Ethio jazz łączy tradycyjną muzykę etiopska z jazzem. Ojcem, papieżem, Chrystusem jest Mulatu Astatke (właściwie to Jezus - czarny zaczął później Mulatu z nim grał).
Jest legendą, wszyscy z którymi rozmawiałem wiedzą o nim, choć nie wszyscy kojarzą termin Ethio jazz.
Mulatu wyjechał na studia inżynieryjne do UK, a tam poznał jazz i skończył szkoły na zupełnie innym kierunku.
Okazuje się, że jeśli chodzi o łączenie muzyki etiopskiej z zachodnią to wcześniej zaczął to robić ormiański uchodźca Nerses Nalbandian, wspomina się o nim, ale nie przypisuje ojcostwa. Ojciec jest tylko jeden.
Jeśli ojciec to i dzieci. Tych muzyków jest sporo i z tego co zrozumiałem Mulatu miał udział w ich edukacji - co ciekawe występuje w tym i wątek polski, ale o tym później.
Na razie o planowaniu wyjazdu. Nie miałem czasu się do niego przygotować. Po prostu uznałem, że stolica kraju w którym cywilizacja istnieje od tysiącleci, kraju nieskolonizowanego, musi być ciekawa.
Miałem sobie przypomnieć "Cesarza" Kapuścińskiego, nawet wziąłem na Kindle, ale nie zdążyłem.
Przeczytałem arcyciekawą relacje @Woy - to nie mój styl zwiedzania, ale naprawdę byłem pod wrażeniem przygotowania do wyjazdu i wiedzy na temat oglądanych obiektów. Stamtąd również dowiedziałem się o równoległym kursie lokalnych birrów, który dość radykalnie zmienia ceny.
Na początek postanowiłem kupić trochę waluty w PL, okazało się, że w jednym kantorze w Wawie sprzedają ja po relatywnie dobrym kursie (takim jaki jak się później okazało oferują całkiem otwarcie jak na nielegalną, karalną operację, na lotnisku.
Kupiłem kartę SIM z nielimitowanym internetem na 7 dni za 5 dolarów (chyba oficjalna cena to 250 Birr czyli połowa.)
Ponieważ przyleciałem rano - w miarę wyspany, bo na locie do Nairobi miałem dla siebie cały rząd - pomyślałem, że przejdę się do hotelu na piechotę. Tak jak to kiedyś zrobiłem w Bejrucie. Mój plecak ważył z 7 kilo (teraz więcej, bo kawa), więc nie stanowił przeszkody w podróży. Pogoda również była całkiem przyjemna - niskie 20 stopni i trochę chmur.
Widok zaraz za lotniskiem od razu przypadł mi do gustu. Taksówka stara Łada i szkieletorek.
Później dowiedziałem się, że Łady mają prawie równie dobrą opinię co stare Corolle - uchodzą za niezniszczalne.
Po drodze do hotelu wpadłem na kawę, tę z pierwszego zdjęcia. Uwielbiam takie momenty. Miejsce wybrałem, kiedy zrobiłem sobie skrót między głównymi ulicami i trafiłem na okolicę, powiedzmy bardziej tradycyjną. Te uśmiechy, zażenowanie po każdej stronie. A kawa pyszna.
Hotel jak głupol zarezerwowałem i opłaciłem wcześniej, bo wydawał się niedrogi. Zresztą w nim, ani w kilku innych później nie chcieli ode mnie przyjąć pieniędzy w gotówce w birrach. Ponoć trzeba się upierać.
Czytałem, że "afrykański" standard to nie to do czego jesteśmy przyzwyczajeni. Temu hotelowi nic nie brakowało, łącznie z tym, że był idealnie czysty.
Przyszedłem, w ogóle bez jakiegokolwiek problemu zameldowano mnie ok 11. Zdrzemnąłem się trochę i poszedłem coś zjeść. Obok była jakaś knajpka. Zrozumiano, że chcę jeść, dogadaliśmy się, że to ma być injera, nie makaron. Tam mi jeszcze smakowała injera, potem jednak już nie mogłem jej jeść - ten smak mi nie podchodzi
Danie było wegetariańskie, bo post. Kosztowało z dwoma małymi piwami i kawą jakieś 7-9 zlotych.
W ogóle to nie wiem jak oni mieszczą w siebie te ogromne porcje?
Potem, był to piątek wieczór, nadszedł czas aby wybrać się na jakiś koncert. Wybór padł na Ethio Jazz Village, jak się okazało klub syna Mulatu. Przyszedłem, dowiedziałem się kiedy zaczyna się koncert, ile kosztuje wejście (8 zł). I wtedy, a było już ciemno przypomniałem sobie, że wypada zadbać o gotówkę.
Na ulicy nieopodal sporo typów oferowało najlepszą cenęz ale okoliczności nie były zbyt przyjemne. Pomyślałem, że zrobię to w bezpieczny sposób, prosząc kogoś o pomoc. Rzeczywiście było bezpiecznie, ale kosztowało. Wymiana była po 114, ale prowizja pośrednika wyniosła 14. Trudno, kwota nie była wysoka, całe 150 dolarów.
Wstąpiłem jeszcze na jakiś posiłek tym razem do bardziej typowej knajpy, w której jednak głównie się piło (dużo). Znajdowało się przed nią wspaniale urządzenie do mycia rąk hands free
Potem wróciłem na koncert, a Pani z którą wcześniej rozmawiałem o szczegółach powiedziała, że Mulatu jest na sali. Zaprowadziła mnie do niego, przeprowadziliśmy krótką kurtuazyjną rozmowę. Ustaliliśmy skąd jestem, Mulatu powiedział kogo znasz Polski, z kim grał. No i zrobiłem sobie selfie z papieżem i jego wnuczką - trochę się razem pojawiliśmy we wzajemne udawanie ignorowania.
Sam koncert był OK, ale to była kompromisowa wersja dla turystów zagranicznych, którzy właśnie wrócili z jakiegoś safari. Muzycy starali się grać swoje, ale słuchacze (głównie wycieczka fińska - czego dowiedziałem się od Mulau) podniecali się dopiero wtedy, gdy pojawiały się tańce i śpiewy. Zresztą całkiem przyzwoitej jakości, ale ja nie po to tam przyszedłem.
Po koncercie podszedł do mnie Francuz, ekspat - trochę sobie pogadaliśmy, nawet mieliśmy się spotkać w niedzielę, ale chyba obu nam przeszła na to ochota. Rozmawiało się z nim dobrze - to w końcu Europejczyk, nie Amerykanin, nawet sporo dowiedział się o Etiopii, sporo zwiedził, jednak trochę byłem zniesmaczony, kiedy napruty jak Messerschmitt wsiadł do swojej Toyoty Land Cruiser (tej ładniejszej na rynek Afrykański) i odjechał.
Mimo, że koncert nie był najlepszy (przy czym nie był zły), to piątek mogłem uznać za w pełni udany. Pierwszego dnia spotkałem legendę i nawet miło sobie porozmawialiśmy (na ile pozwalały warunki w czasie koncertu) |
To co następne? Niger śladami Bombino i Mdou Moctara? 
