Fly4free.pl

Dzień 14. San Francisco 20.06.2018


Dzisiejszy dzień był bardzo spokojnym dniem, rozpoczęliśmy od śniadania hotelowego – tutaj tylko same ciasta, kawa i herbata, ale zawsze coś, nie wybrzydzam (no i akurat lubię ). Okazało się również, że w recepcji można kupić kartki pocztowe oraz znaczki i od nich wysłać listy. Super pomocne, zwłaszcza że już cały czas szukałam poczty itp., a jak znajdowaliśmy jakiś "post office" to wychodziło, że albo zamknięty albo w środku były same skrzynki. Nie rozpracowałam jeszcze ich systemu nadawania pocztówek, ale na pewno jakoś to robią .

Za to rozpracowaliśmy chyba skręcanie na skrzyżowaniu, tylko nie wiem czy na 100 %, upewnijcie się, zanim tak zrobicie . Otóż wydaje nam się, że nie mają czegoś takiego jak zielona strzałka do skrętu w prawo, ale możesz sobie skręcić jak chcesz na czerwonym. Oczywiście przy jeździe na wprost stoisz, ale kierując się w prawo, można sobie zjechać. Tak myślimy, bo już parę razy widzieliśmy jak inni tak robią, a na potwierdzenie tej tezy na zdjęciu nr 370 jest znak, że tu akurat nie wolno wykonać tego manewru. Czy ktoś to jeszcze potwierdza ? To taka ciekawostka .

Plan na dziś to spacerek w stronę nabrzeża i zwiedzanie molo 33, 39 ,43 i 45, a potem przejażdżka po innych punktach widokowych. Tak więc ruszyliśmy, mijając już Lombard street na piechotę, w końcu docierając do pierwszego molo. Stamtąd odpływają promy do więzienia Alcatraz, jednak nie kupowaliśmy na to żadnych biletów wcześniej. Wiem, że warto wykupić online jakieś 2 miesiące przed, ale zdecydowaliśmy, że nie musimy tego zwiedzać. Mimo to podeszliśmy do kasy i okazało się, że mają bilety, tylko na drugi dzień. Niestety nas już miało tu nie być, więc nie wiem czy coś straciliśmy, czy nie (chociaż może powinno się tam popłynąć, skoro to najsłynniejsze więzienie na świecie), ale w myśl zasady "czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal" poszliśmy dalej .


Fot.378


Fot.379


Fot.380


Fot.381


Fot.382


Fot.383



Dotarliśmy do kolejnego molo 39, gdzie znajdują się różne bary i sklepy z pamiątkami. My mieliśmy tego całą torbę i staraliśmy się już nie wchodzić do takich miejsc, ale skusiliśmy się na zakup sportowego worka. Ogólnie za dużo rzeczy na wycieczce nie kupiłam, nie chcieliśmy też niepotrzebnie wydawać kasy na głupoty (no dobra, dla mnie każda rzecz z USA jest super ), ale nawet za bardzo nie było co kupować. Z wyprawy przywieźliśmy kilka koszulek, czapeczek, ręcznik oraz mnóstwo magnesów na pamiątki dla siebie i innych i to by było na tyle . No i raz byliśmy w outlecie Ross, bo ponoć dobre ceny i można skorzystać. Kupiłam ze dwie torebki, żeby coś tam było, ale jakoś mnie nie ciągnie do takich zakupów (chociaż faktycznie ceny spoko jak na firmowe ciuchy, ale ja tam się nie znam ).


Fot.384


Fot.384


Fot.385


Fot.386


Fot.387



Potem doszliśmy do miejsca (chyba pier 43), gdzie wylegują się lwy morskie (nie mogli ich po prostu nazwać fokami ?). Był jeden duży, ewidentnie samiec alfa i około 30 mniejszych, nie znam się, ale mniemam, że to samice, jego harem. Taki to pożyje (może nawet krócej niż dłużej )!


Fot.388



Następnie dotarliśmy do molo 45, gdzie znajduje się Musee Mecanique, czyli fajna wystawa – stare automaty do gier, z różnych lat, do tego działające, w większości za 25 centów 1 gra, super zabawa. Dużo różnych śmiesznych rzeczy, trochę można było wrócić pamięcią do lat 80-tych, 90-tych, kiedy u nas już takie automaty cieszyły się popularnością, ale ciekawie było też zobaczyć dużo starsze gry, znane tylko ze zdjęć lub filmów.
Była tam stara fotobudka, w której oczywiście postanowiliśmy sobie zrobić zdjęcia. Usiedliśmy, szykujemy się, będąc przygotowanym na odliczanie do pstryknięcia. A tu lampa błyskowa znienacka i pierwsze zdjęcie poszło. Dobra, trudno, jedno będzie zaskoczone, na drugim i trzecim już w ruch poszły gotowe miny, czwarte miało być romantyczne z buziakiem w tle, ale mąż myślał, że będą tylko trzy i na ostatnim mamy zdjęcie telefonu, bo M. chciał nam zrobić fotkę w środku budki. Z nim to coś załatwiać .

Fot.389


Fot.390


Fot.391


Fot.392



W końcu poszliśmy coś zjeść do knajpki w pobliżu i następnie skierowaliśmy się z powrotem do motelu.
Chwilkę odpoczęliśmy i postanowiliśmy wziąć już auto, aby dalej zwiedzać miasto na 4 kółkach. Stwierdziliśmy, że jesteśmy zajebiści, bo tak sobie na luzaku jeździmy po San Francisco, jak u siebie. Nie to, żeby inni nie umieli, ale wiecie, jednak to jest coś . I tak skierowaliśmy się do Painted Ladies - znanych domków z serialu „Pełna chata”. Zaparkowaliśmy zaraz obok - miejsca postojowe za darmo, można tak stać do 2 godzin. I w zasadzie wszędzie już tak było, tylko wtedy raz zapłaciliśmy w Mission District. Domki wyglądają fajnie, obok jest wzgórze, na którym ludzie sobie siedzą, odpoczywają i spędzają czas.


Fot.393



Potem pojechaliśmy na kolejny punkt widokowy do Twin Peaks. Szkoda, że to nie to Twin Peaks co się myśli (z tego serialu), ale też mogło być . Widoki naprawdę super!!


Fot.394


Fot.395



I na koniec spędziliśmy trochę czasu na plaży Ocean Beach, bardzo fajna, długa i czysta plaża. Niestety pogoda nie pozwalała na nic więcej oprócz spaceru, ale i tak było przyjemnie.
Takie widoki będą nas czekały przez kolejne 2 dni , bowiem ostatnie chwile na amerykańskiej ziemi to będzie jazda wzdłuż wybrzeża, nad samym oceanem kalifornijską "1" i zmierzanie ku Los Angeles.
Ale na szczęście to jeszcze nie koniec ! Wróciliśmy do motelu, w okolicy zrobiliśmy zakupy i poszliśmy spać.


Fot.396


Fot.397



San Francisco mega nam się podobało, jest bardzo ciekawe ze względu na swoją architekturę wiktoriańskich domków, ale i ulic tak stromych, że ledwo można po nich chodzić. Z jednej strony wzgórza, z drugiej strony woda, całość łączą długie mosty, a bliskość najbardziej znanego więzienia na świecie tworzy ciekawą historię.
Jednak gdybyście mnie spytali, które z tych trzech największych odwiedzonych miast, LA , LV czy SF, podoba mi się najbardziej, to w życiu nie umiałabym odpowiedzieć. Każde jest inne, specyficzne, w zasadzie kultowe, więc jakże mogłabym wybrać? Po prostu cieszy mnie to, że mogłam je odwiedzić, zobaczyć na własne oczy, już nie tylko w filmach, a gdy któreś z nich przewinie się w amerykańskim thrillerze czy komedii, to będę mogła powiedzieć „ja tam byłam !!!”

Co do skręcania w prawo na czerwonym to czytałam ze można chyba ze jest wyraźnie napisane ze tu nie, czyli dobrze to rozpracowaliście ?

Co do skręcania na czerwonym w prawo to dokładnie tak jest. Jak nie ma znaku że nie można skręcić to znaczy że można, proste jak wiele rzeczy w USA

@Sergio_ i @Mixsa - ooo, no to dobrze ogarnęliśmy, czyli trochę jesteśmy kumaci . A tak poza tym, to super tam z tym wszystkim mają !

Ulice w San Fransisco faktycznie są strome znając moje szczęście pewnie samochód by mi się stoczył Fajna wiktoriańska zabudowa, i super że nie byliście nastawieni na "muszę zobaczyć" tylko na "chcę poczuć", a to robi wielką różnicę.
Z zapowiedzi wnioskuję że ...do Los Angeles jechaliście Big Sur, ale chyba wtedy nie była cała otwarta. Teraz już ponoć jest, tak pisał Paweł - Interameryka.
No i czekam na cdn.

Dzień 15. BIG SUR - CA-1 21.06.2018

SF - Monterey - Pismo Beach


Zatem "goodbye San Francisco" i witaj kolejna przygodo. Dziś będziemy jechać kalifornijską jedynką wzdłuż wybrzeża Big Sur, nazywaną jedną z najbardziej widokowych dróg w Stanach.

Dzień nie zaczyna się bez śniadania, więc herbata, ciasto ("om nom nom nom" ) i w drogę!
Całą trasę podzieliłam na dwa dni z postojem w Pismo Beach. Chciałam, żeby nocleg był mniej więcej w połowie drogi do LA, żeby to miało jakiś sens (wg mnie oczywiście ). SF pożegnało nas chmurami, mgłą i niemrawą pogodą, a jakżeby inaczej, ale na szczęście zmierzaliśmy w jasną stronę mocy .

Póki co mijaliśmy jakieś małe miejscowości po drodze, a widoki zaczęły robić się niesamowite. W końcu trasa zaczęła prowadzić blisko morza i można było zobaczyć wybrzeże. Coś pięknego, postoje chciałoby się robić co chwilę. Szukałam jakiejś bezludnej, ukrytej plaży, otoczonej wzgórzami i nawet takie mijaliśmy, ale nijak nie dało się do nich zejść, bo odgradzały nas urwiska (może ktoś z Was zna takie ukryte miejsce?). Na szczęście jedną znaleźliśmy, ale była to już plaża dostępna dla turystów, niestety pogoda nadal nie dopisywała, ale i tak tam weszliśmy, bo klimat fajny (jakieś 15 stopni i wiatr ).


Fot.398


Fot.399


Fot.400



I tak zmierzaliśmy w dół docierając do Monterey. Przeszliśmy się kawałek po molo, skąd odpływają rejsy na obserwację wielorybów, ale nie skorzystaliśmy, gdyż już kasy brakło, a zawsze jest szansa, że ich się tam nie zobaczy. Postanowiliśmy jechać dalej, bo jesteśmy przyzwyczajeni trochę do takich widoków, mieszkamy nad morzem i mamy na codzień marinę na oku (oczywiście co innego być w Stanach i to widzieć, tak więc zadowolenie cały czas nam towarzyszyło).


Fot.401


Fot.402



Jeśli chodzi o informacje praktyczne, to zastanawiałam się, czy trzeba wyrobić prawo jazdy międzynarodowe. Większość osób twierdzi, że nie, przynajmniej w wypożyczalni nie wymagają tego. Jednak raz przed wyjazdem spotkałam pewnego pana, który mieszkał w Arizonie 15 lat i powiedział mi, że koniecznie muszę mieć, bo jak zatrzyma mnie policja, to bez tego ani rusz. Tak więc postanowiłam, że dla bezpieczeństwa wyrobię, w razie gdyby się coś stało. Bo jak by nas zatrzymali do kontroli i okazałoby się, że chcą sprawdzić, a my nie mamy, to wtedy nie wiem co dalej (i tak bym poprosiła o zdjęcie, chociażby miało być w kajdankach ). W urzędzie sprawa jest prosta – trzeba wypełnić formularz (zaznaczyć, że ma być wg konwencji genewskiej), dołączyć fotografię (wykorzystałam tą z wizy), zapłacić 35 zł i prawo jazdy jest gotowe do odbioru na drugi dzień. Jest to taka papierowa książeczka wypisana w kilku językach, ważna przez 3 lata i tylko z oryginalnym dokumentem, oddzielnie się nie liczy. W czasie podróży nikt nam tego nie sprawdzał, tak więc nie mam zielonego pojęcia czy jest potrzebne, czy nie. Wolałam być w razie czego przygotowana na taką ewentualność, żeby nie mieć problemów, a w zasadzie nic mnie to nie kosztowało. Ach, no i znowu te fajne ciężarówki!


Fot.403



Teraz sprawa wyglądała następująco. Niestety cała "jedynka" nie była przejezdna przez zawaloną drogę i trzeba było kawałek ominąć. W Monterey był zjazd na autostradę 101 albo mogłam dalej jechać wzdłuż wybrzeża, ale pojawiły się znaki, że dojazd jest tylko do Lucii, dalej brak przejazdu. Najpierw pomyślałam, że jedziemy, potem się zobaczy i tak skierowaliśmy się kierunku McWay Falls – urokliwej plaży z małym wodospadem. Na tym odcinku właśnie były najpiękniejsze widoki! Droga prowadziła przy krawędzi, było widać cały czas ocean i można było co chwilę stawać. Najfajniej jest właśnie zjeżdżać w dół z SF do LA, bo jedzie się z prawej strony i można zatrzymywać się przy drodze na punktach widokowych.


Fot.404


Fot.405



No i tak, po drodze znany widok z internetu – Bixby Bridge. Jest naprawdę duży jak się tak na niego spojrzy od dołu do góry i robi niesamowite wrażenie z oceanem w tle !


Fot.406



I w końcu dojeżdżamy do Mcway Falls. Trzeba stanąć przy drodze i przejść się kawałek, gdzie znajduje się punkt widokowy na ten piękny krajobraz. Niestety obszar ten jest niedostępny dla ludzi, chociaż może to i dobrze, ale na pewno cudownie by mogło być, gdyby można było się tam znaleźć na dole!


Fot.407



Potem musiałam stanąć przed wyborem : czy jechać dalej do Lucii, w której nie wiem czy jest przejazd (chociaż czytałam, że jest jakaś wąska droga prowadząca przez góry w kierunku autostrady) albo wracać do Monterey i kierować się na 101. W myśl zasady "kto nie ryzykuje, ten nie ma" oraz "raz się żyje"..... postanowiłam się cofnąć . Troszkę się obawiałam, że jednak nie będzie tego bocznego przejazdu, zwłaszcza, że patrzyłam na mapę, przesuwałam ją i każda droga miała swój koniec i nigdzie się nie łączyła (a że nie do końca już sobie ufałam z tą geografią, to wolałam nie ryzykować ). Gdybyśmy musieli jeszcze więcej się wracać, to bez sensu, a nie było żadnych znaków, że będzie można odbić. Tak więc z powrotem kierowaliśmy się do Monterey, żeby wjechać na autostradę, przez co nadrobiliśmy ok. 60 km. Niemniej jednak nie żałuję, bo akurat na tym odcinku, tak jak już pisałam, były najpiękniejsze widoki.


Fot.408


Fot.409



Po drodze już nigdzie nie zjeżdżaliśmy, tylko jechaliśmy prosto do Pismo Beach. Niestety przez to pominęłam San Simeon, w którym wylegują się słonie morskie (znowu nie foki ), a bardzo chciałam je zobaczyć . Na szczęście dla tych, którzy dopiero planują się tam wybrać, jest dobra wiadomość, że CA-1 jest już całkowicie przejezdna, gdyż po miesiącach, czy nawet latach, w końcu skończyli remont.

Nasz hotel w Pismo Beach to Oceans Palm Motel, blisko plaży i tanio. Mieliśmy mieć w cenie śniadanie, ale przy zameldowaniu okazało się, że jakiś czas temu był u nich sanepid i musieli przestać wydawać jedzenie . Bardzo zachęcające ! Ale to nic, niestety nie dostaliśmy za to rabatu, bo ponoć to był tylko bufet w formie szwedzkiego stołu, który u nich był i tak za darmo. Za to po wejściu do pokoju czekało na nas takie cudo (wygląda na to, że dziś będzie bardzo romantycznie ) :


Fot.410



Niestety to jest nasz ostatni wieczór i noc w Stanach, aż zrobiło mi się smutno i melancholijnie…. ale trudno, trzeba korzystać na maxa! Tym razem zrezygnowaliśmy z basenu, tylko poszliśmy od razu nad morze. Bardzo chciałam choć raz wykąpać się w oceanie, bo nie wiem czy jeszcze będzie mi to dane. Pogoda była w miarę ok, to znaczy słonecznie, ale już chłodno (powiedzmy , porównując do wcześniejszych temperatur ok.35 stopni, to 20 to już zimnawo ). Ale tak czy inaczej poszliśmy zobaczyć tę wodę . Okolica bardzo fajna, plaża od razu nas zachwyciła .


Fot.411


Fot.412



No i na początku wiadomo, na spokojnie, badanie temperatury wody i dna, „ohoho, ale fajnie, ładnie, a tak sobie pobrodzę…”


Fot.413



Potem „mmm, ale super, tak przyjemnie, jak mi się tu podoba!”


Fot.414



A następnie „a w dupie z tym!! i z wszystkim! ale zajebiście! kąpię się w oceanie! juhuuu!!!” i tyle mnie widzieli


Fot.415



Zaczęły się szaleństwa wodne, skakanie przez fale, bieganie w tę i we w tę (wiecie, taki mini baywatch , ale plus 5 kilo ), było super ! Do tego sesje tu i tam, więc niestety, gdybyście wtedy pływali w morzu i potrzebowali pomocy, to chyba bym Was nie uratowała, za bardzo byłam podekscytowana wszystkim wokół


Fot.416



Po godzinnych wariactwach poszliśmy jeszcze przejść się plażą i wróciliśmy do motelu ubrać się już ciepło i wiadomo, szykować się na wieczorne wyjście na miasto .


Fot.417


Fot.418


Fot.419


Fot.420



Najpierw dotarliśmy do pizzerii (a jakżeby inaczej ) i zamówiliśmy sobie kolację. Ja pizzę z salami, a M. spaghetti bolognese, o piwie nie muszę wspominać (ej, ale na codzień to tak nie pijemy, żeby nie było ). Dosyć długo czekaliśmy na zamówienie, ale aż tak bardzo nam to nie robiło, było dużo ludzi, więc spodziewaliśmy się opóźnienia. W końcu podszedł do nas kelner i mówi „wy jeszcze nie dostaliście jedzenia???” a my, że nie, ale spoko, a on że przeprasza i zaraz przyniesie, a w ramach rekompensaty podrzuci nam jakąś przystawkę. Bardzo fajnie, myślimy, jak zwykle miłe traktowanie klientów. Potwierdził jeszcze zamówienie, my przytaknęliśmy i czekaliśmy dalej. W końcu po jakimś czasie dostajemy naszą kolację…. Tak wygląda u nich spaghetti :


Fot.421



Oczywiście już nic nie mówiliśmy, tylko mieliśmy bekę, a do tego przy płaceniu rachunku okazało się, że oprócz tej przystawki, piwo mamy w gratisie . No i jak tu ich nie uwielbiać !

Potem poszliśmy do baru, który wcześniej mijaliśmy, bo na ostatni wieczór chciałam poczuć jeszcze ten amerykański klimat. I nie zawiodłam się - aby wejść do lokalu, trzeba pokazać dowód, czy ma się 21 lat ! Och, jak ja się z tego powodu ucieszyłam , no przecież to jest tak jak na filmach ! Oczywiście pokazałam panu polski dowód osobisty, on na bank ni ch… wiedział co to jest, ale sprawdzone było, przeszłam weryfikację i znaleźliśmy się w środku . A tam było mega! Bar, stoliki, wiszące tv z meczem w tle, full ludzi i do tego karaoke. Czego chcieć więcej . Jeden z uczestników nawet robił to tak profesjonalnie, śpiewając jakiś rock czy metal, że stwierdziłam, że to na bank jakiś znany artysta, tylko niby ukrywa się tu dla niepoznaki i udaje, że tak dobrze śpiewa, a potem wszyscy się zdziwią . Niestety nie zdradził swojej tożsamości, ale jakby co, to mamy go nagranego .
Ale było super!

Fot.422


Fot.423


Fot.424



I tak nam minął ostatni wieczór w USA, w co oczywiście nie mogłam uwierzyć, że tak szybko zleciało. Jutro czeka nas też ostatni dzień, czyli dojazd i wylot, ale jeszcze tu jesteśmy ! Juhuu !

Przeczytane od deski do deski z ogromną przyjemnością. Rozbawił mnie ten Baywatch +5 kg. Bardzo pozytywne +5kg
Co do Twin Peaks, to kultowy hotel nad wodospadem znajduje się w Snoqualmie w stanie Waszyngton (http://www.salishlodge.com). Jest to mój nr 2 przy kolejnej wizycie w USA, zaraz po The Stanley Hotel w Kolorado z Lśnienia Stephena Kinga.

Fenomenalna relacja!

Jeśli z jakiegoś powodu nie wygra konkursu na relację miesiąca, kwartału, półrocza i roku, to znaczy, że już wszystko na tym łez padole jest rigged i fixed.

Niesamowita radość płynąca z każdego postu, taka... niewinność(? ). Oj, jak tego brakuje tak na co dzień.

Z tą niewinnością to pojechałeś ale faktycznie relacja wyróżnia się lekkością i optymizmem! Tak trzymać. Czekamy na podsumowanie kosztów. Może być w zaokrągleniu do 1 tys PLN

Wysłane z taptaka.

@badmoon - hahaha, dzięki , fajnie że mogłam rozbawić, a dodatkowo przyjemnie się czytało, jeszcze zostanie Ci ostatni post do przejrzenia ! Oj tak, koniecznie trzeba będzie podjechać w te dwa miejsca przy okazji, jak już iść tropem kultowych rzeczy i tego co w filmach

@Don_Boorak - Super, dziękuję bardzo ! Jeśli wystartuję w konkursie to zobaczymy, fajnie będzie jak innym też się spodoba . Oczywiście wiem, co masz na myśli, ale skoro niewinność nie każdemu pasuje, to może nazwijmy to "powiewem świeżości" ... chociaż "młoda" też już nie jestem, to lepiej nie... może zostańmy po prostu przy radosnej relacji, bo taki był mój cel, a sama też taka jestem . Dzięki!

@brzemia - dzięki za przeczytanie, a co do kosztów, to jednak się wstrzymam , bo jeszcze się pomylę o 5 tys. i co będzie? Pozdrawiam!

Jest przejazd. Nie wiem czy czasowo wychodzi krócej, ale jest wąskimi serpentynami przez góry i lasy a potem obok/przez tereny jakiejś bazy wojskowej, więc moim zdaniem warto i super Choć po zmroku bym już chyba nie polecał.

@QbaqBA - no właśnie ja czytałam, że tam coś jest, ale szkoda, że nie było jakichś informacji czy znaków, że można przejechać, tylko same tablice "przejazd tylko do Lucii". Więc już do końca nie wiedziałam, czy tego też nie zamknęli. Na szczęście dla innych cała trasa jest już otwarta

W zeszłym roku byliśmy na podróży po zachodzie USA i fajnie sobie przypomnieć tamte rejony dzięki Twojej relacji w 90% odwiedziliśmy te same miejsca:)
Super relacja! Macie mój głos na relacje miesiąca i roku;)

szkoda, że już powoli koniec
ale koszty orientacyjne musisz podać, bo bez nich chyba nie da się zgłosić do konkursu. Czy się mylę?
Albo podaj, bez sumowania nie będzie ci się rzucać koszt w oczy, a dociekliwi sami zsumują

_________________
Wszak istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej

Ale Wy wszyscy jesteście fajni ! Dzięki za komentarze i za głosy, że na relację miesiąca itd, jestem w szoku, w ogóle o tym nie myślałam !
@YeahBunny Fajnie jak tak się było w tych samych miejscach, można sobie poprzypominać !
@katka256 no dobra, coś tam podam , bo widzę, że dużo osób jest ciekawych, więc nie ma problemu . Ciekawe czy faktycznie trzeba podać te koszty, aby móc wystąpić w konkursie? Zresztą nie ważne, liczy się, czy Wam się podoba i do czegoś przyda . Poza tym pewno jest wiele wspaniałych relacji, a moja gdzieś tam między nimi się schowa

Bo rzadko zdarza się relacja pisana z taką radością i optymizmem, bez psioczenia, narzekania jak to chcieli wykorzystać czy oszukać Prawdziwego Podróżnika

Do relacji nie trzeba podawać wydatków. Wydaje mi się że jeśli kogoś bardzo interesuje to może na prw zapytać. Ogólnie to się każdy domyśla że nie był to wypad na konserwach i autostopem.

Wysłane z taptaka.

Podsumowania finansowe relacji pozwalają całkiem dobrze oszacować koszty planowanych wyjazdów.

Ja uważam, że nie pozwalają. Chociaż na pewno trzeba je traktować jako ciekawostkę. Bo można sobie jechać samochodem tanim i drogim, mieszkać w drogich hotelach i tańszych motelach. W Stanach ceny moteli mogą się różnić nawet 2x razy w zależności od terminu. I ktoś będzie mieć potem pretensje bo jedzie w lipcu i ma motel droższy o 200% niż w maju.

Nie neguje oczywiście wrzucania podsumowań, ale planowane koszty wyjazdu to każdy sam może sobie oszacować mając plan wyjazdu

Nie miałam na myśli kosztów hotelu czy wynajmu samochodu bo to zależy od poziomu własnych finansów, ale dodatkowych atrakcji, jedzenia czy restauracji, lokalnych knajpek itp.