Zaczynam w Poznaniu, gdzie wczesnym rankiem udaję się na przystanek tramwajowy i jadę na Dworzec PKS, żeby zdążyć na Flixbusa, którego udało mi się kupić za piątaka. Planowałem lecieć lub jechać pociągiem, ale przy tej cenie dałem szanse zielonemu autobusowi. I muszę przyznać, że jestem bardzo pozytywnie zaskoczony bo po raz pierwszy nie jechałem takim z tylko przemalowaną zewnętrzną częścią, ale z zupełnie innymi fotelami w środku. Od początku do końca wszystko przebiegło perfekcyjnie – miły kierowca, szybki boarding (pomimo kolejki), brak bitwy o miejsca, spokojna i bardzo punktualna jazda, dużo miejsca na nogi itd. Oczywiście szybko po wjeździe na autostradę zasnąłem i obudziłem się na moment w Koninie, kiedy był postój, ale transfer do stolicy mogę zaliczyć do bardzo udanych.
Po godzinie 11 byłem już na Dworcu Zachodnim w Warszawie skąd kolejką w 15 minut podjechałem na lotnisko. Trzeba przyznać, że sporo kosztuje taki bilet, bo prawie 6 złotych, a trasa jest bardzo krótka. Na lotnisku miałem około 3 godziny do odlotu, więc poszedłem po bilet, żeby mieć go w formie fizycznej, a następnie fast trackiem i do Poloneza. Tutaj oferta jedzenia i picia jest bardzo szeroka. Zacząłem od obiadu, a później coś słodkiego. Ah, po tym wszystkim najchętniej już bym nic nie jadł, ale przecież zaraz boarding i kolejny obiad w samolocie. Wychodzę z lounge’u na 40 minut przed odlotem, a przede mną ukazuje się potężna kolejka do kontroli paszportowej. Dosłownie setki osób czekają. Przechodzę do grupy „All passports”, gdzie jest znacznie mniej osób. Zagaduję nawet obsługę, która twierdzi, ze taki stan rzeczy jest od dwóch dni. Czyżby coś rozkłady się pozmieniały?
Boarding opóźnia się nieznacznie, a później jest przerywany, bo do samolotu jedziemy autobusem. Dla pasażerów klasy biznes nie ma wyjątku, poza osobną kolejką (razem z Economy Premium). Po kilku minutach jestem już w samolocie. Klasa biznes zapełniona w około 75%. Na początek serwowany jest napój powitalny (woda, sok lub szampan). Wybieram ten ostatni, bo nie szkodzi nawet w największych ilościach (kiedy pity jest z umiarem), a do tego dostaję drobną przekąskę.
Odlot mocno się opóźnia (oczekiwanie na pasażerów tranzytowych), więc zaglądam co takiego znalazło się w kosmetyczce. Poza tym są też kapcie, ale nie ma piżamy. Ruszamy z około godzinnym opóźnieniem. Widoki przyjemne, szybko wznosimy się nad chmury i gaśnie sygnalizacja zapięcia pasów. Po chwili podawane są ciepłe, wilgotne ręczniczki do twarzy i rąk, a następnie aperitif. Wcześniej zamówiłem posiłek w stylu japońskim.
Obiad zaczyna się od przystawki – świetny wędzony łosoś, dobre tofu z kawiorem i smaczne roladki z wołowiny. Ogólnie wszystko bardzo smaczne. Nie można zapomnieć także o zupce miso, która jest idealnym dopełnieniem. Jako danie główne wybrałem krewetki w sosie z ryżem, szpinakiem itd. Również nie można narzekać.
Na koniec wjechał wózek z serami, ciastami, owocami i deserami. Z uwagi, że przeszedłem w międzyczasie na wino to poprosiłem o kilka serów i makaronik do późniejszej kawy. Na koniec szef pokładu przechodzi z butelką śliwkowej wódki i nalewa każdemu po kieliszeczku. Jest totalnie pełen, więc nie pozostaje mi nic innego jak rozłożenie fotela do pozycji płaskiej (łóżka). Dostaliśmy oczywiście prześcieradło, fajną poduszkę i dobrej jakości koc polarowy. Zaczynam w międzyczasie oglądać drugi film (Pomiędzy nami góry), który trochę mnie absorbuje, więc zasypiam dopiero po około 30 minutach. Śpię około 3 godzin, po czym kończę oglądać film i kończę swoje zadania na laptopie czekając na podanie śniadania.
Śniadanie podane jest w bento boxach. Tym razem danie japońskie nie jest już takie szałowe, ale nadal smaczne i sporej wielkości. Do picia zamawiam poza kawą także sok pomidorowy. Posiłek ten podawany jest dosłownie na godzinę przed lądowaniem, więc można się wyspać. Lądowanie na lotnisku Narita (szkoda, że nie Haneda) następuje po godzinie 9 czasu lokalnego. Przesunięcie zegarka jest o siedem godzin do przodu. Moje wrażenia z lotu są jak najbardziej pozytywne. Cabin Crew zasługuje na słowa uznania za dobrą pracę i porozumiewanie się z pasażerami w języku japońskim (tak, 90% klasy biznes to Japończycy).
Po wylądowaniu jest rękaw i szybka kontrola paszportowa, dzięki czemu wychodzę z lotniska dosłownie 10 minut później. Kupuję bilet na pociąg i jadę do centrum Tokio, żeby zostawić bagaż w hostelu First Cabin i coś pozwiedzać. Niestety pogoda jest kiepska – pada deszcz, jest pochmurnie i dosyć chłodno jak na Japonię we wrześniu, bo tylko około 20 stopni Celsjusza. Przejazd do centrum zajmuje mi około 1,5 godziny i kosztuje niespełna 1200 Jenów. Wysiadam na stacji Roppongi i idę około 800 metrów. Na miejscu okazuje się, że check in jest od godziny 17(!). Jestem mocno zdziwiony, co prawda nie liczyłem na wcześniejsze otrzymanie kabiny, ale myślałem, że będzie to godzina 15. Postanawiam zostawić plecak i ruszam na spacer w lekkim deszczu.
Pierwszym punktem jest Shibuya Corssing, czyli najsłynniejsze skrzyżowanie w Tokio, znane z tego, że ludzie przychodzą po prostu przejść się po pasach. Robi wrażenie zarówno z perspektywy przechodnia, jak i z góry, kiedy obserwujemy ludzi wchodzących z różnych stron na przejście.
Dalsza część już jutro, bo za chwilę 1 w nocy w Tokio, a ja jutro mam mocno napięty grafik pod kątem latania i muszę wstać za niespełna sześć godzin. |
będę śledził relację z zapartym tchem 
Kolejna świetna wyprawa, gratulacje. Dodatkowo dobrej jakości zdjęcia, czego chcieć więcej! Udanej zabawy! 