Siódmy dzień w Japonii to też siódmy a zarazem ostatni dzień działania naszych rail-passów.
Plan taki:
Skoro świt opuszczamy hotel, shinkansenem jedziemy do Nikko.
Tam bagaż zostawiamy w przechowalni na dworcu i zwiedzamy.
A wieczorem - do Tokio.
Na dworcu kolejowym znaleźliśmy się trochę za wcześnie, ale za to była w końcu okazja poprzyglądać się trochę temu
również i socjologicznemu zjawisku.
Kolej pełni tu rolę nie do przecenienia.
U nas życie dzieli się mniej więcej na dom i pracę.
Tutaj, odnosiłem wrażenie - na dom, pracę i znajdującą się pomiędzy nimi kolej.
Stosownie zatem do znaczenia - dworce kolejowe zamieniają się w olbrzymie, futurystyczne pałace mogące pomieścić w swoim brzuchu
niemal wszystko, co człowiekowi do życia może się przydać.
Ten w Kioto nie jest tak odjechany jak w Osace ale też warto chwilę stanąć z boku i popatrzeć na poranny ruch.
Widoczny z góry wielki hall wejściowy przypomina złożony z głów - łan zboża, który wiatr kładzie to raz w jedną to w drugą stronę.
Od czasu do czasu ludzie zaczynają pędzić jednocześnie w obydwu kierunkach i wtedy pojawia się chaos.
Nigdy jednak nie zauważyłem w takiej chwili śladów nieuprzejmości, irytacji czy zdenerwowania.
Ustępują sobie wzajemnie miejsca i po chwili łan znów faluje w rytmie przyjeżdżających i odjeżdżających pociągów.
Przez okna mogliśmy się przekonać, jak szybko rośnie ryż.
Jeszcze tydzień temu można było tylko domyślać się, że mijane bajorka to pola uprawne.
A dzisiaj widać już było wybijające się w górę, w równych rzędach sadzonki.
Mniej więcej 50 minut przed Tokio miałem zamiar polować na widok na Fuji (z lewej strony pociągu).
Ale wcześniej chciałem upolować konduktora.
Nie żebym zaraz chciał mu zrobić jakąś krzywdę.
Sfilmować tylko.
Sprawdzanie biletów to cała ceremonia.
A więc: otwierają się drzwi z tyłu wagonu, UKŁON, przejście na przód, w tył zwrot, UKŁON.
Pierwszy pasażer, proszę o bilet, UKŁON, dziękuję za bilet UKŁON.
Kolejni pasażerowie: UKŁON-UKŁON, UKŁON-UKŁON, UKŁON-UKŁON .....
Koniec sprawdzania, w tył zwrot, UKŁON. Na początek wagonu, w tył zwrot, UKŁON.
Znowu w tył zwrot, odsunięcie drzwi, w tył zwrot, UKŁON, zasunięcie drzwi.
Uff, koniec.
Przez nieprzemyślane wymagania polowanie zakończyło się niemal całkowitą klapą.
Pierwszy konduktor wydawał mi się taki jakiś nieelegancki a drugi za gruby i miał krzywą czapkę.
Ale za to trzeci - no wręcz idealny. Perfekcyjnie wyprasowany, błyszczące buty i na dodatek był ładną dziewczyną.
Gdy tylko zaczęła się ceremonia UKŁON-UKŁON wycelowałem w obiekt polowania aparat.
Konduktorka od razu to zauważyła i natychmiast przerwała pracę.
Wyprostowała się, lewą rękę uniosła do góry, ustawiając palce w znak "V", prawą wsparła o wysunięte biodro.
Uśmiechnięta od ucha do ucha, tylko trzepocząc rzęsami zamarła w bezruchu czekając na zdjęcie.
Pstryknąłem, podziękowałem.
Próbowałem jeszcze dwukrotnie. Za każdym razem, gdy tylko uniosłem obiektyw - było: "V", biodro, rzęsy i uśmiech.
No i mam teraz konduktora Japan Raill jak gwiazdę filmową.
A ukłonów nie sfilmowałem, bo więcej sprawdzania biletów nie było.
Dworzec kolejowy w Nikko jest malutki więc i skrytek bagażowych nie było za wiele, na dodatek, takie na duże walizki - wszystkie zajęte.
Na szczęście można zostawić bagaż też i u zawiadowcy, koszt ten sam (200Y za 2 szt).
Gdy chociaż tylko trochę poczytać o Japonii, od razu można zauważyć, że jej mieszkańcy lubują się w symbolach.
Figurka kotka z lewą łapką do góry znaczy co innego niż gdy prawa wisi w powietrzu.
Piramidka usypana z kamieni - no, to przecież odwzorowanie światła księżyca.
Widzimy jakiegoś człowieczka z zajączkiem - a to tymczasem symbol szczęśliwego małżeństwa.
I tak dalej, i tak dalej...
Wszystko to zawsze ma swoje wyjaśnienie w legendach, historii lub religii.
Już w Tokio, na peronie, skąd odjeżdżają pociągi w kierunku Nikko był duży napis "Nikko is Japan".
A potem można było go sobie utrwalać dzięki plakatom w pociągu jak i w samym miasteczku.
Jak się domyślaliśmy, nie należało tego chyba tłumaczyć, jak tekst w stylu "Catalonita es Espanita".
Nikt chyba tu żadnych separatystycznych planów nie ogłaszał, żeby trzeba się im przeciwstawiać.
Rozumieliśmy zatem to tak: Nikko stanowi esencję, symbol Japonii.
Nie jestem do końca pewien, czy słusznie, bo ktoś w necie tą kwestię dyskutował.
Ale, jeżeli tak - to symbol udał się wyjątkowo, po prostu strzał w dziesiątkę.
Pisałem wcześniej o indeferntyzmie kulturowym i skłonnościach do zapożyczeń.
Tutaj jedne budowle postawili Koreańczycy, drugie Chińczycy a na koniec, po latach wstawiono
wielką ozdobną latarnię ofiarowaną, jeśli mnie pamięć nie zawodzi - przez Holendrów.
Gospodarze trochę nieśmiało, ale jednak - piszą, że ofiarodawcy złośliwie zrobili napisy na tej latarni do góry nogami.
Wydaje mi się, że z takim alfabetem szansa na prawidłową w tym względzie kaligrafię, w wykonaniu Europejczyka, była 50/50.
Co by nie było - Nikko okazało się piękne.
Choć znowu świątynie i chramy, to dzięki importowi z Chin i Korei - zupełnie odmienne od Kioto.
Kilka dni później, w Hakone, wymienialiśmy wrażenia z przygodnie spotkanym małżeństwem Australijczyków.
W Nikko nie byli.
Chciałem zachęcić do wycieczki, coś tam, pewnie niezdarnie, próbowałem mówić o zabytkach wartych zobaczenia.
- Aaa, wiem, wiem - stwierdziła Dorothy. Takie podwinięte dachy? I z drewna? Widzieliśmy już.
No i z zachęt wyszły nici.
Później pomyślałem, że trzeba było zacząć inaczej - od lasu cedrowego, w którym zabytki Nikko są schowane.
Drzewa są przepotężne.
Gdyby chcieć sobie je wyobrazić, to trzeba wziąć gruby, bardzo gruby pień naszego dębu i dołożyć do niego strzelistość
tatrzańskiego świerka.
W kilku miejscach widzieliśmy specjalnie pozostawione pnie drzew, które już dawno obumarły.
Wygląda na to, że stanowią one przedmiot kultu związanego ze Shinto.
Ludzie zatrzymują się przy nich, wrzucają monetę do nieodłącznej skarbonki.
Potem ze złożonymi dłońmi stoją w skupieniu lub się kłaniają.
Innym, zewnętrznym przejawem religijności odwiedzających Nikko są sklepy z amuletami - liczne i powszechnie oblegane.
Trudno mi powiedzieć, jaka część kupujących traktuje amulet jako tradycyjną pamiątkę a jaka wierzy w jego sprawczą moc.
Po kilku minutach obserwacji kupujących, skłaniałbym się raczej do stwierdzenia, że zakup jest traktowany z powagą.
Jak widać niżej, można wesprzeć większość kluczowych, życiowych spraw.
Jest też i "safety traffic", odpowiednik naszego medalika ze Św. Krzysztofem.
Cena amuletu jest raczej związana z jego materialną postacią a nie zakresem świadczonych "usług":
np. "happiness + traffic" jest tańszy niż sam "traffic".
Wygląda więc na to, że wygląd ma tu priorytet - w przeciwnym razie ten drugi amulet teoretycznie nie znalazłby nabywców.
Chętnie dowiedziałbym się, czy jest w tym jakaś głębsza myśl, czy tylko tradycja albo zabawa.
Ale do tego, pewnie trzeba by tu zamieszkać...
Gwoli ścisłości - Nikko to nie tylko zabytki historyczne ale też przyroda.
Powietrze - jak w górach: ostre i chłodne.
Cała miejscowość położona na stoku i autobus jadący od dworca musi się sporo namęczyć, żeby nas dostarczyć w okolice
głównej atrakcji, czyli Toshogu Shrine.
Widoki na okolicę bardzo malownicze i trochę szkoda, że nie ma czasu na wycieczkę którymś ze szlaków.
Ale taki los większości jednodniowych turystów w Nikko.
Wracając do symboli, z Nikko związane są dwie figury, do których jest pełno odwołań w japońskiej sztuce.
Jest to śpiący kot i trzy mądre małpy.
O odniesieniach do tych rzeźb w literaturze czy malarstwie i ich wielkiej popularności mogłem sobie co najwyżej poczytać i
uwierzyć znawcom kultury japońskiej na słowo.
Na własne oczy jednak, sądząc po ilości najrozmaitszych pamiątek obrazujących te zwierzaki, utwierdziłem się w przekonaniu, że tak rzeczywiście jest.
Kotka czy małpy można sobie kupić w postaci dowolnej - rysunku, drzeworytu, figurki małej, średniej dużej albo wielkiej, plastikowej, metalowej czy też, jak w oryginale - drewnianej.
Wyglądało nam na to, że być w Nikko i nie zobaczyć tych zwierzątek, to jak Rzym bez Placu Św. Piotra.
Z małpami poszło łatwo - trafiliśmy na nie zaraz, na początku zwiedzania.
Płaskorzeźba wyglądała trochę rozczarowująco, jak na swoją sławę.
Na dodatek stanowiła dekorację stajni.
Wprawdzie, wg opisu była to święta stajnia, w świętym lesie i mieszkały w niej święte konie, ale, co by nie było - stajnia.
Na dodatek denerwuje mnie to, że te małpy są mądre - bo nie patrzą, nie słuchają ani nie mówią.
To ma być życiowa mądrość ?!
Jak dla mnie - bez sensu, ale żona mi mówi, że zawsze szukam dziury w całym i na pewno jest w tym jakaś głębsza prawda.
No więc w końcu nie wiem.
Toshogu Shrine ma pełno wartych zobaczenia miejsc, więc z biletem wstępu jest i mapka.
Kot jest pod numerem 18.
Popędziliśmy zatem oglądać kota.
Przeszliśmy w jedną stronę, potem w drugą, potem jeszcze raz.
Kota nie ma.
Chodzimy, szukamy, niby wszystko zgadza się z planem ale kota brak.
Żona zaczęła już desperować, że my to mamy znowu pecha, że pewnie podobnie jak wcześniej parę budowli po drodze - kota zabrali do remontu.
Gdy już godziliśmy się ze swoim losem - kot się znalazł.
Malutki, skromniutki, w rozmiarze takim mniej więcej 1:1 spał sobie spokojnie nad sklepieniem drzwi w stronę mauzoleum pierwszego shoguna - Tokugawy.
Jakim cudem dochrapał się takiej sławy?
Nie mam pojęcia.
Droga do mauzoleum wiedzie przez las, stromo w górę, po kilkuset kamiennych stopniach.
Ludzi tu znacznie mniej, robi się cicho i spokojnie.
Warto tu zajrzeć.
To ten sam shogun który stał się tytułem powieści Jamesa Clavella.
Żal było wracać, więc kręciliśmy się po zakątkach chramu jeszcze przez dobre półtorej godziny.
W sumie są trzy miejsca w których są sprawdzane bilety.
Gdyby się uprzeć, pewnie można wybrać wariant ekonomiczny i zakupić w kasie przy wejściu okrojony wariant zwiedzania.
Wg mnie byłby to przykład bezsensownych oszczędności.
Na dworzec kolejowy wróciliśmy pieszo, ciesząc się, że mamy z górki i że rano zdecydowaliśmy się na autobus.
Od dworca do Toshogu Shrine jest niemały kawałek drogi i to dość mocno wspinający się wzwyż.
Miasteczko sprawiało wrażenie uśpionego.
Pomimo wczesnego popołudnia sklepy zdążyły już się pozamykać.
Drogą tylko od czasu do czasu przejechał jakiś samochód a przechodniów prawie nie było widać.
Jedynym czynnym przybytkiem, w którym można było coś zjeść, jaki udało nam się znaleźć, była sieciówka
ucharakteryzowana na "american style".
Z założenia tak wystrojem jak i menu miała chyba schlebiać gustom rodaków Obamy.
Na szczęście oprócz hamburgera, pizzy i frytek w karcie znalazły się też dopisane mniejszymi literami dania tubylcze, więc nie wyszliśmy rozczarowani.
Dwie godziny później senne Nikko pozostało wspomnieniem a pierwszy kontakt z tokijskim młynem zdawał się przyprawiać o zawrót głowy. |
, ale tę dbałość o wspólne dobro i "test bojowy" przyszłych reprezentantów narodu (dowolnej opcji). Przyszło mi do głowy parę pomysłów na dostosowanie takiego sprawdzianu do naszego podwórka. 
Inspirujesz! 
