Zmienię trochę kolejność i zacznę od
P.S.
Właśnie się zorientowałam, że tytuł jest dość znamienny dla dzisiejszej daty. To nie jest zamierzone działanie to przypadek.
TYTUŁEM WSTĘPU
Marzec. Tak sobie siedzę i dłubię w Internecie po ulubionych stronkach. Chorwacja latem już zaplanowana, niedawno wróciłam z podróży więc nic nowego nie planuję….ale popatrzeć przecież nie zaszkodzi. Znacie to, prawda? Jaaasne, że znacie.
No i : WOOOOW 
: deal na f4f. Australia. Pieniądze jakieś małe jak na ten kierunek i termin, żal nie polecieć. Szybkie info do już sprawdzonej ekipy. Pada pytanie: lecicie do Australii? Na święta, jakieś 3,4 tygodnie. Sprawdzonej ekipie nie trzeba tłumaczyć, że nie można się długo naradzać - po paru minutach jest decyzja: „lecimy”. Druga część sprawdzonej ekipy właśnie bawi się w jakimś klubie i nie słyszy co się do niej mówi. Pozostaje komunikacja sms – owa. „Lecimy w grudniu do Australii, dasz radę załatwić sobie „wolne” na studiach?” Odpowiedź pada natychmiast: „dam”No dobra – błyskawiczny research po stronach internetowych: wykresy pogodowe, gdzie deszczowo gdzie słonecznie, gdzie fajnie gdzie mniej fajnie, odkopanie wiadomości i decyzja zapada: Dublin - Melbourne, Perth – Dublin. Wypieki na twarzy – w jednym oknie strona brazylijskiej Expedii, w drugim tłumacz Google, w trzecim przelicznik reali. Kupione. Radość, radość….. podszyta odrobiną strachu bo to przecież … no, wiadomo co…
No ale dobra. Z karty zdjęli. Na stronie Emirates bilety są, miejsca wybrane. Pozostaje mieć nadzieję.
Mija miesiąc, potem drugi – można wziąć głęboki oddech. Przyszedł czas na kolejny etap. Internet furczy od przegrzania, godzinami siedzę i czytam, czytam…. Przechodzę wszystkie kolejne etapy planowania: euforia, frustracja i w końcu pragmatyzm. Bo nie da się wszystkiego zobaczyć. Nie przy sposobie podróżowania, który lubię najbardziej. Bo jakkolwiek szanuję decyzje ludzi, którzy robią RTW w 15 dni ( ba! podziwiam nawet) to wiem, że ja tak nie lubię. Ani nie lubią tego moi współtowarzysze. Lubię się „zadomowić” w podróży.
Ostatecznie podróż zostaje złożona:
8.12. – wylot do Dublina
9.12 – wylot z Dublina
11.12 godz. 2:05 Melbourne
11.12 godz. 6:50 Melbourne – Launcheston (Tasmania)
14.12 Launcheston – Sydney
17.12 Sydney – Melbourne
19.12 Melbourne - Perth
19.12 – Perth – zachodnim wybrzeżem do Coral Bay
20.12 - 22.12 Coral Bay
23.12 – 27.12 Exmouth
27.12 – 30.12 podróż do Perth – wylot 22:05
31.12 godz. 11.20 – przylot do Dublina
01.01 godz.10.00 - wylot do Szczecina
Uff – no to się narobiłam
W trakcie planowania pojawiło się kilka „zonków”…. Opisałam je…. I skasowałam bo okazało się, że wszystkie sprowadzają się do jednego: do cen. Że są wysokie to wiedziałam. Ale że wybrałam sobie najdroższy z możliwych terminów to już nie bardzo. Dotyczy to wszystkiego co niezbędne w podróży: noclegów, jedzenia, przelotów i wynajmu samochodów. Dlatego przestrzegam chętnych do podróżowania po Australii – omijajcie termin Bożego Narodzenia szerokaśnym łukiem. Australijczycy gromadnie wyjeżdżają w czasie świąt i właściwie wszystkie lepsze (czyt. tańsze) miejscówki są pozajmowane. W maju! Na grudzień! Przesadzili.
No wiem, fajnie mieć święta na plaży.
Tak naprawdę to był to jeden z celów, jedno z marzeń, który właśnie udało mi się zrealizować… Porównywałam ceny i tak na serio to minimum 20 - 30% trzeba dodać. W przypadku wynajmu samochodów nawet do 100% w okresie świątecznym. Dużo. Z drugiej strony to był jedyny możliwy termin, w którym mogliśmy polecieć wszyscy. Żaden inny nie wchodził w rachubę. Czyli siła wyższa. A jak siła wyższa to nie ma co marudzić. Aaa! I jeszcze zaobserwowałam u siebie bardzo ciekawe zjawisko: na początku planowania podróży te ceny mnie zabijały - z czasem coraz bardziej przyzwyczajałam się do ich poziomu.
Trochę może o sposobie naszego podróżowania. Nie podróżuję budżetowo i nie wstydzę się tego. Nie podróżuję też ekskluzywnie i też się tego nie wstydzę. Podróżuję tak, żeby było mi wygodnie ale nie za wszelką cenę. Podróżuję na poziomie średnim cenowo. Szanuję też ludzi, którzy lecą w ciemno – nic niezarezerwowane, wszystko znajdzie się na miejscu. Też tak czasem robię ale nie lubię tego. Powód jest bardzo prozaiczny: jak już gdzieś lecę to czymś najbardziej wartościowym jest dla mnie czas. A znacznie się on kurczy, kiedy trzeba szukać miejsc do spania. Oczywiście nie wszędzie się to sprawdza więc podróżowanie w ciemno też mam przerobione. Ale wolę mieć adres w garści wbić w nawigację/wsiąść do busa, dojechać, zostawić bagaż i w drogę. Tak wolę.
Czyli muszę w taki sposób zaplanować podróż, by stała się marzeniem, a nie koszmarem
Mam (a właściwie wszyscy mamy) taką dziwną przypadłość, że planując podróż zwracamy szczególną uwagę, żeby nie oddalić się zbytnio od jakiegoś zbiornika wodnego. Oddalenie na odległość większą niż 1 km powoduje dziwny niepokój, rozdrażnienie, skłonność do konfliktów wręcz frustrację
Tak jest wszędzie – na każdym wyjeździe. Dlatego tak uwielbiamy wyspy. A Australia? Tam wszystko (prawie) kręci się wokół wody. Bo jeżeli kontynent jest jednym krajem to jest tak jakby wyspą. Dużą wyspą…. Bardzo dużą… Bardzo, bardzo dużą.NO TO WYRUSZAMY…
DUBLIN
Wyjazd o 7 rano ze stacji PKP w Szczecinie busem InterGlobus. Bilety kupione na Grouponie za niespełna 25 zł. Samolot mamy o 11:35, ok. 9:30 jesteśmy na lotnisku Schoenefeld. Mamy jeszcze czas na zakup obowiązkowego zaopatrzenia na wakacje – Bacardi ma świetną promocję
. Lecimy irlandzką linią AirLingus. Dublin wita nas piękną, słoneczną pogodą.Nocleg mamy zarezerwowany w Travelodge Dublin Aiport South 18 EU od osoby. Hotel bardzo przyzwoity, oferuje też transfer z i na lotnisko po 3EU/os. Bardzo dobry stosunek jakości do ceny, profesjonalna i miła obsługa. Doba hotelowa zaczyna się o 15 - my jesteśmy ok. 13 i pomimo, że na stronie hotelu widnieje informacja, że za wcześniejsze zakwaterowanie należy dopłacić – pokoje dostaliśmy od razu, bez dopłat. Plan był taki, że zostawiamy bagaże i ruszamy do miasta. Ale jak to bywa: plan planem a życie życiem. Dwie z nas mają objawy jetlaga giganta (?!) : nudności, ból głowy, krańcowe zmęczenie jak po stugodzinnej podróży. Pewnie jakiś wirus ale zaczynam mieć obawy o nasze samopoczucie w Australii…
Nasze zwiedzanie rozpoczyna się więc zażyciem środków przeciwbólowych i głębokim, długim snem.
Do centrum ruszamy, kiedy na zewnątrz jest już ciemno. Bilety do Temple Bar 2,80 EU/os. Kupujemy w autobusie –przyjmowane są tylko monety. Autobus nr 13 właściwie spod hotelu. O Dublinie nie czytałam zbyt dobrych opinii. Może w świetle dziennym wygląda inaczej, może gorzej. Nam nocny Dublin podobał się bardzo. Może sprawiła to atmosfera zbliżających się świąt ale ulice Temple Bar wyglądają przepięknie. Są oświetlone, pełne ludzi, wystawy jak z powieści Zoli. Zresztą cały Temple Bar ma dla mnie właśnie magię ubiegłego stulecia. Wczesnego stulecia.
W końcu lądujemy w The Quays Bar. Panowie oczywiście zamawiają Guinessa - my pijemy irlandzki cydr. Atmosfera jest fantastyczna a staje się jeszcze lepsza kiedy zaczynają grać muzykę na żywo. Obiecujemy sobie, ze wrócimy tam na Sylwestra, w dzień powrotu z Australii.
Trzeba było widzieć obłęd w jej oczach, kiedy je odkryła 
Złapała je, schowała pod bluzkę i wywaliła do kosza jakby to była bomba. Wszystko z prędkością błyskawicy. 
Nasz. Następny jest o 8:00 więc czekamy cierpliwie aż otworzą check-in, żeby przebudować lot. Otwierają o 6. Pani jest bardzo miła ale rozkłada ręce. Mówi, że najwcześniejszy lot jest o 13 bo wszystkie inne są pełne. Podobno dostaliśmy informację na maila i nie wybraliśmy wcześniejszej godziny. No pewno, że nie wybraliśmy bo w tym czasie byliśmy na wysokości 10000 m nad ziemią 
. Czyli czeka nas 10 godzin na lotnisku. Na zewnątrz mży i niezbyt ciepło – temperatura ok. 15 C. Próbujemy przespać się na lotnisku ale wszystkie najlepsze „miejscówki” są zajęte. Miejscówkę robimy sobie sami łącząc dwa rzędy foteli a w środek wstawiamy walizki.
Gwarantuję Wam – przyjęcie do wiadomości, że nie można przeżyć bez jedzenia daje natychmiastową ulgę. Bo np. na Tasmanii jest wołowina, której smak rekompensuje jej cenę. Mango też smakują niebiańsko. I wiele innych rzeczy. Żeby nie zapomnieć o czereśniach na które właśnie był sezon … No i Tim-Tam’y. A! ale za wodę nie płacimy nic – kranówka jest lepsza niż butelkowana. W pozostałych miejscach Australii, w których byłam jest wstrętna – trzeba było wydawać kasę na mineralkę.
Zostawiamy bagaże i idziemy na oddalony o 500 m Paddy’s Market – chiński targ, na którym można kupić 
Ale tak naprawdę Australia okazała się pierwszym krajem, dla którego gotowa byłabym opuścić Polskę na zawsze. Chyba.
) to mniej więcej 4 km przed zjazdem w Otway Lighthouse Rd. jest miejsce, które nazywa się Maits Rest Rainforest Walk. To okazja do zobaczenia jak wyglądają lasy deszczowe. Zajmuje niewielki obszar ale zawsze coś.
