Poochaty napisał(a):
Małe pytanko: czy w tych mniej turystycznych rejonach, w autobusach, pociągu... spotykałaś turystów z dzieciakami?
Tak, dzieci w różnym wieku, czasem nawet w nosidełkach. Na wyspach wielokrotnie napotykałam taki widok - rodzina, dwa skutery, na jednym tata z dzieckiem, na drugim mama. Wydaje mi się, że nie masz się czego obawiać, ale wszystko jest kwestią indywidualną. Sam najlepiej znasz własne dziecko i wiesz, czy wytrzyma długą podróż w pociągu/autobusie. Wg mojej oceny warunki w Tajlandii sprzyjają podróżom z dziećmi. I dużo ludzi z nimi podróżuje.
peterjab napisał(a):
Taki pstryczek (malutki) - dlaczego piszesz dworzec pociągowy a nie kolejowy?
To i tak jest duży postęp
W pierwszym momencie pisałam : dworzec PKP i zorientowałam się dopiero w połowie napisanego wpisu Pytusia84 napisał(a):
Bardzo mi miło...Poważnie...Dziękuję i pozdrawiam:)
Kolejny poranek przyniósł mi wyjątkową niespodziankę
Niestety, tylko takie zdjęcie. Teraz już zawsze na pierwszego papierosa na balkonie będę wychodziła z aparatem
Waran miał ponad metr długości, ale nim zdążyłam polecieć po aparat i narobić szumu, ukrył się w krzakach O godzinie 9.00 byliśmy umówieni w recepcji z kierowcą z Elephants World. Zamówiliśmy dwudniowy pobyt - w cenie jest dojazd, nocleg, wszystkie posiłki. 4500 THB. Może to i dużo, ale ośrodek jest prowadzony przez organizację non-profit i wszystkie opłaty są przeznaczone na utrzymanie tego miejsca. Pobyt jednodniowy to koszt 2000 THB.
W mailu poproszono nas o przywiezienie małych, zielonych bananów, w miarę możliwości. Przelecieliśmy rano całą ulicę i z ekscytacji wykupiliśmy prawie cały zapas
Nie było tego bardzo dużo, bo przed nami po ulicy latał też inny podekscytowany pan i robił dokładnie to samo Z miejsca go polubiliśmy - chodzenie z siatami pełnymi zielonych bananów, to tajemny znak wielbicieli zwierząt Kierowca przyjechał trochę spóźniony (zaczęliśmy się już nawet nieco denerwować, czy aby na pewno wszystko dobrze zrozumieliśmy). Minivanem podjechaliśmy jeszcze pod dwa hotele (po rodzinę z dzieckiem - i ze znanym nam już panem od bananów
i po babcię podróżującą z wnuczkiem) (mam nadzieję, że też kiedyś będę taką babcią, mocno mnie zainspirowała).
Jedziemy...
..i jedziemy...
a wokół takie widoki
Ośrodek zajmuje olbrzymi, zróżnicowany teren. Z dwóch stron jest zamknięty naturalną granicą - rzeką Kwai. W sierpniu na terenie Elephants World mieszkało 11 słoni w różnym wieku. Dziś jest już ich 12. Samo funkcjonowanie ośrodka opiera się o dwie grupy ludzi - Tajów, którzy tam pracują (choć trudno to określać "pracą", raczej miłością, 24-godzinną służbą, stylem życia...), głównie jako mahouci oraz wolontariuszy z różnych krajów, którzy zajmują się przede wszystkim turystami - oprowadzają ich, opowiadają o ośrodku i dbają o bezpieczeństwo. Wszyscy mieszkają na terenie ośrodka - mahouci z rodzinami - i żyją, jak w wielkiej komunie.
Po przyjeździe podzielono nas na mniejsze grupki (pod ośrodkiem stało już kilka innych minivanów), w zależności od języka, którym dany turysta się posługiwał. Każdej grupie przydzielono przewodnika.
Sam plan zwiedzania jest bardzo mądrze przemyślany. Zaczyna się od karmienia słoni z takiego podestu. To doskonały sposób na oswojenie się i nawiązanie pierwszego kontaktu. Słonie są jednak ogromnymi zwierzętami i w pierwszym momencie można czuć się przy nich nieco, hmm...nieswojo
Podest troszeczkę wyrównuje siły 
Turyści dostają kosz z jedzeniem dla konkretnego słonia i właśnie jego karmią. Choć jest to trochę utrudnione, bo słonie podkradają sobie nawzajem smakołyki
Nad poprawnym przebiegiem karmienia czuwają mahouci i przewodnicy. Nasz przewodniczka dużo opowiadała o poszczególnych słoniach, o ich upodobaniach, charakterach, przeszłości. Przez pierwsze dwie godziny trudno było mi się zorientować, który jest który. Wszystkie wyglądały tak samo. Dopiero po pewnym czasie człowiek zaczyna dostrzegać różnice i później sam się z siebie śmieje, jak mógł tego wcześniej nie zauważać 
Trudno, dziś będzie sto tysięcy zdjęć, ale po prostu muszę...
Po karmieniu idziemy na przechadzkę
Wszyscy już bez lęku maszerują razem ze słoniami. 
Rozstaw oczu słonia uniemożliwia mu zobaczenie człowieka, jeśli ten stanie na wprost niego. Należy więc podejść z boku i upewnić się, że nas zauważył. W innym wypadku słoń może się przestraszyć, a chyba nikt nie chciałby się znaleźć w pobliżu przestraszonego słonia
Starając się zrobić wszystko, jak należy, po pięciu minutach wykrzywiania się do lewego oka pewnej słonicy (w celu upewnienia się, że mnie zauważyła , usłyszałam głos mahouta. "Ona jest ślepa na lewe oko" - powiedział z lekkim politowaniem Słonie mieszkające w ośrodku są w większości stare, często mocno schorowane, po latach pracy dla człowieka. Tu przeżywają zasłużoną emeryturę, zgodnie z hasłem ośrodka "Where we work for elephants, and the elephants not for us".
I wiecie co? Bardzo chciałam opisać ten dzień w taki sposób, żeby każdy, kto to przeczyta, poczuł magię tego miejsca i zapragnął natychmiast tam pojechać, żeby pomóc. Żeby każdy zobaczył, jak cudowni ludzie tam pracują i jak wspaniałą pracę wykonują. I nie potrafię
Siedzę przy komputerze i myślę, myślę, jak to oddać....Nie da się tego zrobić słowami:( Więc umówmy się, że niby mi się udało, ok? W każdym razie wiedzcie, że to naprawdę cudowne, cudowne miejsce.....
To jedna z niewielu na świecie kobiet mahoutów. Amerykanka, która pracowała tu kiedyś jako wolontariusz. Wróciła do swojego kraju i po jakimś czasie powróciła do Elephants World ponownie. Tym razem jako "very very long-term volunteer"...Mieszka ze swoim słoniem w chatce nad rzeką i jest po prostu szczęśliwa....Niedawno do Elephants World w taki sam sposób powrócił też pewien Brytyjczyk...To miejsce i te zwierzęta mają w sobie niesamowitą magię...
To dwoje najlepszych przyjaciół
wszystko robią razem, jedzą, spacerują i cały czas ze sobą rozmawiają, zabawnie pomrukując. To ułatwia pracę ich mahoutom Wystarczy, że jest z nimi jeden, bo wiadomo, że drugi słoń zawsze pójdzie tam, gdzie jego przyjaciel 
A to najmłodszy mieszkaniec ośrodka - siedmioletni Johnny. Jest trochę niesfornym nastolatkiem w okresie dojrzewania i trochę się awanturuje
Stąd fioletowa od jodyny trąba Do Johnny'ego los się uśmiechnął - został uratowany przez pewną tajską firmę, która wykupiła go od właściciela i podarowała Elefants World. Właściciel przyuczał go do żebrania i w przyszłości Johnny miał naciągać turystów na ulicach Bangkoku. W podziękowaniu słonik został nazwany imieniem firmy, ale żaden turysta nie potrafi jej wypowiedzieć, więc został Johnnym (ciosy nie są wyłamane. One mu po prostu dopiero rosną 
Każda z grup turystów ma trochę inny plan zwiedzania, w niektórych miejscach grupy wymieniają się rotacyjnie, w innych - działa tylko jedna grupa.
Kiedy nasza grupa rozsadzała bambusy,
inna przygotowywała posiłek dla słoni.
Jednym z zadań było przygotowanie tabletek dla słoni. Nie było to takie proste
Słonie maja niesamowicie rozwinięte zmysły. A tabletka nie pachnie im zbyt dobrze trzeba je wciskać jak najgłębiej w owoce i modlić się, żeby nie poczuły, że właśnie zjadają nafaszerowany owoc Ich węch jest tak czuły, że do takiej operacji potrzebne są aż dwie osoby Jedna rozcina owoc, druga wkłada tabletkę do środka, wtedy ponownie pierwsza zamyka owoc. Nie można dotknąć owocu rękami, które dotykały tabletkę. Nie uwierzycie, ale wyczują to. 
Podejrzliwe spojrzenie synka jednego z mahoutów
Nie wszystkie arbuzy trafiły do słoni
Pomimo zachowania wszelkich środków ostrożności, udało się nam dopiero za trzecim razem
Dwa wcześniejsze podejścia trwały dosłownie po 3 sekundy Słoń łakomie brał arbuza i po chwili w jedną stronę leciał owoc, a w drugą tabletki A słoń miał coraz bardziej podejrzliwą minę 
Dopiero oglądając to zdjęcie, uświadomiłam sobie, dlaczego Tajowie często dziwnie się nam przyglądali
Dzienny pobyt w środku trwa od 10.00 do 16.00. W połowie jest przerwa na obiad. Samoobsługowy bufet, jedzenie bardzo dobre, wszystko przygotowane przez mieszkających na terenie ośrodka kucharzy.
Główny budynek, centrum ośrodka. Miejsce do jedzenia, sklepik, szatnia...
Po posiłku dalszy ciąg pobytu.
Pracownicy ośrodka starają się, aby słonie wykonywały jak najwięcej takich aktywności, jak na wolności. Jedną z nich jest samodzielne szukanie jedzenia. Na dosyć dużym terenie ukrywają więc różnorodne owoce - nabijają je na gałęzie, chowają za drzewami... Słonie wyglądają na bardzo zadowolone, gdy coś znajdą
radośnie pomrukują 
Kolejne zadanie dla grup, to przygotowywanie kulek ryżowych dla słoni.
Jedni pracują, inni drapią się po brzuchach
(a w ogóle, to mój ulubiony mistrz drugiego planu 
To jeden z najsmutniejszych słoni w ośrodku
praca dla człowieka tak odbiła się na jej psychice, że przez cały czas stoi na uboczu i kiwa się z nogi na nogę. Przód, tył, przód, tył...Dokładnie jak przy chorobie sierocej...Nie chce integrować się z innymi słoniami, nie chodzi z nimi do rzeki...I trwa to już od dwóch lat. Pracownicy ośrodka mówią, że teraz i tak jest już dużo lepiej.
Słoniowy plac zabaw. Czasem można się wepchnąć, jak jest wolny
Wielka przyjaźń synka mahouta z synkiem turystów
Różnice w wychowywaniu
Gdy tak sobie razem biegli, tajski chłopczyk przewrócił się i dosyć mocno zarył kolanami o ziemię. Podniósł się, otrzepał i chciał lecieć dalej. Szwedka odruchowo do niego podbiegła, zaskoczona, że nie płacze i zaczęła mu oglądać kolana. Chłopczyk ze zdziwieniem patrzył to na swoje kolano, to na Szwedkę. Wyraźnie nie wiedział, o co jej chodzi W końcu wzruszył ramionkami i pobiegł dalej 
W końcu nadeszła wyczekiwana przez wszystkich chwila - kąpiel ze słoniami. Dostaliśmy wiaderka, szorstkie skórki z jakiegoś owocu i rozpoczęliśmy wielkie mycie
I całe szorowanie na nic
O 16.00 wszyscy turyści są odwożeni do swoich hosteli. Ośrodek opustoszał i jak do tej pory było cudownie, tak teraz zrobiło się bajecznie. Zostanie tam na noc, to jeden z naszych najlepszych pomysłów. Dopiero w takim momencie można w pełni docenić miejsce i warunki, jakie tam panują. Olbrzymie przestrzenie, spacerujące swobodnie słonie, odgłosy dżungli...Nie da się tego opisać słowami...
Nasz bungalow.
Widok z tarasu.
Rzeka Kwai.
A wieczór, no cóż, standardowo
Za to w naprawdę wybitnym towarzystwie. Wspaniali ludzie, mocno kochający zwierzęta i wiele dla nich poświęcający. Tajowie uwielbiają muzykę, więc twierdząca odpowiedź na pytanie "czy umiecie grać na gitarze", zapewniła nam wstęp na prywatną imprezę pracowników ośrodka 
W ośrodku nie ma prądu, więc wieczorami trzeba sobie radzić tak
C.d.n.
Wiem, rozpędziłam się ze zdjęciami, ale strasznie zależy mi na tym, żebyście zobaczyli i może choć trochę poczuli, jak tam jest...Bo jest baśniowo...
