, które pojawiają się czy to w mediach, czy przewodnikach dotyczących tego kraju na Bliskim Wschodzie. Aby w relacji nic nie pominąć, pisałem ją na bieżąco w trakcie wyjazdu, w związku z tym jest ona stosunkowo długa.
Zachęcam do zapoznania się z nią, żeby przekonać się o tym, że Iran to jedno z najwspanialszych miejsc na świecie, szczególnie dzięki jej niezwykle gościnnym i uprzejmym mieszkańcom. Tak więc siadamy wygodnie w fotelu, zapinamy pasy i ruszamy
Podróż do Iranu to do tej pory najbardziej spontaniczny wyjazd w moim życiu. Wieczorem telefon od kolegi z zapytaniem o chęć wyjazdu, sprawdzenie konta, terminu lotów, a już rano zakup biletów. Za loty na trasie Lwów-Stambuł-Teheran-Stambuł-Lwów zapłaciliśmy ok. 950 złotych. Wyjazd miał odbyć się w dniach 23-30 lipca 2014 roku.
Wiza
Dzięki temu, że do Iranu leciało jeszcze dwóch kolegów (od 18-30 lipca), którzy mieli znajomych w biurze podróży w Iranie, bez żadnych problemów otrzymaliśmy niezbędne dokumenty, tj. zaproszenie, a także specjalny numer. Nie do końca wiem w jaki sposób zostało to wszystko załatwiane, jednak wszelkie dokumenty zostały przesłane do Ambasady Iranu w Warszawie. Po wypełnieniu wniosku wizowego, udaliśmy się do Warszawy celem złożenia podania o otrzymanie wizy (nie trzeba być osobiście). Po ok. 2 tygodniowym oczekiwaniu, dostaliśmy informację, że wizy czekają na nas do odbioru w Ambasadzie. Z racji tegoże mieszkamy daleko od stolicy, zamówiliśmy kuriera, który dostarczył nam dokumenty wizowe. Koszt wizy to 60 euro od osoby + 10 dolarów pośrednictwa.
Większość biur podróży pośredniczy w załatwianiu wizy, także dla osób nie chcących się męczyć jest to bardzo dobre rozwiązanie. Wszelkie informacje dostępne są na stronie internetowej -->
http://www.teheran.msz.gov.pl/pl/inform ... _do_iranu/
Naszą podróż rozpoczęliśmy o godzinie 1 rano z Tarnowa, kiedy to autokarem East West Eurolines udaliśmy się do Lwowa. Niestety już na wstępnie natrafiliśmy na drobne problemy, ponieważ dwójka podróżujących Ukraińców nie zdążyła na czas przekroczyć granicy, dlatego zmuszeni byliśmy tam do ponad 2,5 h postoju. Pewnie moglibyśmy ruszyć dalej bez dwóch osób, jednak celnicy zabrali paszport również kierowcy. Mimo wszystko prawie punktualnie o gozinie 8:30 zameldowaliśmy się we Lwowie. Śniadanie, szybkie zwiedzanie, rewelacyjny obiad w restauracji Primera Lwowska, ostatnie piwo i ruszamy autobusem miejskim nr 9 w stronę lotniska. Po niecałych 30 minutach meldujemy się na przepięknym lwowskim lotnisku, gdzie oczekujemy na odprawę. Ku naszemu zdziwieniu rozpoczęła się ona ponad 3h przed odlotem (podobnie było w Stambule i w drodze powrotnej). O godzinie 16:50 wystartowaliśmy w kierunku Istambułu, gdzie zmuszeni byliśmy oczekiwać 4h na kolejny lot. Punktualnie o godzinie 23:05 wystartowaliśmy w kierunku Teheranu. Lot upłynął nam w milej i przyjemnej atmosferze, w szczególności dzięki nowo poznanej Irance. Po wylądowaniu udaliśmy się na kontrolę paszportowo-wizową, którą przeszliśmy niezwykle sprawnie, pomimo różnych opinii krążących w Internecie. Na miejscu chcieliśmy korzystać z Couchsurfingu (co opiszę później), który oficjalnie jest zabroniony, w związku z czym mieliśmy trochę obaw. Nie mieliśmy również rezerwacji na co najmniej jedną noc w hotelu, jednak na szczęście nikt o nic nie pytał.
Od razu udaliśmy się na w stronę punktu wymiany walut. Osoba pracująca w tym miejscu zapytała skąd jesteśmy. Po uzyskaniu odpowiedzi, powiedział nam, żebyśmy poszli na pierwsze piętro gdzie… u konkurencji wymienimy dolary po lepszym kursie! Szok! Po dojściu do kantoru, wymianie pieniędzy, podszedł do nas jeden z Irańczyków słyszący naszą rozmowę i wtrącił się do rozmowy. Okazało się, że jego dziewczyna jest Polką i mieszkają razem w Wielkiej Brytanii. Zasugerował nam pomoc w dotarciu do naszego hosta (osoba, która miała nas przenocować dzięki Couchsurfingowi), pod warunkiem poczekania na niego ok. godziny, ze względu na konieczność załatwienia czegoś na lotnisku. Propozycję oczywiście zaakceptowaliśmy. W trakcie oczekiwania nasz nowo poznany znajomy kupił nam po soku, cały czas pytając czy czegoś nie potrzebujemy. W między czasie zakupiliśmy jeszcze irańską kartę SIM (punkt sprzedaży znajduję się za przejściem kontroli paszportowo-wizowej). Koszt to ok. 7 dolarów (starczyło spokojnie na tydzień). Po godzinie oczekiwania, ruszyliśmy w kierunku Teheranu. Dzięki pomocy Irańczyka, taksówka do centrum wyszła nas dużo taniej (zapłaciliśmy po ok. 10 złotych), a my bez problemu odnaleźliśmy naszego gospodarza. Po wymieniu uprzejmości, podziękowaliśmy za wszystko i weszliśmy do mieszkania Abbasa, który wraz z żoną miał nas przenocować przez dwie noce.
Waluta:
Oficjalną walutą jest RIAL Irański (1 zł to ok. 10 000 RIALI). Większość cen podawana jest jednak w Tomach (1 TOM to 10 RIALI), także trzeba pytać i uważać. Nie da się ukryć, że miło było poczuć miliony w portfelu
Couchsurfing:
Dla osób nie znających tej formy podróżowania przesyłam definicję z wikipedii. Couchsurfing.org – strona internetowa, dzięki której można zaoferować darmowe zakwaterowanie lub znaleźć użytkowników oferujących nocleg we własnym domu czy mieszkaniu w wielu zakątkach świata.
Ze znalezieniem osoby chętnej do ugoszczenia mnie i kolegi nie brakowało. Zdecydowaliśmy się jednak na gościnność Abbasa (Teheran), a także Nimy (Isfahan), ze względu na posiadanie doświadczenie, a także bardzo dobre referencje.
Po zapoznaniu się z naszymi gospodarzami, udaliśmy się na krótką drzemkę ze względu na zmęczenie podróżą. Po pobudce poznaliśmy dwóch Niemców, którzy również mogli liczyć na nocleg u naszego gospodarza, w związku z tym sporą część naszego czasu w Teheranie spędziliśmy we czwórkę. Warto również wspomnieć, że nowo poznani znajomi, byli w trakcie motorowego World Tripu (z Niemiec wyruszyli przed 3 miesiącami, chcąc docelowo dojechać do Indii). Wspólnie zjedliśmy typowe irańskie śniadanie, a nastepnie, ku naszemu zdziwieniu nasz host zaproponował nam wspólne zwiedzanie Teheranu, gdzie od miejsca do miejsca woził nas samochodem po jednej z największych stolic na świecie.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/673/MzE3k2.jpg
I tak kolejno widzieliśmy:
-wielki Bazar
-Nivaran Palace
-plac Azadi (przy Azadi Sauer skosztowaliśmy tradycyjnego napoju Irańskiego (połączenie soku z solą, cukrem i kwaśnym dodatkiem)
-Pałac Saadabad
-Pałac Golestan (w pałacu podeszła do nas przeurocza i przemiła przewodniczka, z którą chciałem zrobić sobie zdjęcie. Niestety trochę mnie poniosło i wyżej wspomnianą dziewczynę objąłem ramieniem, co skończyło się wrzaskiem : „don’t touch me” ! Oczywiście przeprosiłem, zachowałem „odległość szkolną” i po spełnieniu tych warunków zrobiłem zdjęcie.
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/909/PYhBog.jpg
[url]https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/633/OxmcDE.jpg[url]
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/673/u3Znn1.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/661/JF60pu.jpg
Nasz pobyt w Teheranie zbiegł się w czasie z Ramadanem. Przewodniki czy różne strony internetowe rozpisywały się o wielu trudnościach związanych z zakupem w tym czasie posiłków, napojów, itp. W rzeczywistości (może z racji tego, że mieliśmy przewodnika) nie natrafiliśmy na żadne problemy związane z w/w kwestiami. Faktem jest, że restauracje są pozamykane, okna najczęściej pokryte gazetami czy innymi zasłonami, jednak śmiało można wejść do środka i zakupić posiłek. Osoby prowadzące biznes gastronomiczny obawiają się nadejścia lokalnej policji, w związku z tym w restauracji, w której byliśmy jedzenie wydawane było … w czarnych workach ze specjalnego schowka ukrytego w suficie.
Po wyjściu z restauracji, w której niestety nie mogliśmy zjeść, wyszliśmy na zewnątrz i ku naszej uciesze, właściciel jednego ze sklepów zaproponował spożycie posiłku… na dywanach, które sprzedawał !
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/661/9TD83F.jpg
Kolejne miejsce to nieistniejąca już Ambasada USA w Teheranie, którą to 4 listopada 1979 roku studenci irańscy zajęli, biorąc 66 zakładników amerykańskich. Spowodowało to izolację kraju na arenie międzynarodowej
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/538/xqE1tI.jpg
Po powrocie do domu nasz host poinformował nas, że wieczorem musi wyjść na spotkanie rodzinne (przepraszał nas przy tym tak, jakby nie wiadomo co zrobił). Obiecał jednak, że zapewni nam rozrywkę. W związku z tym o godzinie 20:15 miał przyjechać po nas jego znajomy (jak się później okazało ambasador Couchsurfingu w Teheranie). I tutaj przeżyliśmy kolejny szok. Pedram, bo tak nazywał się nasz przewodnik, zabrał nas (mnie, kolegę oraz dwóch Niemców) najpierw do lokalnego Szisza Papu (Pub-u), następnie na kolację na jedną z irańskich gór z widokiem na cały Teheran, a na samym końcu, około godziny 2:30 w nocy na.. lody. Oczywiście .. za wszystko płacąc, nie chcąc ani grosza w zamian.
https://imagizer.imageshack.us/v2/594x397q90/746/bVIMyX.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/910/XNYrv8.jpg
Niesamowicie zaskoczył nas pobyt na górze, gdzie widzieliśmy tysiące osób spożywających posiłki z rodziną, znajomymi, grając w siatkówkę czy badmintona. Jest to typowy sposób spędzania wolnego czasu przez Irańczyków (szczególnie we czwartki, gdyż piątek jest dzień wolnym). Również niezwykły był fakt podchodzenia do nas lokalnych ludzi, którzy chcieli porozmawiać, posiłek na kocu czy tak po prostu… pobyć z kimś zza granicy(z opowieści usłyszeliśmy, że takie sytuacje, jeszcze z większym rozmachem można zaobserwować w Iraku, ze względu na małą ilość turystów). Po powrocie do domu, nie zastaliśmy naszego hosta, gdyż jak się później okazało… spał wraz z żoną (będącą w ciąży) na dachu swojego mieszkania, żebyśmy się mogli wyspać w jak najbardziej komfortowych warunkach w jego małym mieszkaniu.
Następnego dnia wspólne śniadanie, a następnie wyjazd we czwórkę na dalsze zwiedzanie miasta. Udaliśmy się do Muzeum sabat, które niestety okazało się zamknięte (ze względu na weekend, tj. piątek). Następnie pojechaliśmy do Bam-e-darband, gdzie usiedliśmy w restauracji, relaksując się, pijąc herbatę, a także zajadając się przepysznym kebabem. W tym miejscu istnieje również możliwość wyjechania wyciągiem krzesełkowym na lokalna górę, jednak z braku czasu tego nie zrobiliśmy. Warto wspomnieć, że jedzenie w tym miejscu kosztowało nas najwięcej, bo za kebaba i coca colę zapłaciliśmy po ok. 40 zł na głowę.
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/536/NLaWyt.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/594x397q90/540/CFJ5Ug.jpg
W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się na pobliskim bazarze, który zrobił na nas duże wrażenie ze względu na ogromny wybór, przystępne ceny oraz… ogólnodostępne WIFI, które ciężko znaleźć w Iranie. Wracając do domu, odwiedziliśmy również polski cmentarz, poświęcony Polakom, którzy zginęli wracając ze Związku Sowieckiego do ojczyzny w latach 1942-1944. Warto odwiedzić to miejsce by uczcić pamięć naszych rodaków.
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/901/tPxWjM.jpg
Następnie powróciliśmy do domu naszego hosta, gdzie przez długi czas rozmawialiśmy z nim i jego żoną o historii, kulturze czy tradycji naszych państw. Kolacja, to tym razem popis niemieckich znajomych, którzy przygotowali przepyszną lazanię. Wieczorem udaliśmy się do jednego z parków, gdzie sytuacja była podobna do tej, którą zaobserwowaliśmy pierwszego dnia (tysiące ludzi, wspólne rozmowy, posiłki, gra w piłkę). O godzinie 01:00 nasz host odwiózł nas na lokalny dworzec, skąd udaliśmy się do oddalonego o ok. 500 km Isfahanu, gdzie mieliśmy spędzić 2 dni. Do wyboru mieliśmy dwa rodzaje autobusów, które odjeżdżają… co 5 minut. Pierwszy, to klasyczny autobus, w cenie 200 000 Riali. Drugi zaś, to wersja VIP z 28 miejscami na pokładzie, z możliwością praktycznie całkowitego rozkładania foteli. Koszt- 240 000 Riale (ok. 24 zł). Po punktualnym odjeździe idziemy spać, gdyż następnego dnia, wczesnym rankiem mieliśmy poznać uroki uchodzącego za jedno z najładniejszych miejsc bliskiego wschodu- Isfahanu.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/661/pQyylv.jpg
Po przyjeździe na miejsce, bierzemy taxi (koszt 120 000) i udajemy się w kierunku naszego hosta Nimy, gdzie nocowali również nasi znajomi z Polski. Po przyjeździe na miejsce, znowu szok, bowiem mieszkanie naszego hosta przypominało raczej pałac niż skromne, irańskiego mieszkanie.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/674/QyhvrU.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/540/CX9INk.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/673/8LSUVO.jpg
Okazało się, że 23-letni Nima mieszka z bratem i zajmuje się zarządzaniem trzech firm pod nieobecność rodziców spędzających wakacje w USA. Po wspólnym posiłku, Nima podrzuca nas pod najsłynniejsze miejsce Isfahanu- Imam Squere, po czym dołącza do nas po godzinie 12 ze względu na konieczność pójścia do pracy. Tego dnia zwiedzamy Pałac, She-ie –kh Lutfullah Mosque, lokalny bazar (warto się wybrać ze względu na ciekawy asortyment, a także niskie ceny) i przechadzamy się ulicami Isfahanu, słusznie uznawanego za najładniejsze miejsce Iranu. Cena wejściówek do poszczególnych miejsc waha się od 100 000 do 150 000 rialów (ok. 10-15 zł). Można się targować- parę razy udało nam się wejść we dwóch za cenę jednego biletu. Wraz z naszym hostem udajemy się do specjalnego domu, w którym obserwujemy pracę kilku młodych dziewczyn, które ręcznie malują ozdoby na dzbankach, szklankach, itp. Następnie jedziemy do jednego z najsłynniejszych hoteli Teheranu- Abbasy Hotel (będącego na liście UNESCO), gdzie zamawiamy lody. Koszt… jedynie 1,5 dolara za duży deser lodowy. Następnie obiad na bazarze (gdyby nie nasz host, to w życiu byśmy nie przypuszczali, że restauracja może być ulokowana w tak niedostępnym miejscu). Średni koszt obiadu „na mieście”, to około 8- 10 złotych. Następnie wychodzimy na Fire Temple z widokiem na cały Isfahan, most – Khajoo, kolację w centrum handlowym (identyczna galeria handlowa, ze strefą do jedzenia). Po wszystkim Nima zabiera nas do mało znanego, ale przepięknie ozdobionego Szisza Pubu. Powrót do domu w późnych godzinach nocnych.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/904/WjbBNO.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/223x397q90/674/NhvzKj.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/223x397q90/539/kIGThK.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/540/ircR15.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/537/QCf3xZ.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/906/b1Ygt8.jpg
Następnego dnia nasz host udał się do pracy i odwiózł nas na plac gdzie znajdował się jeden z najsłynniejszych i największych meczetów w Iranie- James Mosque (koszt 100 000, jednak wizyta nie powaliła na kolana). Kolejne godziny to pobyt na Imam Square, wizyta w lokalnych meczetach, a także Royal Palace (wejście 150 000 Riali, ale zdecydowanie NIE polecam), ogrody królewskie. Po drodze Nima zatrzymal się w lokalnej restauracji, gdzie zakupił dla nas tradycyjną, irańską zupę na wynos, którą skonsumowaliśmy wspólnie w jego domu.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/674/vWWvVT.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/674/8RMwlq.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/537/2BsRoZ.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/540/AN8Neh.jpg
Wieczorem pojechaliśmy na bazar przy Imam Square, gdzie zakupiliśmy masę pamiątek (portfele, magnesy na lodówkę, kartki pocztowe, przyprawy, chusty itp). Warto kupić szafran, uznawaną za najdroższą przyprawę świata. Jej koszt w Iranie to ok. 6 złotych za gram. Następnie najsłynniejszy most w Isfahanie, pizza w parku, po czym o 23 zamówiliśmy taksówkę, która zabrała nas na Kaveh Terminal, skąd o godzinie 00:30 wyruszyliśmy w powrotną drogę do Teheranu.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/537/juGzRb.jpg
Nie chcieliśmy nadużywać godzinności i dobroci Abbasa, stąd postanowiliśmy zarezerwować nocleg w hotelu (koszty zaczynają się od około 7 dolarów za dobę). Jednak gdy nasz host się o tym dowiedział, to definitywnie zabronił nam jakąkolwiek zmianę miejsca. Dlatego po przyjeździe o 6 rano na terminal, włączamy GPS (polecam program maps me na androida. Koszt to jakieś 10 zł, ale działa bez problemu offline). Nie chcieliśmy brać taksówki, która pewnie wyszłaby nas grosze, ponieważ zbyt wcześnie przyszlibyśmy do mieszkania Abbasa, dlatego po raz pierwszy korzystamy z metra.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/673/ljtnuF.jpg
Po dotarciu na miejsce spotykamy… naszych niemieckich znajomych, którym zepsuł się jeden z motorów i byli zmuszeni do zmiany planów. Warto wspomnieć, że byli oni goszczeni u Abbasa przez 6 dni
Po kolejnym uroczystym śniadaniu udajemy się już sami w kierunku metra (z trudem, bo z trudem, ale przekonaliśmy Abbasa, że pojedziemy sami – nie chcieliśmy bowiem nadużywać jego niesamowitej gościnności i uprzejmości). Cel na dzisiejszy dzień: najsłynniejsze muzeum w Teheranie – The Treasury of National Jewels. Zanim udało nam się wejść (nie pamiętam dokładnie, ale koszt to chyba 200 000 riali), przeszliśmy przez więcej kontroli niż na lotnisku, musieliśmy zostawić wszystkie rzeczy w szafce, a za nami zawsze podążał pracownik ochrony. Trudno jednym słowem opisać to co zobaczyliśmy. Niesamowite kolekcje różnorodnej biżuterii, klejnotów, złota, itd. Nie można ominąć tego miejsca ! Po południu udajemy się do Hotelu Grand, gdzie jemy obiad (pomimo, że jest to jeden z najlepszych hoteli w Teheranie, za przepyszny posiłek płacimy ok. 30 zł od osoby). Wieczorem jedziemy z naszymi znajomymi z Polski do pobliskiego parku, gdzie odpoczywamy po dniach pełnych wrażeń.https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/674/QyhvrU.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/223x397q90/674/NhvzKj.jpg
Następnego dnia udajemy się pod górę Tochal (w metrze poznajemy dwóch Irańczyków (mieszkających w Niemczech i Wielkiej Brytanii), którzy opowiadają nam o Iranie, a także pomagają znaleźć odpowiednią trasę i zamawiają taksówkę (cena dla obywateli Iranu jest zdecydowanie niższa niż dla pozostałych turystów). Przy postoju dla taksówek poznajemy Niemca, który towarzyszy nam w dalszej części dnia. Obawialiśmy się, że kolejka na górę Tochal może być zamknięta ze względu na rozpoczynające się wakacje (po Ramadanie Irańczycy mają wolne i wyjeżdżają z Teheranu), a także na trwające wcześniej prace konserwacyjne. Na szczęście udało nam się wyjechać na drugi poziom (całkowita długość wyjazdu to … ponad 4 000 m, a wyjazd trwa 45 minut). Koszt wyjazdu na górę to ok. 150 000 Riali. Nie da się ukryć, że byliśmy delikatnie podenerwowani stanem technicznym kolejki, jednak wszystko zakończyło się sukcesem i mogliśmy zachwycać się przepięknymi widokami. Niestety Teheran jest niesamowicie zanieczyszczonym miastem na świecie (jak podaje ministerstwo zdrowia Iranu od marca 2011 do stycznia 2013 w Teheranie z powodu zanieczyszczenia zmarło 4460 osób, dlatego ciężko o ładny widok. Nam natomiast się udało
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/905/dtHSQx.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/745/mxc6MH.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/536/hf42lX.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/901/3vAN80.jpg
Po południu zostaliśmy zaproszeni przez jedną z Iranek(znajoma naszego kolegi z Polski ze studiów we Wiedniu) do jej mieszkania. To co zobaczyliśmy przeszło nasze najśmielsze oczekiwania. Przepiękne mieszkanie, przepyszne jedzenie (desery, lody, owoce, a na koniec typowy, irański obiad) , jednak.. nie to było największym zaskoczenie. Dziewczyny, które na co dzień ubrane są w chusty i specjalne stroje, na miejscu paradowały w stosunkowo skąpych strojach
Dla niedowiarków przesyłam zdjęcie https://imagizer.imageshack.us/v2/529x397q90/909/fWMe82.jpg
W godzinach wieczornych zamawiamy z chłopakami taksówkę (za odcinek ok. 10 km) płacimy równowartość dwudziestu złotych za całość. Po przyjeździe do Abbasa, chwile rozmawiamy, szybkie pakowanie i prośba o zamówienie taksówki. Irańska gościnność jednak zwyciężyła i przed godziną 1 rano udajemy się w 50 km podróż na lotnisko z naszym hostem.
W zamian za darmową podróż zobowiązujemy się do wzięcia ze sobą dywanu i przeslania go do znajomej Abbasa z Wrocławia (Pani Doroto- dywan będzie w poniedziałek). Warto wspomnieć, że wraz z kolegą byliśmy odpowiednio 12 i 13 osobą z Polski, którą gościł Abbas.
O czym warto pamiętać:
a) podróż samochodem- kategorycznie odradzam wypożyczania samochodu. Taksówki są tutaj bardzo tanie i na każdym kroku można z nich skorzystać. Jazda po Teheranie, to nie lada wyczyn. Nigdy w życiu nie widziałem czegoś podobnego i spodziewam się, że nigdy nie zobaczą. Masa samochodów, brak jakichkolwiek reguł drogowych, stłuczki na każdym kroku. Na potwierdzenie moich słów podaję statystyki -> http://rankingi24.pl/index.php/motoryza ... rowcy.html. Podczas naszych dość częstych podróży samochodem mieliśmy dwie stłuczki (delikatne), a także raz potrąciliśmy pieszego (również niegroźne). Natomiast co najmniej z 10 razy widzieliśmy inne stłuczki, wypadki, itp.
b) Dostęp do Internetu – jest z tym problem. Sieci WIFI są bardzo słabo rozwinięte. My mieliśmy to szczęście, że u dwóch hostów mieliśmy dostęp do Internetu. Niestety, strony informacyjne i społecznościowe są tam zablokowane. Polecam zatem program na androida hotsporshield.android.vpn.87.apk, dzięki któremu można przeglądać wszelkie strony.
c) Jedzenie- bardzo dobre i bardzo tanie. Stołowaliśmy się wszędzie gdzie tylko poczuliśmy głód bez żadnych konsekwencji zdrowotnych (poniżej parę zdjęć potraw). Jeśli chodzi o wodę, to jest ona zdatna do picia z kranu, ale nie polecam, ponieważ woda w sklepach jest niezwykle tania (ok. 50 groszy). W większych miastach co jakiś czas można znaleźć wodopoje.
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/912/1DC5BS.jpg
https://imagizer.imageshack.us/v2/706x397q90/743/iCZTQU.jpg
d) Temperatura- oscyluje w granicach 40 stopni. Troszeczkę się jej obawialiśmy, ale niepotrzebnie. Wilgotność powietrza jest taka, że człowiek w ogóle się nie poci, będąc nawet na słońcu. Warto używać kremów do opalania, bo słońce łapie moment. Rekord stopni mieliśmy w Isfahanie (49) i nie da się ukryć, że wtedy było ciężko. Wieczory i noce bardzo ciepłe (między 25-30 stopni).
e) Koszty – ogólnie Iran jest bardzo tanim krajem. Tak jak już wspomniałem: ceny w sklepach tańsze niż u nas, w restauracjach można śmiało zjeść za 8-10 złotych, hotele tanie, transport po mieście bardzo tani, pamiątki, przyprawy, itd. w dobrych i przystępnych cenach. Wbrew pozorom, dywany są megaa drogie
Co do samego wyjazdu, to koszty wyglądają następująco:
-loty ok. 950 złotych,
-wiza ok. 270 złotych
-na miejscu wydałem ok. 200 dolarów (w szczególności na bilety wstępu oraz pamiątki).
Całość: ok. 1800 złotych
Iran w rzeczywistości, a Iran w mediach
Nie można pozostać obojętnym wobec tego co zastaliśmy na miejscu. Nasze pierwotne przypuszczenia, oparte oczywiście na przekazach medialnych, zupełnie mijały się z prawdą i rzeczywistością. Iran, uważany za kraj niebezpieczny, zamieszkiwany przez terrorystów, okazał się niesamowitym miejscem, z niezwykle uprzejmymi, gościnnymi, pomocnymi oraz uśmiechniętymi ludźmi. Ta czysta ludzka natura Irańczyków powodowała, że czuliśmy się na miejscu rewelacyjnie, chociaż często było nam po prostu głupio, że wszyscy otaczali nas taką dobrocią i chęcią niesienia pomocy, nie oczekując niczego w zamian. Tym bardziej, że Irańczycy są stosunkowo biednymi ludźmi, zarabiając miesięcznie ok. 300 dolarów…
Dlatego tą relacją chciałbym zmienić myślenie wszystkich osób, którzy swoją opinię na temat Iranu, generowali na podstawie przekazów telewizyjnych czy innych mediów, które w dużej mierze cechują się zakłamaniem. Nie ukrywam, że również miałem takie zdanie i cieszę się, że osobiście mogłem zobaczyć ten prawdziwy Iran.
Pozdrawiam, Paweł
