Apo – czyli raj dla Robinsonów <3
Apo to bardzo mała wysepka (nie mająca nawet kilometra kwadratowego powierzchni) znajdująca się niedaleko południowego końca wyspy Negros i stolicy prowincji Dumaguete. Jej wyjątkowość tkwi w otaczającym ją rezerwacie morskim, stanowiącym dom dla 650 gatunków ryb i 400 gatunków korali! Nic dziwnego że wśród turystów stała się znana jako miejsce gdzie można naprawdę podziwiać piękno morskiego świata. Wiele osób przypływa na nią podczas wycieczek nurkowych/snorklowych i odpływa tego samego dnia. W końcu co można by robić na tak mikroskopijnej wysepce? Mogę im tylko współczuć – rezygnują bowiem z najpiękniejszego klejnotu Filipin
Dostanie się na Apo nie stanowi wyzwania, czas potrzebny by tam dotrzeć zależy jednak od naszego szczęścia/zasobności portfela. Najpierw musimy dostać się na wyspę Negros, do miasta Dumaguete. Jest ono dobrze skomunikowane z pobliskimi wyspami archipelagu Visayas. Prom z Boholu firmy OceanJet jest niestety dość kosztowny (700P) ale płynie jedynie 2h i kursuje 2-3 razy dziennie (2 kursy poranne są pewne, wieczorny gdy my byliśmy był zawieszony; w związku z tym w porcie należy się stawić najpóźniej przed 10!). Dużo tańsze połączenie oferuje firma autobusowa Ceres z Cebu (jest to połączenie typu RORO – przejazd autobusem który potem jest ładowany na prom) i zapłacimy za nie jedynie 205P(bus płatny na dworcu)+70P(prom płatny na miejscu). Autobusy kursują często (jakieś 8 razy dziennie) ale jazda nimi zajmuje sporo czasu (chyba 5h jeśli mnie pamięć nie myli). Jeśli przypłynęliśmy promem musimy z portu wziąć tricykla do stacji autobusowej – nie powinien kosztować więcej niż 10P od osoby. Tam łapiemy autobus jadącego do Malatapay (25P, jakieś 30-40min jazdy) – jak zawsze warto sprecyzować gdzie chcemy się dostać i napomnieć że chodzi nam o łódki odpływające na Apo. Do Malatapay jeżdżą również jeepeye z bliżej nieokreślonego miejsca w centrum miasta (za jedyne 15P) – przejeżdżają one tą samą drogą więc możemy je złapać też przy dworcu. Właśnie z jeepeya skorzystałem wracając z Apo i był to jeden z dwóch razów na Filipinach kiedy zostałem oszukany – tym razem przez samego siebie
Wiedząc ile kosztuje bus bez pytania dałem taką samą kwotę jak poprzednio kierowcy jeepeya. Ten nie protestował Potem niefortunnie podpatrzyłem że wszyscy inni płacą jednak mniej 
. Z drogi gdzie wysiądziemy musimy podejść kawałek (z 100m) do przystani. Stamtąd to odpływają łódki na Apo. Jeśli mamy szczęście załapiemy się na łódkę z mieszkańcami wyspy i zapłacimy 300P od osoby. Łódki zazwyczaj odpływają tylko raz dziennie, wcześnie rano, ale nasza odpływała akurat po 13 (oczywiście mówię o transporcie publicznym, w każdej chwili można wynająć całą łódkę – niestety za turystyczną cenę). Jak to na Filipinach w przypadku lokalnych połączeń – łódka odpłynie gdy zbiorą się chętni. W internecie przeczytałem że nie da się odbyć tej podróży nie mocząc się. I nie była to przesada. Łódeczka jest mała, pomieściła by może z 4 osoby, bierze ich na pokład jednak 12 oO i to z bagażami. W dodatku dystans nie jest krótki (łódka nie rozwija zawrotnych prędkości, płynie się więc ok 30min) a fale bywają naprawdę duże. Jakby tego było mało nas złapała burza! Nie powiem, gdy kapitan zaczął robić się nerwowy, zaś łódka nie była w stanie podpłynąć na plażę i musiała opłynąć wyspę i wysadzić nas z drugiej strony – nie było mi do śmiechu.. Oczywiście narzeczonej mówiłem że wszystko w porządku Po wylądowaniu zostaliśmy poproszeni o zapłacenie 100P podatku, w wolnej chwili, jeśli nie mamy nic przeciwko
(zaprawdę wspaniały naród ) zaś ktoś z lokalsów zapytał się nas gdzie nocujemy i ochoczo zaprowadził - tak po prostu (to nie ta Azja gdzie oczekuje się napiwków). Na wyspie mamy do wyboru 2 noclegi tradycyjne (Apo Beach Resort dla bogoli i Liberty's Lodge z w miarę normalnymi cenami – oba mieszczące się niedaleko kaplicy) oraz 3 niemal identyczne opcje budżetowe wewnątrz wioski – Mario's/Mary's/Runor's homestay – czyli możliwość zamieszkania u lokalsów za 500P ze śniadaniem. Oczywiście wybraliśmy opcję budżetową, u Runor (przy szkole). W zamian dostaliśmy pokój z moskitierą nad łóżkiem, łazienkę na zewnątrz bez bieżącej wody (posiada jedynie zbiorniczek na deszczówkę z którego czerpakiem pobiera się wodę zarówno do toalety jak i by się umyć)
oraz 3h prądu dziennie – przez tyle działa generator prądu na wyspie. A także śniadanie robione palniku podgrzewanym chrustem
i siedziska na przyjemnie zacienionym tarasie.
Innymi słowy – można poczuć się naprawdę jak Robinson. Tylko że on nie wylądował w tak wspaniałym miejscu
Bo na Apo jest co robić!
Można wylegiwać się na rajskiej plaży - od głównej plaży przed boiskiem do koszykówki kierujemy się w lewo po skałkach i po 5min osiągamy miniaturową prywatną plażę
Podczas tygodniowego pobytu tylko raz spotkaliśmy jedną osobę na niej
jedyny problem – podczas przypływu zostaje nam ze 2m piasku – fale podmywają nam stopy gdy wylegujemy się czytając książki 
Można snorklować, poznając setki żółwi morskich. I słowo setki używam nieprzypadkowo. Po wejściu do wody (zarówno z głównej plaży przy Chapel reef jak i tam gdzie mieściła się nasza prywatna plaża czyli na Katipanan reef) już po przejściu kilku kroków można potknąć się o żółwia albo dwa – dosłownie!
Żółwie są wszędzie, a każdy z nich jest wspaniały.
Ale nie samymi żółwiami człowiek żyje – rafy są równie wspaniałe
tylko uważajmy na terytorialne trigger fish'e. Mogą kąsać, tak samo jak trujące gigantyczne (ponad 1,5m) węże morskie! Na szczęście trzymają się one zazwyczaj w głębszych rejonach i nie gustują w towarzystwie.
Jeśli dopisze nam szczęście zobaczymy również bumphead parotfish'e – te dorastające prawie 1,5m ryby robią wrażenie!
(marna jakość zdjęcia, ale na głębokości 18m nie dociera już tak wiele światła)
Oczywiście snorkle to tylko namiastka tego co podwodny świat odkryje przed osobami które założą na siebie butlę z tlenem. Na nurków czekają niezapomniane wrażenia, jeden z najpiękniejszych raf na Filipinach (o ile nie najpiękniejsze), a także w południowo-wschodniej Azji. Szczególnie polecam miejsca Rock West (przepiękne twarde i miękkie korale) i Coconut (najciekawsze miejsce na wyspie - tyle ryb że czujesz się jak w akwarium). Nurkowania są technicznie łatwe (spokojnie można je odwiedzić z OWD), choć w kilku miejscach występują prądy, i bardziej zaawansowane osoby na pewno je bardziej docenią. Nurkować na wyspie można z całymi 2 firmami - u Maria i z Liberty - prowadzone są one przez brata i siostrę. Ja polecam Liberty - po pierwsze są tańsi dla fun divów (1000 peso za nurkowanie vs 1150 u Maria, choć chyba kursy mają droższe), a po drugie mają możliwość płacenia kartą. Do niedawna głównym powodem dla którego bym polecił to miejsce był instruktor Michał (którego serdecznie pozdrawiam!) - nasz rodak (profesjonalny nurek i super sympatyczna osoba nie tylko pod wodą
), ale niestety obecnie już tam nie pracuje.Jeśli zmęczy nas ciągłe pluskanie się w wodzie (choć to niemożliwe w naszym wypadku) lub po prostu poszukujemy urozmaicenia możemy udać się na spacer, choć widoki nas wodą nie są tak piękne jak te pod
Są 2 możliwe trasy do przejścia się. Jedna wiedzie na punkt widokowy przy Rock Point. Idziemy przez wioskę mijając lagunę, do Saktuarium (zamknięta rafa, niegdyś najładniejsza na całej wyspie, niestety została zniszczona przez tajfun i jest obecnie sztucznie zasadzana koralami) skąd wiedzie ścieżka pod górę oferująca takie widoki.
Na końcu czeka nas podniszczona altanka gdzie można odpocząć chwilę przed powrotem. Trasa zajmuje w jedną stronę ok 45min.
Druga trasa wiedzie na latarnię morską i to jest już dłuższa wyprawa (ok 3h jeśli odwiedzimy wszystkie 3 wioski znajdujące się na wyspie – zacząć proponuję przy schodach na górę prz Liberty's a wrócić trasą przy lagunie). Nie jest może jakoś super malownicza, ale można po drodze popodziwiać szczyt filipińskiej myśli architektonicznej
(polecam zwrócić uwagę na te kąty proste )
czy porządnie zmęczyć się wspinając wśród wzgórz pokrytych palmami.
My niestety mieliśmy również okazję obserwować tragedię – krowa zaplątała się w linkę którą była przywiązana na wzgórzu i skręciła sobie kark.
Czemu piszę o tragedii? Krowa dla biednych mieszkańców wyspy to prawdziwy majątek (tylko 2 osoby na całej wyspie mogą krowami się poszczycić), na szczęście udało nam się znaleźć właściciela szybko a wypadek zdarzył się niedawno – mięso się jeszcze nie zepsuło, mógł je sprzedać i odrobić trochę straty.
Bo mięso na Filipinach to też luksus. Raz spotkaliśmy na plaży tatę świętującego urodziny syna kozą – raz do roku można pozwolić sobie na rozpustę! (koza zostaje najpierw pozbawiona sierści przez opalenie liśćmi palmowymi)
I dlatego nie spodziewajmy się za wiele od kuchni na Apo. W zasadzie jedyne miejsce oferujące prawdziwe posiłki w rozumieniu zachodnich turystów to Liberty's, posiłki zaś nie są tanie (jak dla Filipińczyków, zachodni turysta nie zbankrutuje) a do wyboru jest to co akurat w kuchni im jeszcze zostało (pizze zmieniały skład dość często
). Za to widoki są przednie,
a prąd pojawia się nieco częściej niż raz dziennie (resort ma własny generator) – można podładować elektronikę. My próbowaliśmy żywić się jeszcze u naszej gospodyni, ale najczęściej mieliśmy do wyboru sam ryż z warzywami (a w zasadzie warzywem
niemniej jednak smacznie przyprawionym). Kosztowało nas to całe.. 75P od osoby. Czasami pojawiała się na stole również ryba (wtedy cena posiłku wzrastała do zawrotnych 150P), ale to zależało już tylko od Richiego – męża naszej gospodyni który zajmował się połowem ryb.
Niestety zamiast łowić ryby wolał on raczyć się rumem
dlatego ryby były jedynie od święta Nic dziwnego – nawet na tak malutkiej wysepce rum Tanduay jest w tej samej nie zawyżonej cenie i kosztuje w jednym z kilku miniaturowych sklepików 
80P (wersja dark – 80%)..
Richi łowić ryb nie lubił, za to lubił śpiewać i grać na gitarze przy rumie, a jak już się napił to obiecywał mi że zabierze mnie jutro rano na połów ryb i będzie wreszcie ryba na obiad. I tym oto sposobem pewnego razu poszedłem nauczyć się polować na ryby przy pomocy kuszy
Pozwólcie że przekażę Wam tą wiedzę na koniec relacji z Apo 
Z kuszą w ręku zanurzamy się pod wodę
i zalegamy na dnie nieruchomo. Inaczej ryby się spłoszą i nie podpłyną. Leżymy tak przez kilkanaście lub kilkadziesiąt sekund
czasami na naprawdę dużej głębokości (kilkunastu metrów – czy to możliwe bez wyhodowania skrzeli?) i gdy ujrzymy w końcu swoją ofiarę w odpowiedniej pozycji – BACH! Upolowana.
By zdjąć ją z harpuna przegryzamy rybę zębami
by następnie nadziać ją przy pomocy gwoździa na linkęprzez skrzela.(lapu lapu, najlepsza w sosie słodko kwaśnym
)
Linka z przyczepionym korkiem unosi się na powierzchni, my zaś powiększamy sukcesywnie swoją kolekcję.
Czynność powtarzamy tyle razy aż nakarmimy całą rodzinę
Voilà!
Mam nadzieję że udało mi się Was przekonać do najpiękniejszego z klejnotów Filipin
CDN
