W agencji w Bangkoku dowiedzieliśmy się, że jedyny transfer, jakiego nie obejmuje nasza super-ekstra-wszystkomająca wycieczka, to transfer z przystani Koh Phangan do bungalowów. Pani powiedziała, że będziemy musieli zapłacić za dojazd ok. 150 - 200 THB. I tak też się stało - podjechaliśmy pod sam hotel za 150 THB. Wtrącenie praktyczne (oszczędnościowe - choć to dziwnie brzmi w moich ustach
: jeżeli gdziekolwiek wysiadamy, z autobusu, promu itp. i chcemy podjechać dalej np. taksówką, to trzeba odejść od przystanku, jak najdalej. Każde 10 m odległości od miejsca wysiadki, obniża cenę o jakieś 10 THB 
Nasz domek (bardzo klimatyczny zbiornik wodny
Sam ośrodek był naprawdę w porządku. Starsze bungalowy były tylko dwa - jeden, chyba już nie wynajmowany i nasz
Widok z tarasu rekompensowała nam fantastyczna dróżka do domku.
Niestety, ten robak zdetronizował mojego ulubieńca z Maroka
Basen na terenie naszego ośrodka.
Ośrodek znajdował się bezpośrednio przy plaży, więc zaraz po szybkim prysznicu poszliśmy nad wodę. Koh Phangan jest wyspą dosyć mocno turystyczną, na szczęście byliśmy tam poza sezonem i mogliśmy się cieszyć takimi widokami.
Wiadomo, każdy lubi coś innego, jednak dla mnie to miejsce straciłoby dużo ze swojego uroku, gdyby było wypełnione turystami. Choć trzeba przyznać, że puste knajpy na plaży robiły trochę demoniczne wrażenie.
Popołudnie i wieczór spędziliśmy na odpoczynku - na przemian kąpiąc się w morzu, w basenie i jedząc
Pad thai w plażowej restauracji - 120 THB, piwo - 50 małe, 70 duże.
Kolejnego dnia wstaliśmy wcześnie, bo zaplanowaliśmy zwiedzanie wyspy. W naszym ośrodku można było wypożyczyć skutery, więc uznaliśmy, że to świetny pomysł. Po zasięgnięciu wstępnych informacji (nie, nie da się objechać całej Koh Phangan w jeden dzień) (tak, możecie sobie zabrać tę mapkę)(tak, zaznaczę wam, gdzie jest najpiękniejsza plaża) (i : nie, nie trzeba zostawiać żadnych dokumentów, a kaski można sobie zabrać z tamtej ławeczki), stwierdziliśmy, że jesteśmy doskonale przygotowani do zwiedzania. Podeszliśmy do przygotowanych do wypożyczenia skuterów i pan, z dużą pewnością siebie, stwierdził (bo to nawet nie było pytanie) : "Ale jeździliście już na skuterach". Na to my, z równie dużą pewnością siebie, odpowiedzieliśmy : "Nie"
Kolega coś tam zaczął oponować ("no co ty, ja raz jeździłem, po podwórku kumpla" ), ale na szczęście on jest odpowiedzialny za rozmowy po rosyjsku, ja - po angielsku 
Pan skuterowy nieco się stropił, jednak nasza pewność siebie, którą staraliśmy się przekazać mową ciała, przekonała go. Otrzymaliśmy krótki instruktaż i po zapłaceniu 250 THB, zostaliśmy właścicielami pięknego skutera na cały dzień (nie byliśmy aż tak pewni siebie, przynajmniej ja, żeby porwać się na dwa skutery
(podwórko, nie podwórko, ale zawsze to jakieś ćwiczenie I jazda Powiem szczerze - z początkowej części wycieczki niewiele wiem :/
(trudno coś zobaczyć, jak człowiek ma cały czas zaciśnięte oczy i kurczowo trzyma się prowadzącego). W dodatku okrzyki : rób zdjęcia! rób zdjęcia! zupełnie mi nie pomagały Zatrzymaliśmy się, żeby kupić gasolinę (50 THB), odpoczęliśmy chwilę pod 7eleven (faktycznie, było to bardzo potrzebne:) wbrew moim podejrzeniom, że przejechaliśmy już pół wyspy, okazało się, że od ośrodka oddaliliśmy się o jakieś 500 m
i zmieniliśmy podejście - powoli zaczęłam otwierać oczy. Po jednym, na wszelki wypadek i powoli, powoli, sama jazda zaczęła nam sprawiać przyjemność (wiem, że to czytasz, Marcin, więc chciałam tu napisać, że byłeś cudownym kierowcą i świetnie sobie radziłeś od samego początku 
(ach, mężczyźni... . Zwłaszcza, że dosyć szybko odbiliśmy od głównej drogi.
Chcieliśmy dostać się do wodospadów umiejscowionych na środku wyspy, jednak od innych, spotkanych po drodze, wielbicieli skuterów dowiedzieliśmy się, że nie ma w nich wody (brak opadów - przypominam, pora deszczowa
temat bardzo często poruszany na Fly4free przez "życzliwych" - "eee, co z tego, że bilety tanie, nie warto jechać do Tajlandii, bo pora deszczowa..." Jechaliśmy więc dalej, podziwiając widoki i nagle zauważyliśmy miejsce, które nas zauroczyło swoim wyglądem.
Zatrzymaliśmy się, żeby wstąpić i coś zjeść i dopiero wtedy zauważyliśmy, że po drugiej stronie drogi, dokładnie naprzeciwko, znajduje się centrum przejażdżek na słoniach.
Słoń jest bardzo silnym zwierzęciem. Potrafi pociągnąć lub popchnąć ogromne ciężary. Jednak, jeśli chodzi o jego grzbiet, nie jest już tak wesoło. Słonie mogą unieść na grzbiecie/karku maksymalnie 100 kg. To taka drobna (na razie) informacja dla wszystkich, którzy "jeżdżą na słoniach tylko w centrach, które dobrze traktują zwierzęta". Aha - palankin waży 40 - 60 kg.
Zatrzymaliśmy się na posiłek w knajpce na wodzie.
Spicy salad - 90 THB
Shake - 60 THB
Jedzenie i klimat knajpki - znakomite. Jednak najlepszą atrakcją było karmienie ryb, żyjących w jeziorku. Za barem można było kupić karmę (duże, czerwone kulki, woreczek - 50 THB) i po wrzuceniu jednej do wody, podpływał ich cały tabun. Nie mam pojęcia, co to były za ryby, jednak jedno jest pewne - nie były za bystre
Bardzo powoli wsączały wodę z pływającą w niej kulką i najpierw jeszcze jako-tako sobie radziły. Jednak po chwili przyleciały kaczki i wyciągały im te kulki prosto z pysków (?) (co ma ryba?) , nim biedaczki zdążyły przełknąć.
Sekunda przed atakiem kaczki
ale widać, że ryba sama się o to prosi po co pokazuje, co ma w ustach ? Korzystając z mapki od pana, jechaliśmy w stronę plaży. Po drodze zatrzymywaliśmy się parę razy, zostawialiśmy skuter i wchodziliśmy w dżunglę. Wrażenie niesamowite. Dźwięki, rośliny, zapachy...
W końcu dojechaliśmy na "najpiękniejszą plażę na Koh Phangan". Rzeczywiście, była piękna. W sezonie na pewno jest zapełniona turystami, teraz mieliśmy ją prawie tylko dla siebie.
Na plaży co kawałek poustawiane były drewniane budki, w których można było spróbować tajskiego masażu. Cena - 200 THB. My nie zdążyliśmy - czego do tej pory żałujemy
Trochę pływania, trochę snorkowania (dla mnie pierwszy raz, więc byłam zachwycona. Kolega znający się na rzeczy, trochę mniej 
Ponieważ bardzo szybko zaczęło się ściemniać, postanowiliśmy wracać (OK, skuter nie był już naszym wrogiem, ale jazda po ciemku przy pierwszym razie, to chyba lekka przesada). W miasteczku znaleźliśmy knajpkę dla miejscowych - sami Tajowie, ani jednego turysty (co akurat w tym okresie nie było trudne
, ale niepodważalnym dowodem było to, że menu było tylko po tajsku. Dogadaliśmy się na migi (język międzynarodowy - pokaż palcem i miła pani postawiła przed nami parę talerzy.
Kosztowało to 50 THB i na pewno było jakąś noodle soup. Jednak zbiły nas z tropu talerze z kiełkami, listkami, przyprawami itp. Niezbyt wiedzieliśmy, co z tym zrobić. Ponieważ inni klienci wrzucali to wszystko palcami do zupy, postanowiliśmy ich naśladować. I to był nasz duży błąd
Owszem, jeśli się nie wie, jak coś zjeść, dobrze jest podpatrzeć innych. Jednak w tym wypadku bezpieczniej było wszystkich dodatków wcześniej spróbować. Dokładaliśmy do zupy to samo i tak samo, jak Tajowie. My patrzyliśmy na nich, oni na nas i miło się uśmiechali. Dopiero po spróbowaniu mojej mieszanki zrozumiałam, jakiego rodzaju był to uśmiech. Z politowaniem Zupa stała tak strasznie ostra, że prawie nie byliśmy w stanie jej zjeść. Piszę "prawie", bo honor nam nie pozwolił się poddać. Zjedliśmy wszystko pod obstrzałem spojrzeń litościwie uśmiechających się Tajów. Daliśmy radę. Jednak wcześniej pisałam o tym, że przez 20 dni pobytu mieliśmy tylko jedną niedyspozycję żołądkową. No ale można powiedzieć, że na własne żądanie Oddaliśmy skuter bez żadnych problemów. Pan obejrzał pobieżnie, czy go nie uszkodziliśmy (aż dziw, że jednak nie
i nie robił żadnych problemów. Postanowiliśmy oblać fakt, że tak wspaniale sobie poradziliśmy. Bo naprawdę byliśmy dzielni. A pod prąd jechaliśmy tylko raz 
W knajpach dalej pusto, za to przysiadł się do nas taki jegomość
C.d.n.
choc Twoja relacja moglaby stanowic poradnik jak rozstac sie z dowolnej wielkosci nadmiarem gotowki to kazdy w Twoich oczach jest sympatyczny i milo bedziesz wszystkich wspominac , a nie jako bande oszustow. Moze to jest metoda 
