Czasami jest tak, że zaczynasz nagle czegoś pragnąć. Trudno nawet powiedzieć, skąd i dlaczego owo pragnienie się wzięło, zresztą chyba nawet nie masz ochoty go analizować. Ważne, że istnieje i że wiesz, że to jest jedyna rzecz, która cię uszczęśliwi. Zmieniasz się w egzaltowaną nastolatkę, która „musi” i „spać nie może” (to akurat takie pozytywne nie jest
Mniej więcej w takim stanie ducha znalazłam się jakieś pół roku temu, gdy zrozumiałam, że moje życie nigdy nie będzie pełne, jeśli nie postawię przynajmniej jednej nogi na Kinabalu, najwyższym szczycie Azji Południowo-Wschodniej (4101 m n.p.m., Borneo)
Kinabalu dla miejscowych plemion to miejsce święte. Jego nazwa w języku Kadazandusun, jednego z plemion Borneo, znaczy „czczone miejsce śmierci”. Podobno mieszkają tam dusze zmarłych – ze szczytu nie wolno nic zabierać, bo każdy, najmniejszy nawet kamyczek może być zamieszkany. Te wierzenia są obecne do dziś wśród miejscowej ludności. Również i to, że każdy członek plemienia Kadazandusun powinien znaleźć się na szczycie Kinabalu przynajmniej jeden raz w roku.
Kinabalu – majestatyczny, magiczny szczyt, często otulony mgłą i chmurami. I ja. Trudno wyobrazić sobie mniej dobraną parę :/ Ale cóż, miłość nie wybiera
A początki tej trudnej love story były takie przyjemne…Zaczęło się jak zawsze – bilety z Fly4free, przeglądanie sieci w poszukiwaniu inspiracji i nagle, na jednym ze zdjęć pojawił się On. I drgnęło. Miłość od pierwszego wejrzenia
Okazało się jednak, że jest trudny do zdobycia – zarówno w przenośni, jak i niestety w rzeczywistości :/ Żeby wejść na Kinabalu trzeba mieć zezwolenie, załatwione przez jedną z agencji turystycznych. I nie dość, że jest dosyć drogie, to jeszcze trzeba je zacząć załatwiać dużo wcześniej – ilość zezwoleń wydawanych na dzień jest mocno ograniczona. Dodatkowo sprawę utrudnia fakt, że są one wydawane na konkretną datę - i na twoje ryzyko. Jeśli 20 lipca będzie padał deszcz, to wprawdzie pieniądze raczej odzyskasz, ale niestety nigdzie nie wejdziesz. Czyli od początku była to miłość raczej z tych trudnych i obarczonych różnymi przeciwnościami Ale przecież zakochane kobiety dysponują całą masą różnorodnych środków – od nacisku delikatnego, pośredniego („och…bardzo bym chciała…” itp., itd.) do bezpośredniego (foch i „nie mów do mnie teraz!” – od niedawna mój ulubiony sposób wyrażania emocji – kolega Marcin w końcu się ugiął (tak zupełnie szczerze, to wcale nie musiał się bardzo uginać sam chciał tam wejść tak bardzo, jak ja) i nie wiem, jak to zrobił, ale udało mu się załatwić dwa zezwolenia na 8 sierpnia (dziękuję…). Nic więc dziwnego, że w tej sytuacji cały wyjazd musieliśmy podporządkować tej jednej dacie. Wszystkie pozostałe atrakcje trzeba było dopasować do tego, z trudem zdobytego, terminu. Na cały plan naszej wycieczki padł więc cień góry…
Czas pobytu : 28.07.2016 – 14.08.2016
Cena biletu : 2161 zł, China Eastern, Praga-Szanghaj, Szanghaj-Kota Kinabalu
Waluta : Ringgit (MYR). 10 zł = ok. 10,81 MYR
Do Pragi dostaliśmy się z Krakowa LuxBusem (44 zł), później RegioJetem z dworca na lotnisko i już po 18 godzinach od wyruszenia z naszego miejsca zamieszkania siedzieliśmy w samolocie :/
Sam lot minął niespodziewanie szybko. Może dlatego, że mieliśmy mieć dodatkową atrakcję - czekał nas trzynastogodzinny postój w Szanghaju i dzięki możliwości uzyskania darmowej wizy tranzytowej, po raz pierwszy zamierzaliśmy postawić nogi w Chinach. A ponieważ przed wyjazdem zupełnie nie było na to czasu (przecież każdą wolną chwilę spędzałam wpatrując się zakochanym wzrokiem w fotografie Kinabalu. I wzdychając ,wróć...trenując przed wspinaczką :/ , w samolocie wertowaliśmy na szybko przewodnik po Szanghaju, żeby ustalić najbardziej optymalne wykorzystanie czasu.
Lotnisko w Szanghaju jest naprawdę olbrzymie i na początku trudno nam było się zorientować, gdzie w ogóle powinniśmy iść. Zwłaszcza, że natychmiast otoczyły nas przemiłe panie i zaczęły zachęcać do wycieczek po mieście, najwspanialszych hoteli i innych takich...
Na szczęście priorytetem był dla mnie bieg do popielniczki (ufff, wreszcie, po tylu godzinach lotu , bo inaczej, znając mnie, pewnie bym im uległa Przy papierosie ustaliliśmy plan działania - najpierw kantor na lotnisku. I tu, uwaga, czai się pewna pułapka. Otóż, niezależnie od wysokości wymienianej kwoty, pobierana jest opłata za transakcję - 50 yuanów (niecałe 30 zł). Niby nie tak dużo, ale warto o tym pamiętać i wymienić naraz całą przeznaczoną na to kwotę. My, za 50 euro, otrzymaliśmy 356 yuanów (ale 50 zaraz musieliśmy oddać 
Od poznanego przy papierosie pana dowiedzieliśmy się, że powinniśmy pojechać metrem nr 2. Oszczędzę Wam czytania długiego opowiadania (a sobie wstydu
o tym, jak znaleźliśmy odpowiednie metro i jak udało się nam kupić bilety (7 yuanów). W każdym razie łatwo nie było Niby wszystko jest bardzo dobrze oznaczone, ale, uwierzcie, chińskie litery działają na mnie jakby trochę...onieśmielająco? W każdym razie w końcu znaleźliśmy się w odpowiednio oznakowanym wagonie. Bardzo zadowoleni z siebie chłonęliśmy krajobraz za oknem, starając się nie zauważać, że pozostali pasażerowie pomalutku się od nas odsuwają :/ (pewnie duże znaczenie miał fakt, że znajdowaliśmy się już 30-tą godzinę w podróży, rozumiem). Ale gdy wszyscy nagle wstali i wysiedli, uznaliśmy, że jednak trochę przesadzają i zachowują się bardzo nietaktownie:/
Na szczęście (i dla nas, i dla naszego poczucia pewności siebie , po chwili zauważyliśmy, że wszyscy po prostu przesiadają się do innego składu (jadącego w przeciwnym kierunku i oznaczonego też numerem 2 ?) Nieco nas to zdziwiło (wiedzieliśmy wprawdzie, że mamy się przesiąść, ale miał to być numer 10 i na pewno nie na tej stacji:/). Jednak, ponieważ dla dobrego towarzystwa człowiek jest w stanie zrobić prawie wszystko, przesiedliśmy się i my. I dobrze zrobiliśmy, bo potem poszło już gładko. Jeszcze jedna przesiadka, tym razem na odpowiedniej stacji, do numeru 10, wysiadka na stacji Yuyuan Garden i już mogliśmy zacząć cieszyć się Szanghajem.
Pierwszy moment do radosnych jednak nie należał. Prosto ze stacji metra weszliśmy bowiem do wnętrza rozgrzanego piekarnika. Ustawionego na najwyższą temperaturę i z włączonym termoobiegiem :/ Lekko nie było :/
Na szczęście stacja znajdowała się blisko nadbrzeżnej promenady Bund i liczyliśmy na to, że może przebywanie w pobliżu rzeki trochę ułatwi zwiedzanie.
Rzeka Huangpu oddziela starą część miasta od nowoczesnej. Olbrzymie wrażenie podczas spaceru promenadą robi kontrast między jednym, a drugim brzegiem rzeki. Mieszanka stylów i kultur.
Nie da się ukryć, z powodu upału zwiedzanie, a właściwie plątanie się bez ładu i składu, nie szło nam łatwo. Bliskość wody niezbyt pomagała, widoczność najbardziej znanych budynków, z powodu smogu, też nie była rewelacyjna. Wlekliśmy się więc, noga za nogą, po promenadzie i próbowaliśmy wymyślić, co możemy zrobić, aby zmienić nastawienie na nieco bardziej entuzjastyczne. A ponieważ podobno "Polak gdy głodny, to zły", uczepiliśmy się tego przysłowia z nadzieją i wyruszyliśmy na poszukiwanie jedzenia
I rzeczywiście, już sam widok znacznie poprawił nam nastrój
Za 10 yuanów można było wybrać sobie trzy potrawy z tej garkuchni, a pani dodawała jeszcze ogromny pojemnik pełen ryżu.
No, dopiero teraz to można się wybrać na zwiedzanie
Chcieliśmy odwiedzić ogród Yuyuan, który podobno jest jednym z najpiękniejszych w całych Chinach. Niestety, nasza wiedza ograniczała się do informacji, że znajduje się "gdzieś tu". Uzyskanie pomocy w pokazaniu drogi w Szanghaju niestety przekroczyło nasze możliwości, i to wyjątkowo nie z naszej winy
Każda osoba(przysięgam, naprawdę każda jedna osoba, nie jest to zabieg mający na celu podkreślenie osamotnienia autorki w dalekich Chinach:D na pytanie o rozmowę w języku angielskim po prostu odwracała głowę i odchodziła. Nie, skłamałam Niektórzy czasem mówili : "No", a jeszcze inni przed odejściem się miło uśmiechali 
Musieliśmy więc szukać sami :/ I znaleźliśmy mnóstwo pięknych miejsc, klimatycznych uliczek, ale żadne z nich nie było ogrodem :/
Znaleźliśmy w końcu coś w rodzaju parku - było tam mnóstwo ludzi, zieleni i pawilon herbaciany w samym środku. Całkiem ładny. A gdy jeszcze wypiliśmy w nim piwo (25 yuanów), byliśmy już prawie pewni, że w porządku, może ten ogród Yuyuan nie do końca wygląda, jak sobie go wyobrażaliśmy, ale przecież jest całkiem miły :/
Ciąg dalszy pałętania się bez planu i pomysłu. Upał dalej niestety dawał się we znaki, na szczęście wszystkie miejsca, w których byliśmy znajdowały się bardzo blisko Bund, więc co jakiś czas wracaliśmy na promenadę, żeby chociaż popatrzeć na wodę
W końcu temperatura stała się nie do wytrzymania :/ Ze wstydem muszę przyznać, że zostaliśmy zmuszeni do zrobienia czegoś głupiego - postanowiliśmy iść odpocząć do McDonald'sa :/
Powód - świetnie działająca klimatyzacja :/ 
Tak, zdecydowanie to było miejsce, które dodało nam sił
(2 cole - 13,50 yuanów). Ubrania nam trochę przeschły i nawet zdążyliśmy się nieco zdrzemnąć (ale tak delikatnie Poszliśmy za przykładem miejscowych, którzy spali głęboko, kładąc się w lokalu po prostu na siedzeniach - widać im też doskwierał upał. My na aż taką ekstrawagancję się nie zdobyliśmy - wystarczyło nam kulturalne oparcie głów o stół Inna sprawa, że spędziliśmy tam pewnie ze dwie godziny. Szkoda trochę. Szkoda czasu, niewykorzystanych możliwości. Ale uwierzcie, naprawdę się nie dało...
Ciekawe jak w Polsce sprawdziłyby się takie dodatki do zestawów dziecięcych:)
Powoli trzeba było zacząć się zbierać w stronę lotniska. Postanowiliśmy wrócić innymi uliczkami, żeby jeszcze choć trochę poczuć klimat Szanghaju. O atrakcje zbytnio się nie martwiliśmy - Bund obejrzeliśmy przynajmniej z pięć razy, a i ogród Yuyuan też w końcu zwiedziliśmy (choć uważam, że określenie "jeden z najpiękniejszych w Chinach" jest lekko przesadzone
Ten kościółek wyrastający pomiędzy dużo wyższymi budynkami był niezwykle uroczy.
Szliśmy przez wąskie uliczki, wypełnione małymi sklepikami...
...chłonęliśmy klimaty, których zawsze najbardziej szukamy...
...podziwialiśmy jedzenie...
Czyli, według niektórych, nie robiliśmy nic, a według nas - robiliśmy właśnie to, co najważniejsze.
I jeszcze ostatni rzut oka na miasto ze stacji metra. Potem już wszystko było bardzo szybkie. Szybki powrót metrem na lotnisko, szaleńczy bieg przez cały budynek, bo w ostatnim momencie zmieniono bramkę i szybki sen w samolocie.
I wreszcie, po 54 godzinach od rozpoczęcia wyprawy, lotnisko w Kota Kinabalu...
C.D.N.
Robił, co mógł, ale prawdopodobnie powędrowały gdzieś w górę rzeki. Więc gdy w końcu późna pora przegnała nas w stronę ośrodka, mogliśmy się tylko pocieszać nadzieją, że może wrócą przez noc, bo kolejnego dnia czekały nas jeszcze dwa takie rejsy.
