Hej,
chciałbym się z Wami podzielić wrażeniami / poradami / zdjęciami z naszego tygodniowego pobytu w Kazachstanie. Będzie to moja pierwsza relacja na tym forum, liczę na wyrozumiałość, zwłaszcza w kwestii zdjęć czy formy pisania.
Ale po kolei: pomysł na wyjazd do Kazachstanu zrodził się w naszych głowach już rok wcześniej, zaraz po powrocie z podobnego, tygodniowego wypadu do... Kirgistanu. Wiedzeni informacjami z przewodnika Lonely Planet, że Kazachstan zdecydowanie wyróżnia się spośród byłych republik radzieckich, postawiliśmy sobie za cel odwiedziny tego kraju.
Sposobność kupna tanich biletów pojawiła się przy okazji posypania się systemu rezerwacyjnego linii Ukraine International Airlines. Oficjalnie, na stronie linii, istniała możliwość kupienia biletu RT na trasie Lwów-Ałmaty za ok 160 €, co w przeliczeniu na złotówki daje ok. 650 zł. Jako że żaden szanowany forumowicz nie kupuje biletów na stronie linii lotniczej (
), postanowiłem poszukać tygodniowego pobytu w różnych OTA. Poszukując tu i ówdzie, udało się zejść z ceną biletu dla jednej osoby do poziomu 79€, wobec czego decyzja o zakupie (po konsultacji z małżonką) została podjęta prawie natychmiast.Przygotowania do wyprawy zbiegły się z powrotem z Nowej Zelandii, tak więc nie poświęciliśmy tak wiele czasu na przygotowania, jak byśmy chcieli, ale cóż, w końcu tydzień to nie miesiąc. A dlaczego wyjazd tylko na tydzień? No cóż, mimo studiowania/aplikacji adwokackiej nie można sobie pozwalać na super-długie wczasy.
Nasza podróż odbyła się w dniach 29 czerwiec - 7 lipiec. Taki a nie inny rozkład lotów spowodował, że na miejscu mieliśmy tylko 6 pełnych dni na wykorzystanie, z czego na dzień dzisiejszy i tak się cieszę, bo trekking/zwiedzanie w Azjatyckie lato do najprzyjemniejszych nie należy...
Wszelkie przygotowania zaczynamy oczywiście od uzyskania jednokrotnej wizy. Odsyłam do odpowiedniego tematu na forum, celem zapoznania się z procedurą, dla relacji wystarczy fakt, iż z jej uzyskaniem nie mieliśmy żadnego problemu. Prawdę mówiąc, wystarczy wydruk rezerwacji z booking.com, wypełniony wniosek, zdjęcia, i możemy spodziewać się decyzji pozytywnej. Przy wizie jednokrotnej i krótkim pobycie miła Pani z konsulatu powiedziała, że nie musimy mieć ubezpieczenia, co dla niektórych może być ułatwieniem (my takowe ubezpieczenie wykupiliśmy, 2os. za 60zł, WARTA).
Przy okazji starania się o wizę wspomnę o pewnym zabawnym fakcie: podczas czekania na otwarcie konsulatu poznaliśmy pewną parę z Wrocławia (pozdrawiamy!), która postanowiła objechać Kirgistan.... własnoręcznie zbudowanym tandemem. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego gdyby nie fakt, że w trakcie naszej podróży po Kazachstanie spotkaliśmy rumuńskiego motocyklistę (o którym więcej później), który ich również poznał podczas swojej wycieczki. Ot, taki zbieg okoliczności.
Właściwe przygotowania do wyjazdu rozpoczęliśmy późną nocą 28 czerwca, dzień przed wylotem. Po spakowaniu nieśmiertelnego Forclaza 37 oraz Feel Free Wanaka 40, dodatkowo wyposażeni w namiot Alpinusa o wadze 3.5 kg oraz siatkę z prowiantem, postanowiliśmy zmrużyć oczy choć na 3 godziny, z racji długiej podróży docelowej.
Jako że miejscem naszego tymczasowego zamieszkania jest Kraków, ruszamy pociągiem TLK KARPATY o godz. 3.56 z dworca głównego. W celu dostania się na dworzec o tej porze korzystamy z usług iCar, a za dojazd spod stadionu Wisły płacimy 15 zł, więc to nie tragedia.
Podróż do Przemyśla upływa nad pod znakiem lekkiego poddenerwowania, czy wszystko na granicy pójdzie OK (Żona jedzie z paszportem na nazwisko panieńskie, 7 miesięcy po ślubie), nakreślania planów podróży, a także nieudanych prób zaśnięcia. Wreszcie kilak minut po godzinie 9 meldujemy się na Przemyskim dworcu. Duża część podróżujących w ślad za nami podąża w kierunku busików odjeżdżających na piesze przejście w Medyce. Kierowca, wobec przerastającej jego oczekiwania liczbie chętnych, kasuje za bilet podwójną stawkę, to jest 4zł, z uwagi na większy bagaż i brak możliwości zabrania wszystkich chętnych. Krótką wycieczkę kończymy nieopodal Biedronki pod granicą, tutaj już ostatnie telefony do Rodziny, znajomych ("Mamo, tam naprawdę nie ma żadnych talibów!"
). Przechodzimy gładko przez procedury graniczne (a tyle było nerwów, czy wszystko pójdzie ok...), wymieniamy 200 zł na hrywny (100zł - 590 UAH), następnie udajemy się w stronę stanowiska odjazdu marszrutek do Lwowa. Widząc dużą liczbę chętnych, coś mnie tchnęło, aby kupić bilet w kasie (37 UAH/osoba), co okazało się trafnym pomysłem. Po przyjeździe kierowca stwierdził, że najpierw wsiadają Ci z biletami, co skończyło się lekkim zdenerwowaniem gawiedzi. Podróż do Lwowa minęła dosyć szybko, a na pewno szybciej niż zwykle, gdyż kierowca nie zdecydował się na wjazd do Sudowej Wiszni (może wszyscy chciali do Lwowa, i nie było sensu?).Bogaci w doświadczenia poprzedniego wyjazdu, spod Dworca Kolejowego wyruszamy w stronę przystanku dla trolejbusów, w poszukawaniu tego o numerze #9. Sentymentalna podróż za 2UAH/osoba kończy się przed budynkiem starego terminala, w odległości od 700 m od lotniska, które notabene jest bardzo młode i nowoczesne.
W okolicznym sklepie/barze kupujemy kilka butelek wody, która ląduje w głównym bagażu, na wypadek braku możliwości kupienia czegoś na miejscu, już na lotnisku w Ałmaty (jak się okazało, nasze obawy były niesłuszne, gdyż sklepiki lotniskowe funkcjonują 24H/dobę).
Mimo wszystko, meldujemy się na lotnisku trochę wcześnie, gdyż na ponad 2,5 godziny przed odlotem. Ma to swój cel: chcemy jako jedni z pierwszych przystąpić do odprawy. Odnajdujemy stanowisko do check-in i nadchodzi chwila prawdy: "Ekhem, nasze dzieci zostały w domu chore, czy to nie będzie problem?", na co miła Pani z uśmiechem odpowiada, że oczywiście żaden, i po chwili drukuje nam karty pokładowe. Nadajemy jeden plecak i namiot, a reklamówka z prowiantem i drugi z plecaków zostają uznane za podręczne
Loty krajowe są obsługiwane z osobnej części terminala, bardziej po prawej stronie; nie ma tutaj odprawy paszportowej, tylko pobieżna kontrola bezpieczeństwa. W strefie za bramkami znajdziemy kilka ławek oraz jeden bar. Dla umilenia oczekiwania na samolot do Kijowa korzystamy z okazji by napić się dobrego piwa w przystępnej cenie (Lwowskie).
Rozkładowo mieliśmy wystartować o 17:10, jednak z niezrozumiałych dla mnie powodów wzbiliśmy się w powietrze z około 25 minutowym opóźnieniem; miało to swoje znaczenie, gdyż na przesiadkę mieliśmy tylko godzinę i pięć minut. Lot bez historii, kubeczek wody w trakcie, samolot wypełniony w ok. 80%.
Wiele dobrego słyszałem o tranzycie na lotnisku Borispol, ale ja nie będę miło tego wspominał. Nie wiem, czy to ogólna praktyka, ale po przylocie zostaliśmy skierowani do autobusu, a stamtąd do stanowiska odbioru bagażu, co wiązało się z przejściem całej procedury bezpieczeństwa od nowa... Na szczęście, nie tylko my lecieliśmy ze Lwowa do Ałmaty; dzięki brawurze innych udaje się nam ominąć całkiem sporą kolejkę do kontroli bezpieczeństwa, a także do paszportów. Przy Gate'cie jesteśmy ok 15 minut przed odlotem, a w międzyczasie nasz lot zdążył już zniknąć z tablic informacyjnych, ale wszystko się udało, jeszcze ostatni pasażerowie wchodzą na pokład. Samolot jest szczelnie wypełniony, widziałem tylko kilka miejsc wolnych.
Rejs trwa ok. 5,5 godziny - próbujemy ten czas wykorzystać na zregenerowanie sił. W międzyczasie miłe zaskoczenie: widzimy CC roznoszące ciepły posiłek.
Bardzo smaczny kurczak w sosie, warzywka na ciepło, bułeczka, masło, plasterek szynki, ciasteczko. W sumie nic wielkiego, ale i tak się nie spodziewaliśmy. Do tego kawa/herbata/woda w ilościach nieograniczonych. Siedzący obok nas rosjanin uprosił, ażeby dać mu jeszcze jedną porcję, i w sumie mu się to udało, nawet dwa razy. Także jak ktoś będzie bardzo głodny, to załoga samolotów UIA służy pomocą
Lądujemy na lotnisku pod Ałmaty zgodnie z rozkładem, tj około godziny 5.30. Po wyjściu z samolotu czeka nas przejazd autobusem, trwający ok. minutę. Wchodzimy do środka, witają nas stanowiska kontroli granicznej. Po lewej stronie sali znajduje się wysoka półka z takimi oto formularzami:
Wypełniamy zgodnie z angielską instrukcją, po czym dziarsko udajemy się do Pana/Pani w okienku. Oczywiście standardowy zestaw pytań, czyli "skąd, po co, gdzie, na jak długo", ale z uśmiechem, więc szybkie dwie pieczątki i można odbierać bagaż.
Po pobieżnym sprawdzeniu, czy aby na pewno nikt nie majstrował przy bagażu, wychodzimy do strefy ogólnodostępnej. Oczywiście jako pierwsi witają nas namolni taksówkarze, którzy zawiozą nas nawet do Astany, jeżeli nas na to oczywiście stać. Grzecznie dziękujemy, kierujemy się w lewą stronę, do sklepików/kantorów. Jadąc, oczywiście sprawdziłem uprzednio kurs. Miłym zaskoczeniem był fakt, że lotniskowe kantory proponują kurs zbliżony do oficjalnego.
Waluta w Kazachstanie to tzw. Tenge (TG). Przyjmijmy na potrzeby relacji założenie, że 1$ = 185 TG, a 1€ = 205 TG. Kursy w kantorach były o 5 TG niższe wobec tych przyjętych, więc postanowiłem wymienić ok. 300$. Zdaję sobie sprawę, że straciłem przez taką operację ok 1500 TG, ale mając na celu jak najszybsze wydostanie się z Ałmaty i udanie się na wschód wiedziałem, że to ostatnie kantory jakie widzę.
Jest godzina 6 rano. Już wcześniej postanowiliśmy, że zaczynamy od przejazdu na dworzec Sayahat, skąd odjeżdżają taxi/busy na wschód kraju. Z pomocą przyszedł nam przewodnik Lonely Planet, w którym podano, iż autobusy na ten dworzec mają przystanek ok. 500m od lotniska. Dla celów orientacyjnych: wychodzimy z hali przylotów, podążamy w stronę bramek wyjazdowych z lotniska (200m) (prawa strona), a następnie ok. 400m drogą prosto. Wsiadamy do autobusu nr 79, kierowca z uśmiechem kiwnął głową, że jedzie na Sayahat, więc czekamy spokojnie na odjazd. Koszt biletu dla jednej osoby to 80 TG. Można go kupić w osobliwym automacie, który przyjmuje wyliczoną kwotę, bądź u kierowcy. Biletem od kierowcy jest kawałek papieru, odrywany w momencie sprzedaży, z rolki do kasy fiskalnej (?). W sumie zabawne, można by sobie narwać takiego papieru w domu i się kłócić, że się go kupiło u kierowcy wcześniej
Czas przejazdu ok. 30 minut, rano miasto dopiero budzi się do życia, samochodów i ludzi jakby nie było. Gdzieniegdzie pomiędzy zabudowaniami wyłaniają się majestatyczne góry Tien-Szanu, które już kiedyś widzieliśmy, będąc w Kirgistanie.Przystanek końcowy - dworzec; nie sposób go przeoczyć, wita nas metalowy napis "Sayahat avtowokzal". Udajemy się do kasy, celem zapytania, czy dziś jedzie bus do miejscowości SATY, oddalonej od Ałmaty o około 290 km. Pani odpowiada, że żadne busy nie kursują, i żeby szukać taksówki.. No cóź, myślimy, pewnie chce dać zarobić swoim na turystach.. Odchodzimy od kasy, podążamy w kierunku grupki uśmiechniętych kazachów, z których każdy wykrzykuje miejscowość, do której jedzie. Odpowiadam im, że chcę do Saty, a Ci kierują mnie do białego mercedesa sprintera. Tak, to jest ta marszrutka, o której wspomina LP, odjeżdżająca umownie o 7 rano. W busie poznajemy się z parą z 26latków z Irlandii, którzy są w trakcie podróży poślubnej po krajach byłego ZSRR (pieniądze ze ślubu postanowili przeznaczyć na podróż po świecie), i, jak się okazuje, mają w planach dojazd do tego samego miejsca, co my. Jesteśmy potwornie zmęczeni przylotem, tak więc w podróży marszrutką staramy się spać mniej lub bardziej. Mniej więcej po 3 godzinach jazdy postój. Kierowca ogłasza, że można kupić świeże warzywa i owoce, bo później może być z tym problem. Oczywiście za namową kupujemy napoje oraz owoce plus pieczywo. Pozostali pasażerowie są bardziej rozrzutni i wracają z workami pełnymi ogórków, pomidorów, sałaty, ziemniaków, itp, itd.
Postój trwa pół godziny, jedziemy dalej. Dla nas i poznanych Irlandczyków to nadal czas na spanie. Wreszcie, około godziny 14, docieramy na miejsce. Lądujemy w wiosce na końcu drogi, na szczęście przy lokalnym sklepiku. Mikro zakupy, rozmowa z Irlandczykami: okazuje się, że mają w planach to samo jezioro, co my. Przerażeni wizją przejścia 15km w upale i zmęczeniu, wspólnie decydujemy się na wynajęcie taksówki. Oczywiście wszystko spada na nas, jako że Irlandczycy znają po rosyjsku max. 5 słów, typu witam, dziękuję, przepraszam. Pani ze sklepu wykonuje kilka telefonów, przyjeżdża gość w czarnej toyocie, i rzuca cenę: 5000 TG za 4 osoby. Cena z kosmosu, jak to dla turystów. Próbujemy zbić chociaż o 1000 TG, facet pozostaje nieugięty. Traf chciał, że akurat przejeżdża inny samochód, pyta nas: gdzie chcemy jechać. Mówimy: Ozjera Kolsay. Na co on: 2500 TG
bez zawahania wsiadamy do starego sedana, widzimy w międzyczasie jak kierowca z toyoty klnie coś pod nosem i odjeżdża z piskiem opon.Droga w większości szutrowa. Po około 6 km zatrzymujemy się przy budce strażnika/ miejscu poboru opłat. Nikogo nie ma, ale nasz kierowca trąbi kilka razy, aż w końcu pojawia się babuszka z mikro drukarką w garści. Cena za osobę: 700 TG, za namiot również 700 TG. Pani spisuje nasze dane z paszportu, drukuje nam bilecik, wszystko zgodnie z prawem, nic nie bierze do kieszeni
płacimy po 2100 TG, my i Irlandczycy. Droga wije się do góry przez ok. 10km - czujemy, że przyjście na górę z plecakami kosztowałoby nas troszkę zdrowia. Finalnie docieramy do końca drogi, zaraz nad pierwszym z trzech jezior Kolsay.
W tym momencie rozchodzimy się z poznaną parą, idą szukać wypożyczalni namiotów (LP wspomina o takiej możliwości), a my udajemy się szlakiem z prawej strony w kierunku średniego jeziora, które wg przewodnika jest najbardziej warte zobaczenia. Wybaczcie brak fotek, umieszczę je w opisie drugiego dnia, gdy będziemy wracać. Droga w większości wiedzie przez las i stromizny, przewodnik wspomina coś o możliwości wypożyczenia konia i udania się do jeziora, hmm, chyba jednak bym się nie zdecydował. Po ok. 2 godzinach marszu docieramy do punktu, w którym droga jakoby biegnie przez sam środek rwącego potoku, znajdującego się w stromym kamiennym wąwozie. W tym momencie druga połówka stwierdza, że ma astmę / nie daje rady / nie widzi dalszej drogi / nie ma siły / plecak jest za ciężki / zmęczenie jest za duże (niepotrzebne skreślić), i, niestety, postanawiamy zawrócić, celem rozbicia namiotu i wykąpania się w rzeczonym potoku. No cóż, i takie rzeczy się zdarzają w podróży. Wracając, szukamy dogodnego miejsca do rozbicia się. Dodam tylko, że ostatni raz w namiocie spało się w podstawówce. Zwiedzeni temperaturą, decydujemy się na biwak przy samym potoku, co będzie miało swoje skutki po nadejściu zmroku. Namiot rozbijamy w przeciągu 5 minut. Nagle w oddali słyszymy, że ktoś nadchodzi: okazuje się, że to para z Irlandii. Udało im się wypożyczyć namiot, udają się na drugie jezioro celem noclegu. Powiedzieliśmy im, jak wygląda trasa, stwierdzili, że najwyżej wrócą i rozbiją się obok nas. Jak się okaże dwa dni później, dotarli na drugie jezioro, pokonując wąwóz, idąc w jego górę przez ok 1,5 godziny.
W tym momencie dochodzi 18.00. Po prowizorycznej kąpieli w iście diabelsko zimnej wodzie, postanawiamy położyć się spać, gdy na zewnątrz jest jeszcze dobrze widno. Zasypiamy w moment, jest ciepło i przyjemnie. Trochę lekceważymy przesunięcie czasu w stosunku do Polski o 5 godzin, a to robi swoje. Właściwie o 23 jesteśmy w miarę wyspani, ale to przecież środek nocy. W namiocie, z racji bliskości rzeki, robi się okropnie zimno. Decydujemy się na ubranie polarów i długich spodni plus skarpety, to zdecydowanie pomaga. Następne godziny mijają na krótkich drzemkach, przeplatanych wytworami wyobraźni, że coś szeleści w krzakach obok, itp, itd..
Dzień II - cdn.
każe nam zrobić sobie herbatę i czekać, podczas gdy sam idzie spać dalej.
