Dziękuję i pozdrawiam. Dołączam pieska Hachiko.
=======================
Nikko ani przeprowadzka specjalnie nas nie wyczerpały, więc nazajutrz zaraz rano zabraliśmy się za oglądanie Tokio.
W planie były ogrody cesarskie i ich okolica a na popołudnie - Akihabara.
Jak ogólnie miasto wygląda, to wiedzieliśmy już od podstawówki:
Wszechobecny beton, ciasnota, zakorkowane na amen ulice, panujący nawet w środku dnia półmrok, wywołany przez smog.
Na ulicach podduszeni ludzie, którym nie udało się dopchać do automatów sprzedających tlen.
Rzeczywistość za progiem hotelu jednak nijak do tej wizji nie chciała pasować.
Albo pani od geografii miała nieaktualne już dzisiaj informacje albo jeszcze nie zdążyliśmy trafić gdzie trzeba.
Wymienione niedogodności jednak nie wystąpiły ani tego dnia ani kiedykolwiek później.
Okolica Tokio Station, skąd pieszo wybraliśmy się w stronę ogrodów jest zabudowana nowocześnie.
Wysokościowce jednak nie przytłaczają, a od czasu do czasu są przeplatane starszą architekturą.
Nie wszystkie budynki wyglądające na stare są stare w rzeczywistości.
Część z nich powstała współcześnie a ich kształt to swego rodzaju hołd dla tradycji i urozmaicenie krajobrazu.
Dzięki temu jest naprawdę ładnie.
Zieleni też raczej nie brakuje.
Do cesarskich posiadłości wstępu nie ma, tylko północna część ogrodów jest dostępna dla spacerowiczów.
Obfotografowaliśmy zatem mostek wiodący w stronę pałacu i poszli tam, gdzie było wolno.
Aby dotrzeć do "Ogrodów Wschodnich", gdzie każdy śmiertelnik może wybrać się na przechadzkę,
a nawet przysiąść na napotkanej ławeczce, trzeba pomaszerować, bynajmniej nie na wschód - tylko na północ.
Spacer bardzo przyjemny, z prawej strony widoki na wieżowce w centrum miasta,
z lewej woda i mury okalające imperialne dobra.
Same ogrody - ot zieleń, wyasfaltowane alejki.
Dobre miejsce, żeby odpocząć i wyciągnąć kanapki.
Mieliśmy szczęście, bo na jednym z trawników rozłożyła się, chyba wojskowa, sądząc po drylu -
orkiestra i przygrywała.
Konsumowaliśmy w towarzystwie, bo muzyka przyciągnęła spory tłumek.
Prawie wszyscy rozsiedli się na porozkładanych kocykach i czym prędzej przystąpili do opróżniania
przyniesionych ze sobą koszyczków wypełnionych po brzegi żarełkiem.
Tylko oplakietkowani pracownicy z pobliskich wieżowców przemykali pośpiesznie,
pewnie chcąc jak najlepiej wykorzystać swój lunchbreak.
Jeszcze bardziej na północ przebiega Yasukuni Dori, ta sama ulica, przy której jest nasz hotel.
Bynajmniej jednak, wcale nie trafiliśmy blisko domu - droga jest dłuuuga i przecina prawie całe
centralne Tokio ze wschodu na zachód.
Yasukuni Dori była dla nas istotna nie tylko dlatego, że przy niej mieszkamy ale też ze względu na Yasukuni Shrine.
A Yasukunie Shrine trzeba KONIECZNIE odwiedzić, chociaż w przewodnikach aż tak wiele na jej temat nie piszą.
Mijane po drodze arterie najczęściej prezentowały się tak:
i w odniesieniu do wspomnianych wcześniej informacji o niebotycznych korkach, betonie i smogu - ich widok nieodwołalnie przywodził myśl, że chyba musi być jakieś święto i wszyscy wyprowadzili się poza miasto.
Drogę do Yasukuni Shrine wyznacza kilka tori i biegnący pod nimi długi i szeroki pasaż.
Jedna z nich, to podobno największa taka budowla w kraju.
Cała ze stali.
Wielka sterta żelastwa, powiewająca dumnie nad nią hi-no maru, w połączeniu z informacjami na temat chramu,
do którego zmierzaliśmy - przywołała wizje lotniskowców, torped, kamikadze i innych podobnych wspaniałości.
W głowie zaczęła pobrzękiwać mi "Exsultate Justi" Johna Williamsa z końcowych napisów "Imperium Słońca".
Żona mówi, że jej również - a wcale się w tej sprawie nie umawialiśmy.
Gdyby ktoś w trakcie oglądania zdjęć usłyszał jakąś muzykę, bardzo proszę sprawdzić, czy to przypadkiem nie
"Exsultate Justi".
Materiał porównawczy
Kawałek dalej - stanęliśmy przed bramą, którą mogliśmy przekroczyć bezkarnie i bez jakichkolwiek konsekwencji.
Gdy to samo robi jednak premier albo którykolwiek z ministrów rządu jego cesarskiej mości -
awantura jest od razu na całą Azję a protestom i notom dyplomatycznym nie ma końca.
