Dzień 0
Genezy tego wyjazdu należy poszukiwać w decyzji Mojej Pani o zrealizowaniu długo odkładanego kobiecego weekendu w Mediolanie
. Miałem, zatem perspektywę weekendowego leżenia na kanapie i nadrabiania zaległości filmowych (i być może alkoholowych
) lub samodzielny wyjazd. Na szczęście, po szczegółowej analizie wszystkich za i przeciw, wybrałem tą drogą opcję 
. Założenie było takie, że ma być w miarę tanio, w miarę łatwo i w miarę mało atrakcyjnie 
(ten ostatni warunek został delikatnie, acz stanowczo, wyartykułowany przez Moją Panią 
). No więc, brałem pod uwagę lot do Podgoricy (jedynej, oprócz Reykjaviku, nie odwiedzonej jeszcze przeze mnie europejskiej stolicy), lot do Wielkiej Brytanii i odwiedzenie Sheffield (jedynego miasta z 10 największych miast brytyjskich, którego jeszcze nie widziałem) lub przejazd autobusem do Berlina i odwiedzenie któregoś z nieznanych mi jeszcze krajów związkowych na terenie byłego NRD – owskiego „pasa rdzy” (Turyngia lub Saksonia – Anhalt). Tak długo się zbierałem (trzeba jednak pamiętać o branej przeze mnie bardzo poważnie pod uwagę opcji kanapowej), że w końcu bilety lotnicze były drogie, a nie miałem siły po raz kolejny tłuc się flixbusem do Berlina (jeżdżę nim dość często na lotnisko) 
. Co zrobić? Ano postanowiłem zrealizować wreszcie mój odkładany od wielu lat plan – „dania Austrii prawdziwej szansy”... Oczywiście byłem już w tym kraju nie raz, aczkolwiek zazwyczaj tylko w Wiedniu. Prawie zawsze to było jednak przy okazji innych wyjazdów, w ramach jakichś awaryjnych działań, no i w ogóle, jakby od niechcenia
. Zasada jest taka – cieszę się na każdy wyjazd, podchodzę z pokorą i otwartą głową do każdego z nich, w zasadzie wszędzie mi się podoba i prawie zawsze jestem z wyjazdu zadowolony
A jednak są państwa (miasta), do których moja turystyczna mięta ma mniej miętowy smak, gdzie zamiast głębokiej, a często upojnej miłości odczuwam jedynie szorstką przyjaźń, gdzie moja winda percepcji wyraźnie nie dojeżdża na ostatnie piętro 
. Takim właśnie państwem zawsze była dla mnie Austria. Co mam zrobić skoro zamiast pierwszego skojarzenia z Mozartem, Alpami czy skokami narciarskimi, w pierwszej kolejności wizualizuję sobie Hitlera, Fritzla i jego piwnicę czy austriacką prorosyjską „neutralność”… Miałem nadzieję, że ten wyjazd odczaruje, dla mnie Austrię, tak jak w styczniu absolutnie zaczarował mnie Cypr, z którym także po pierwszej wizycie miałem delikatnie na pieńku.
Ok. Genezę, motywację i oczekiwania względem wyjazdu już znamy, czas przystąpić do działania. Jak na tak krótki i bliski wyjazd, wymagał on stosunkowo sporo przygotowań. Z branych przeze mnie pod uwagę opcji transportowych, wybrałem najbardziej wygodną i ekonomiczną, czyli pociąg (z jednym autobusowym odstępstwem). Austria jest bardzo dobrze skomunikowana transportem kolejowym zarówno wewnątrz, jak i z sąsiednimi państwami. Nie jest to niestety tania zabawa. Istnieje wprawdzie możliwość kupienia tańszych biletów przez internet, ale trzeba kupować z wyprzedzeniem, a tańsze oferty zazwyczaj są i tak ograniczone do kursów „nie biorących” (poranne i późno wieczorne). Gdybym zabrał się za to wcześniej, pewnie udałoby mi się kupić część biletów taniej, ale i tak nie narzekam, bo jednak na kilka okazji się załapałem. Jeszcze tylko rezerwacja najtańszych możliwych pokoi jednoosobowych (ze spania w wieloosobowych dormitoriach po licznych „przygodach” związanych z tego typu noclegami wyleczyłem się już kilka lat temu), kupno ubezpieczenia za 14,00 zł i proszę – jestem gotowy
! | Załączniki: |
| IMG-20230510-WA0026.jpg [ 634.83 KiB | Obejrzany 3175 razy ] |
Noc znowu w plecy, ale liczę, że trochę odrobię w pociągu (ha! - optymista 
!
. Ale, co się odwlecze to – wiadomo! Na dodatek sprzyja mi jakieś nieprawdopodobne pogodowe szczęście, bo Salzburg w kwietniu najczęściej równa się Salzburg w deszczu, a dzisiaj proszę – ponad 20 stopni i ani jednej chmurki 
. Fajny duży rynek z wysoką Kolumną Trójcy, aczkolwiek przedzielony przez drogę, ładne, kolorowe kamienice i… Dunaj. Zawsze jak ciepłą porą widzę Dunaj to od razu przypomina mi się moja pierwsza w życiu backpackerska (aczkolwiek wtedy raczej zwana trampingową 
. Przecież nie zawsze tak było i mam świadomość, że pewnie nie zawsze tak będzie