Dzień 10
Jak już wspominałem dzisiaj mamy nadprogramowy dzień na morzu. Jest dość pochmurno, więc korzystamy z okazji i nasza skóra odpoczywa od słońca.
Przechodząc przez jeden z barów zobaczyłem, że puszczają w TV hokej na poziomie NHL i koszykówkę NBA. Ze względu na różnicę czasu wychodziło to ok przedpołudnia. Postanowiłem się przyczaić na moje drużyny.
Standardowo do południa siedzimy na basenie, a później kręcimy się po różnych eventach i odpoczywamy w kajucie. Wspominałem już, że u jubilera odbywały się loterie, na które chodziliśmy głównie po odbiór plastikowych zawieszek do naszyjnika. Przy okazji braliśmy udział w losowaniu. Czasami ludzie wygrywali szampana, czasami jakiś wisiorek czy bransoletkę. Tym razem my wygraliśmy. Nagrodą było uwaga... kolejny zestaw plastikowych zawieszek do naszyjnika. Do tego długopis.
Za dwa dni mamy kolejną wyspę, na której mamy wykupioną wycieczkę w lokalnym biurze. Dzisiaj biuro napisało na whats app w celu potwierdzenia i podali wskazówki dotyczące miejsca i auta. Tymczasem obiło mi się o uszy coś w niewyraźnym komunikacie słowo tender boat, więc szybko poszedłem do recepcji ustalić szczegóły i spytać o politykę schodzenia na ląd za pomocą szalup. Okazało się, że podobnie jak na Coscie są bilety ustalające kolejność, ale rozdają je dopiero w dzień zejścia od 7 rano.
Po kolacji poszliśmy do teatru, bo dziś miał być hipnotyzer. Zdecydowanie jeden z lepszych show na statku jakie widziałem. Przynajmniej dla widowni, bo ochotnikiem nie chciałbym być 
Od razu przepraszam za jakość zdjęć. Ogólnie zdziwiłem się, że było przyzwolenie na zdjęcia, ale tylko bez flesza.
Na początek standardowe usypianie. Osób na scenie było więcej niż krzeseł, ale hipnotyzer każdego prowokował i sprawdzał czy naprawdę jest w transie. Osoby które tylko udawały lub były zbyt płytko były odsyłane ze sceny
Zaczęły się pierwsze zadania
np. lizanie loda
a teraz dojenie krowy
Każdy został członkiem orkiestry symfonicznej
A ten pan dostał solówkę. Zdradzę tajemnicę, że ten pan był ulubieńcem hipnotyzera i stał się gwiazdą całego statku
Tutaj pływał
A tutaj robił taniec brzucha.
Na koniec wszyscy tańczyli.
Dzień 11
Kolejny dzień na morzu. Tym razem pogoda jest ładna a nam kończy się krem z filtrem. Na szczęście żona odkrywa wielki pojemnik z ogólnodostępnym kremem po który biegamy (jako jedni z nielicznych) co godzinę.
Nasza przygoda z cyklonem rozpoczyna się na poważnie. Do tej pory udawało nam się omijać wpływy całej trójki. Tym razem jeden z dwójki mniejszych - Seru pokrzyżował nasze plany na kolejne dni czyli Fidżi. Pierwotny plan zakładał, że pierwszy port na Fidżi to Denerau, a kolejnego dnia mieliśmy być na Dravouni Island - bezludna wyspa w całości przeznaczona na plażowanie i snoorklng. Coś typowo pod statek. Tymczasem okazało się, że Seru robi na tyle dużą falę, że nie da się nas bezpiecznie wyładować szalupami i dlatego muszą zmienić trasę. Pierwszy port to Lautoka (ok 20 km od Denerau) a drugi to Suva po przeciwnej stronie wyspy. Oznacza to, że nasz plan stoi pod znakiem zapytania. Miałem już kontakt na whats app do biura które organizowało naszą wycieczkę, więc opisałem im sytuację. Udało nam sie dogadać i za opłatą 100 dolarów Fidżi przyjadą po nas do Lautoki.
Kapitan wspomina coś o coraz groźniejszym Alfredzie. Zaczynamy się nieco interesować tematem, ale przecież ten cyklon miał się ślizgnąć wzdłuż wybrzeża Australii w kierunku Tasmanii, więc na pewno rozejdzie się po kościach. Mimo wszystko zapisuję sobie kilka stron z wiadomościami.
Rytm dnia na morzu jest mniej więcej taki sam. Różnica jest tylko taka, że Nina ma już przyjaciółkę - Coral. Są w tym samym wieku i świetnie się dogadują. Chętnie spędzałby ze sobą cały dzień, ale mijamy się na wszystkich posiłkach, bo Coral z rodzicami je w porach Queenslndzkich.
Postanowiłem wypić piwo dla ochłody, a barman pyta się mnie czy chcę wiadro? 
Spieszę z wyjaśnieniami. Australijczycy, a w szczególności Queenslandczycy są uzależnieni od zimna. Klimatyzacja jest ustawiona na absurdalnie niskie temperatury, napoje są prawi zmrożone, a do tego wszystkiego jest tona lodu*. Żeby taki napój przypadkiem się nie ogrzał stosowane są albo pokrowce na puszki/butelki albo można sobie wziąć wiadro z lodem i do niego włożyć schłodzone puszki lub butelki
* rekordzista zasypał szklankę lodem z czubkiem i zalał to zimnym napojem. Ja od klimatyzacji już dostałem infekcji gardła i muszę brać leki.
Na kolacji jak zwykle duży wybór specjałów
Normalnie przed zwiedzaniem wolimy się wyspać, ale tym razem w teatrze ma być iluzjonista. Ze względu na Ninę i trochę z własnej ciekawości idziemy zobaczyć. Tak zawiedzionego dziecka dawno nie widziałem. Okazało się, że iluzjonista był zwykłym komikiem, z czerstwymi żartami, który udawał, że robi sztuczki. To się nie broniło nawet jako stand-up, bo w zasadzie drwił sobie tylko z ochotników. Do końca rejsu Nina pomstowała "jak on mógł nazwać się iluzjonistą"
Dzień 12
Wstajemy wcześniej, bo musimy zejść jako pierwsi - jesteśmy umówieni na 8.30 z kierowcą. Sprawnie jemy śniadanie, zabieramy graty i idziemy ustawić się w kolejkę (niezbyt dużą) do wyjścia
Wiemy z informacji od biura, że kierowca nie może wjechać do portu, bo nie zdążyli załatwić pozwolenia. Mamy wyjść poza bramę portową. Tam czekają taksówki na chętnych. Po drodze i na postoju wszyscy nas pozdrawiają fidżiańskim pozdrowieniem 'bula'. Ludzie są przemili i taksówkarz od razu zainteresował się na kogo czekamy. Jak wyjaśniliśmy i okazało się że już czas na nasze spotkanie z kierowcą to poprosił nas o nr telefonu i zadzwonił do biura. Okazało się, że kierowca będzie za kilkanaście minut. Ostatecznie spóźnił się ponad 20 minut, ale z rozbrajającym uśmiechem wyjaśnił, że oni mają tutaj 'Fiji time', czyli że nikomu się nigdzie nie spieszy.
Po drodze mamy zgarnąć jeszcze dwie osoby z hotelu. Całą drogę pada. Zabieramy dwie młode Amerykanki studiujące w Sydney.
Nie mamy sztywno ustalonego planu i to kierowca decyduje o kolejności zwiedzania. Zaraz jak wsiedliśmy to mówił, że najpierw świątynia ale deszcze wpłynął na zmianę planów. Najpierw pojechaliśmy do ogrodów śpiącego giganta. Kierowca tłumaczył, że wygląda na to, że będzie padać co chwilę i za kilka godzin droga do ogrodów może być nieprzejezdna.
Na wejściu do ogrodów dostaliśmy wielkie parasole, ale tylko trochę kropiło.
Widok z ogrodu na górę z konturów, której można odczytać śpiącą sylwetkę
Ogród jest średniej wielkości, a uzgodniliśmy że mamy pół godziny więc zwiedzamy dość nieśpiesznym tempem.
Jak poszliśmy pod górę, to trzeba było uważać na bardzo śliskie drewniane stopnie
Tymczasem do ogrodu zjeżdżają większe wycieczki ze statku. My kończymy i siadamy w barze, gdzie kierowca podaje nam sok z owoców tropikalnych (główny składnik to guava) i jest to przepyszne. Okazało się, że zgubiliśmy gdzieś Amerykanki. Czekamy na nie jeszcze z 15 minut.
W barze wiszą malunki w jaki sposób przygotowuje się napój cava.
Kierowca jest gadatliwy i dowiadujemy się wielu ciekawostek od niego. Na Fidżi są 3 główne religie - Chrześcijanie, Hindusi i Muzułmanie. Nasz kierowca jest właśnie Muzułmaninem ale jak większość na wyspie jego przodkowie pochodzą z Indii. Zostali ściągnięci przez Brytyjczyków do pracy na plantacjach trzciny cukrowej. Wszystkie te religie egzystują spokojnie obok siebie. Ogólnie ludzie są tutaj bardzo uprzejmi i bardzo spokojni. Ciekawe, czy to efekt picia cava?
Naszym kolejnym punktem jest wioska nazwana na cześć pierwszych przybyszów na Fidżi - First Landing. Oprócz wioski w tym miejscu i pod tą nazwą funkcjonuje resort i plaża. Nasz kierowca lubił mówić i sporo opowiadał, ale miał straszny akcent w angielskim i sporo nie dało się zrozumieć. Kilka informacji musiałem doszukać. Sama wioska wita od razu straganami z pamiątkami, a Nina zaopatruje się w fidżjańskiego kwiata we włosach. Wewnątrz jest kościół, kilka budynków, domostwo starszyzny, ale do większości nie wolno wchodzić.
To jest zabytkowy moździerz do ugniatania cava.
Z wioski udajemy się na targowisko. Na zewnątrz leje deszcz ale na szczęście jesteśmy pod dachem. Jest sobota i dlatego duży ruch - w niedzielę targowiska i część sklepów są zamknięte.
Kokosy
Korzenie cava
tabaka
Na zakończenie kierowca kupuje dla wszystkich kiść małych bananów (oni mówią na nie finger banana). Są pyszne i tylko Nina jest oburzona, że zjedliśmy owoce myte niewiadomo jaką wodą. Ostatecznie dała się przekonać, że to nie Egipt i rodzice przeżyją.
Na zewnątrz był dział z kwiatami. Z tego co mówił kierowca, to część z nich przyjeżdża z drugiej strony wyspy, bo tylko tam rosną.
Na koniec została nam wisienka na torcie, czyli przepiękna i kolorowa świątynia południowego Hinduizmu. Jak do tej pory to nasza pierwsza styczność z tą kulturą, więc muszę bazować na tym co opowiadał kierowca. Według jego słów świątynie południowe są kolorowe, a pozostałe bazują na 3 podstawowych kolorach. Kierowca miał w samochodzie specjalne chusty do okrycia nóg. Na wejściu zostawiliśmy buty na stojaku. Zdjęcia można było robić jedynie od zewnątrz.
W sumie to nie był ostatni punkt, ale na koniec zostały zakupy w lokalnej sieci z pamiątkami
Po zakupach mogliśmy jechać na lunch, na co kierowca namawiał nas przez całą drogę i był nieco zawiedziony, kiedy amerykanki chciały już wracać, a my też woleliśmy zjeść lunch za darmo na statku. Może i chętnie spróbowałbym czegoś lokalnego ale kierowca ewidentnie zmierzał w kierunku knajp z kuchnią indyjską, a poza tym szukanie czegoś dla Niny w sytuacji kiedy na statku miała pewniaki, które lubi byłoby dość ryzykowne. Domyślam się, że kierowca ma prowizje za od knajpy.
Zostawiamy Amerykanki w hotelu i jedziemy do portu. Po drodze mijamy stragany z pamiątkami i dziewczyny już wpadły w dział bransoletek. Mnie tymczasem pani zagaduje czy nie potrzebujemy wycieczki na jutro z Suvy? Ja zdziwiony, ale okazało się, że te firmy poruszają się za statkami. Jutro cała baza z Lautoki przeniesie się do Suvy.
Po lunchu na statku odpoczywamy chwile i wychodzimy na pokład na moment kiedy statek ma odpływać
Na pokładzie zebrało się sporo Australijczyków, więc pewien starszy i tęższy pracownik portu w kasku postanowił ich trochę ... w sumie nie wiem jak to nazwać? Podejrzewam, że okrzyki wywodzą się z rywalizacji rugby więc powiedzmy, że wciągnął ich w rozgrywkę. Krzyczał "Aussie, Aussie, Aussie" a cały pokład odkrzykiwał "Ough, ough, ough" - a przynajmniej tak to brzmiało.
Dzień był dość intensywny, a jutro kolejny, więc po kolacji idziemy prosto do kajuty. |
